خر

• خَر، خِر، خُر ( خَر به معنای بزرگ ، درشت ، کودن ، نادان ، اسم یک حیوان ، ولی در ایام قدیم به معنای بزرگ بوده است مانند خرگوش که می شود بزرگ گوش و حالا تغییر معنا یافته است.)

• پهلوی

• /خَر/

خَر

1. (جانوری): پستانداری از راسته فردسمان جزو خانواده اسبان. حیوانی بارکش که برای حمل و نقل و سواری از آن استفاده می‌شود. داری سر بزرگ گوش دراز یال و دم کوتاه یک انگشت و یک سم در هر پا- الاغ - درازگوش. کمی کوچکتر از اسب.
2. (ضرب‌المثل): خر آوردن و باقالی بار کردن کنایه از: دچار دردسر و رسوایی شدن.
3. (ضرب‌المثل): خر خود راندن کنایه از: تنها به مسایل خود توجه کردن.
4. (ضرب‌المثل): خر رنگ کردن کنایه از: مردم ساده را فریفتن.
5. (جانوری): خرخاکی، جانوری است از دسته بندپایان با اندامی کوچک و خاکستری رنگ که در جاهای نمور و تاریک زندگی می‌کند.

خَرّ

1. گِل تیره و چسبنده.
2. دُردِ شراب.
3. به صورت پیشوند در آغاز برخی واژه‌ها می‌آید که معنی بزرگ و نتراشیده و ناهموار می‌دهد: خرپشته، خرمهره.

خِر

1. گلو.
2. هجوم، حمله گروهی به زبان معیار.
3. (ضرب‌المثل): خِر به خِر گرفتن، گلاویز شدن.
4. (ضرب‌المثل): بیخ خِرِ کسی را گرفتن: گریبان کسی را گرفتن.
5. (ضرب‌المثل): پای روی بیخ خر یا روی خر کسی گذاردن: کنایه از تنگ گرفتن بر کسی است.

خُر

1. خُرْ :(khor) در گویش گنابادی یعنی خود ، خودت را.

1. کنایه از فرد احمق، ساده. برای تحقیر استفاده می‌شود.
2. بزرگ درشت زمخت ‍‍ «خرپشته خرمگس خرمهره»

• خرک
• خروار
• خرمهره

––––

• فرهنگ لغت معین

• [۱]