روی نوبرگر

این نوشتار به ویراستاری نیاز دارد. لطفاً تا جایی که ممکن است آن را از نظر دستور زبان، شیوه نگارش، املا و انشا بهتر کنید. (نوامبر ۲۰۲۳) (چگونگی و زمان حذف پیام این الگو را بدانید)

روی نوبرگر
در ۱۵ نوامبر ۲۰۰۷، روی نوبرگر (نشسته در وسط) از جورج بوش، چهل و سومین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، نشان ملی هنر را دریافت کرد.
زادهٔ	۲۱ ژوئیه ۱۹۰۳ ایالات متحده آمریکا
درگذشت	۲۴ دسامبر ۲۰۱۰ (۱۰۷ سال)
پیشه	کلکسیونر هنری

روی روچیلد نوبرگر (به انگلیسی: Roy Neuberger؛ ۲۱ ژوئیه ۱۹۰۳ – ۲۴ دسامبر ۲۰۱۰) یک سرمایه‌دار آمریکایی بود که برای افزایش آگاهی عمومی از هنر مدرن از طریق دستیابی به آثاری که شایسته می‌دانست کمک مالی می‌کرد. او یکی از بنیان‌گذاران شرکت سرمایه‌گذاری نوبرگر برمن بود. نوبرگر چندین دهه به عنوان معتمد افتخاری و عضو اصلی، شرکت سرمایه گذاری نوبرگر شناخته میشد وی عضو کمیته بازدید از بخش هنر مدرن در موزه هنر متروپولیتن بود.^[۱][۲]

روی روچیلد نوبرگر در بریجپورت متولد شد و دوران کودکی خود را در شهر نیویورک گذراند. او که در یک خانواده ثروتمند یهودی متولد شده بود، پس از مرگ پدرش، لوئیس نوبرگر، مهاجر آلمانی و مادرش، برتا روچیلد، که اصالتاً اهل شیکاگو بود، در سن ۱۲ سالگی یتیم شد. نوبرگر در ابتدا برای تحصیل در رشته روزنامه‌نگاری در دانشگاه نیویورک تحصیل کرد اما بدون گرفتن مدرک تحصیلی، تحصیل را رها کرد.^{[۳][۴][۵][۶]}

اولین کار او کار در فروشگاه بزرگ آلتمن منهتن بود. از جمله چیزهایی که او به فروش می‌رساند، نقاشی‌هایی بود که علاقه او به هنر را نشان می‌داد. او در سن ۲۰ سالگی با ارثی که از والدینش دریافت کرده بود به پاریس رفت. او در آنجا از یک سبک زندگی غیرمتعارف لذت می‌برد و سه بار در هفته از موزهٔ لوور بازدید می‌کرد و دوست همیشگی خود، مورخ هنر قرن بیستم، مایر شاپیرو، را در آنجا ملاقات می‌کرد.

نوبرگر تا سال ۱۹۲۸ میلادی نقاشی می‌کشید و هنر می‌خواند تا اینکه زندگی‌نامه فلورنت فلس دربارهٔ ونسان ون گوگ را خواند. او وقتی متوجه شد که چگونه ون گوگ تنها یک نقاشی فروخته‌است، متعجب شد و از اینکه فهمید ون گوگ، مانند بسیاری از هنرمندان دیگر، در فقر زندگی می‌کرد، متأثر شد. نوبرگر با ترس از اینکه آثار هنری اغلب تنها پس از مرگ یک هنرمند ارزشمند تلقی می‌شوند، قول داد از هنرمندان زنده حمایت کند و مدعی شد: «دنیای معاصر باید آثار هنرمندان معاصر را بخرد». نوبرگر اغلب آثار را از هنرمندانی خریداری می‌کرد که از نظر مالی با مشکلاتی روبرو بودند، از جمله جکسون پولاک، ویلم دکونینگ و مارک روتکو، و معتقد بود که حمایت مالی به هنرمندان کمک می‌کند تا در مسیر حرفه‌ای خود باقی بمانند.^[۷][۸]

او به ایالات متحده بازگشت و در سال ۱۹۲۹ میلادی، هفت ماه قبل از سه شنبه سیاه، وارد وال استریت شد. او کار خود را با هال و استیگلیتز آغاز کرد و سهام کوتاه سازمان رادیوی آمریکا (RCA) را از طریق سقوط بازار سهام و تا رکود بزرگ فروخت. او نوبرگر برمن را در سال ۱۹۳۹ میلادی با رابرت برمن تأسیس کرد. در سال ۱۹۵۰، شرکت نیوبرگرس یکی از اولین صندوق‌های مشترک بدون بار در ایالات متحده، صندوق گاردین را راه اندازی کرد که هنوز هم در حال فعالیت است.

حامی هنر

در سال ۱۹۳۹ میلادی، نوبرگر به اندازه کافی پول به دست آورد تا اولین تابلویی را بخرد که برای تبلیغ این هنرمند قرض داده بود: پسر پیتر هرد از دشت. او به نلسون راکفلر، یکی دیگر از کلکسیونرهای مشتاق هنر، اجازه داد تا از پسری از دشت‌ها در یک نمایشگاه هنری سیار آمریکایی استفاده کند. نمایشگاه راکفلر به آمریکای جنوبی سفر کرد و بسیاری از مردم در آمریکای جنوبی و شمالی در معرض هنر هرد قرار گرفتند.^[۹][۱۰]

از جمله هنرمندان دیگری که نوبرگر آثار آنها را جمع‌آوری کرد عبارتند از: جکسون پولاک، بن شهن، ویلیام بازیوتس، الکساندر کالدر، استوارت دیویس، لوئیس ایلشمیوس، ادوارد هاپر، جیکوب لارنس، جک لوین، دیوید اسمیت و به ویژه میلتون آوری. اولین ایوری که تا به حال خریداری کرد منظره گاسپه بود که در هنگام طوفان برفی آن را خرید و قبل از بیرون رفتن با دقت پیچیده شد و مصمم بود که تابلو را دست نخورده نگه دارد تا مرد را مشهور کند. نوبرگر در زمان مرگش هنوز منظره گاسپه را روی دیوار آپارتمانش داشت. نوبرگر همچنین شروع به اهدای آثار به موسساتی از جمله موزه هنر متروپولیتن، موزه هنر مدرن، موزه ویتنی، و همچنین بسیاری از موزه‌های کالج و دانشگاه کرد.

راکفلر بعداً فرماندار نیویورک شد و سیستم دانشگاه ایالتی نیویورک را ایجاد کرد. راکفلر برای دوستش نوبرگر موزه ای را در کالج خرید به عنوان بخشی از دانشگاه جدید تأسیس کرد که در آن نوبرگر می‌توانست مقدار قابل توجهی از هنری را که به دست آورده بود به نمایش بگذارد. با کمک معمار فیلیپ جانسون، موزه هنر نوبرگر در پردیس کالج خرید SUNY ساخته شد و در سال ۱۹۷۴ میلادی افتتاح شد. نوبرگر بیش از ۵۰۰ نقاشی خود را به این مجموعه ارائه کرد.

در ۱۵ نوامبر ۲۰۰۷، پرزیدنت جورج دبلیو بوش مدال ملی هنرهای سال ۲۰۰۷ میلادی را به نوبرگر ۱۰۴ ساله اعطا کرد. نوبرگر مدعی شد که هرگز یک اثر هنری را نفروخته‌است، و اظهار داشت که «فروش برای من یک عمل مجرمانه است» و «من خرید می‌کنم زیرا کار را دوست دارم».^[۱۱]

مجموعه هنری شرکتی

او در رابطه با شرکتی که او یکی از آنها را تأسیس کرد، گفت هنر در محل کار بخشی از فرهنگ شرکتی نوبرگر برمن از زمان تأسیس شرکت سرمایه‌گذاری در سال ۱۹۳۹ بوده‌است. در سال ۱۹۹۰ میلادی، نوبرگر برمن شروع به توسعه مجموعه هنری خود با تأکید بر کار نوظهور هنرمندانی از سراسر جهان و ارائه آثار خود در محیطی غنی برای کارمندان و بازدیدکنندگان کرد.^[۱۲]

نوبرگر به مدت نزدیک به ۶۵ سال با همسرش ماری سالانت، یکی از حامیان برجسته هنر و فارغ‌التحصیل کالج برین ماور زندگی کرد؛ آنها با هم صاحب سه فرزند شدند. او در سال ۱۹۹۷ خاطرات خود را با عنوان تا کنون، خیلی خوب - سال‌های اول ۹۴ منتشر کرد. زندگی او به عنوان یک مجموعه دار آثار هنری در کتاب او در سال ۲۰۰۳ به نام «مجموعه پرشور: هشتاد سال در دنیای هنر» شرح داده شده‌است. در سال‌های آخر عمر، نوبرگر اغلب در جمع کیتی کارلایل هارت دیده می‌شد. نوبرگر در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۰ در سن صد و هفت سالگی درگذشت و در قبرستان کوه نبو به خاک سپرده شد، جایی که سایر اعضای خانواده‌اش دفن شدند.^{[۱۳][۱۴][۱۵]}

• روی نوبرگر (۱۹۹۷). خیلی خوب - سال اول ۹۴. جان وایلی و پسران شابک ۷-۱۷۱۸۶-۴۷۱-۰
• روی آر. نوبرگر، آلفرد کانبل و روما کانبل (۲۰۰۳). مجموعه پرشور: هشتاد سال در دنیای هنر. جان وایلی و پسران شابک ۱-۲۷۳۴۳-۴۷۱-۰-۹۷۸^[۱۶]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Roy Nueberger». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۲۳.