هوا

• حوا

• پهلوی

• /هَوا/

هوا

1. (شیمی): گازی است بیرنگ و بی‌بو و بی‌طعم و نامریی که تمام کره زمین را فرا گرفته‌، جوّ، فضا.

• عربی

1. هوی، میل نفس، آرزو. اوضاع، احوال، شرایط.

––––

1. هوای گرگ و میش گرگ و میش: آغاز روشن شدن هوا در صبح.
2. هوا پس بودن کنایه از: نامناسب و معمولا خطرناک بودن اوضاع.

––––

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن