نانکین

نانکین (به انگلیسی: Nankin)، نژادی از ماکیان است، نانکین را می‌توان یک بانتام حقیقی قلمداد کرد، چرا که هیچ گونهٔ بزرگی که نانکین از مینیاتوری کردن آن به دست آمده باشد در این نژاد وجود ندارد.

این نژاد دو شاخهٔ اصلی دارد که به وسیلهٔ شکل تاج تعیین می‌شود. گروه اول که تاج تیغه‌ای و بزرگی با پنج لبه دارد و گروه دوم با تاج گل سرخی که به یک برجستگی در انتهای تاج ختم می‌شود. در نژاد نانکین فقط یک رنگ وجود دارد: زرد متمایل به قهوه‌ای در بدن و دم سیاه رنگ. زمینهٔ طلایی در خروس‌ها بیشتر و قوی‌تر است و پرهای دم آن‌ها نیز بلندتر که این ویژگی در خروس‌ها معمول است. نوک، سفید عاجی و پاها آبی تیره هستند.

نانکین‌ها بی‌سروصدا و آرام هستند. گرچه تمایل به پریدن را با توجه به بدن کوچک و بال‌های نسبتاً بزرگ و افتادهٔ خود، همچنان حفظ کرده‌اند اما در مقایسه با دیگر گونه‌های بانتام ترجیح می‌دهند که کمتر فعال باشند و بپرند. در قفس خوش‌رفتار هستند و در فضای باز هم خیلی این سو و آن سو نمی‌روند. به دلیل کوچکی جثه و بزرگ بودن تاج و زیرحلقوم (به‌ویژه در گونهٔ تاج تیغه‌ای)، این پرندگان در برابر سرما مقاوم نیستند و در مناطق شمالی باید در قفس‌های عایق شده نگاهداری شوند. پرنده به کندی بالغ می‌شود و تولید کنندهٔ خوبی هم از نظر گوشتی نیست. تخم‌ها ریز و سفید رنگ هستند. مرغ‌ها مادران خوبی می‌باشند و اغلب نیز کرچ می‌شوند.

عقیده بر این است که نانکین از قدیمی‌ترین بانتام‌های واقعی است که از جایی در جنوب شرق آسیا نشات گرفته‌است. علی‌رغم اینکه این نژاد در سدهٔ ۱۸ میلادی در غرب گسترش پیدا کرد، اما شواهد حضور آن در انگلیس به سدهٔ شانزدهم می‌رسد. احتمالاً این گونه از شهر نانجینگ (نانکین) در چین صادر شده‌است و نام خود را از همین شهر گرفته‌است. حضور طولانی این نژاد در بریتانیا، سبب به وجود آمدن گونه‌های دیگر بانتام، مانند سبرایت شده‌است. از نیمهٔ دوم سدهٔ ۱۹، با ورود گونه‌های جدیدتر و زیباتر آسیایی، شمار نانکین در غرب رو به کاهش گذاشت. با این وجود، محبوبیت نانکین در میان علاقه‌مندان به طیور کم شد، اما صاحبان مزارع مرغان صید این گونه را به منظور پرورش تخم پرندگانی چون قرقاول، کبک و بلدرچین نگهداری می‌کردند؛ علتی که شاید این پرنده را از محو شدن برای همیشه نجات داد.

• ویکی‌پدیای انگلیسی