فراخ

• پهلوی

• /فَراخ/

فراخ

1. پهناور، وسیع، گسترده. گشاد، باز، مقابل تنگ.

   فراخ ممکن است اصطلاح باستانی‌تر باشد و در زبان معیار باستان به دو بخش فَر - آخ قابل تجزیه است و ظاهراً آخ و ناله فردی از نژاد موی‌فِر است.

فِراخ

1. فِراْخ در گویش گنابادی یعنی شکمو، پر اشتها.

• عربی

1. جمع فرخ، جوجه.

––––

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن