کفش

• پهلوی
• " کَفش" واژه ای پارسی است که در زبانِ پهلوی نیز بوده است: در زبانِ پهلوی " کَفشَگ/کَفشَک" به چمِ " کفش/shoe" بوده است. در زبانِ پهلوی " کَفشگار" به چمِ " کفاش، کفش دوز/shoemaker" بوده است. واژگانِ نامبرده به روشنی با واژه یِ " کَف" پیوند دارند. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . پَسگَشت ( reference ) : در رویبرگِ 48 و 175 از نبیگِ " فرهنگنامه یِ کوچکِ پهلوی" نوشته یِ " دیوید مک کنزی" آمده است:

• /کَفش/

کفش

1. پوششی برای محافظت پا که از دو بخش رویه چرمی، پلاستیکی، یا پارچه‌ای و کف یا زیره محکم ساخته می شود.
2. نوعی پوشش که پا را محافظت می‌کند و معمولاً از جنس چرم است، پاپوش.

1. پا در کفش کسی کردن کنایه از: موجب اذیت و آزار کسی شدن.
2. پا در یک کفش کردن کنایه از: در عقیده خود پافشاری کردن.
3. کفش پیش پای کسی جفت کردن کنایه از: عذر کسی را خواستن، رفع مزاحمت کسی را از خود کردن.

• کفاش، کفشدوز

––––

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین