penitencia

• Etimoloxía: do latín paenitentia.

• Pronuncia: /pe.ni.ˈten.θja/ ou /pe.ni.ˈten.sja/ (AFI)

penitencia (sg: penitencia; pl: penitencias)

1. (Relixión) Na Igrexa católica, sacramento polo que lle son perdoados os pecados cometidos despois do bautismo a quen os confesa ao sacerdote con dor, propósito da emenda e demais circunstancias debidas.
   • Exemplo: Durante a misa na Catedral hai varios curas administrando a penitencia.
     
     
2. (Relixión) Na Igrexa católica, pena que o sacerdote impón ao que se confesa.
   • Exemplo: O cura mandoulle como penitencia rezar un rosario
     
     .
3. (Relixión) e (Historia) Castigo público que impoñía o antigo tribunal eclesiástico da Inquisición a algúns condeados.
   • Exemplo: A Inqusición mandou, como penitencia, que lle desen 20 lategazos ao reo na praza da vila
     
     .
   • Castigo que se lle impón a alguén por unha acción indebida. OBSERVACIÓNS: Adoita utilizarse con matiz irónico
   • Exemplo: Non sei que penitencia che vou poñer, pero sen ela non vas quedar.
     
     
   • Mortificación que alguén se impón a si mesmo por motivos relixiosos.
   • Exemplo: Algunha xente ía descalza na procesión, facendo penitencia.
     
     
4. (Coloquial) Situación difícil e/ou incómoda que hai que soportar.
   • Exemplo: Ter que levar ao neno todos os días ao parque é unha penitencia.
     
     

• Na 1ª acepción seu sinónimo é confesión.
• Na 4ª acepción adoita utilizarse con matiz irónico.

penitencial, penitenciaría, penitenciario, penitente