Antonio Mingote

Antonio Mingote Barrachina (Sitges, Bartzelona, Katalunia, 1919ko urtarrilaren 17a - Madril, 2012ko apirilaren 3a^[1]) gaztelaniazko idazlea, marrazkilaria, umorista eta Espainiako Errege Akademiako kidea izan zen. Zenbait eleberri —Las palmeras de cartón (1948), Los revólveres hablan de sus cosas (1953), Adelita en su desván (1991)—, ipuinak eta antzezlanen bat edo beste —El oso y el madrileño (1973)— idatzi zituen, baina umorezko marrazkilari gisa egindako lan handiagatik da ezaguna eta ospetsua.

Antonio Mingote
(1981) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Ángel Antonio Mingote Barrachina
Jaiotza	Sitges, 1919ko urtarrilaren 17a
Herrialdea	Katalunia
Bizilekua	Daroca Calatayud Teruel Zaragoza Madril
Heriotza	Madril, 2012ko apirilaren 3a (93 urte)
Hobiratze lekua	La Almudenaren hilerria
Heriotza modua	: gibeleko minbizia
Familia
Aita	Ángel Mingote Lorente
Ama	Carmen Barrachina Esquiu
Ezkontidea(k)	Amparo Ferrer (en)  (1955 -  ezezaguna) Isabel Vigiola (en)  (1966 -  2012)
Familia	ikusi Esteban Barrachina Benages (en) (amaldeko aitona) Ventura Sella (en) (maternal first cousin (en) )
Hezkuntza
Heziketa	Faculty of Philosophy and Letters of the University of Zaragoza (en)
Hizkuntzak	gaztelania katalana
Jarduerak
Jarduerak	margolaria, komikigilea, umorista, idazlea, kazetaria, karikaturagilea eta requeté soldier (en)
Jasotako sariak	ikusi Award Gato Perich  (2001) APM Award for Best Journalist of the Year honorary doctorate of the University of Alcala  (2005) Alcalá City Awards  (2006) ohorezko doktore
Kidetza	Real Academia Española
Izengoitia(k)	Mingote
Zerbitzu militarra
Parte hartutako gatazkak	Espainiako Gerra Zibila

Kazeta eta egunkari askorentzat egin zuen lan, La Codorniz aldizkariarentzat eta ABC egunkariarentzat, besteak beste, eta dibulgazio historiko-umoristikoko liburu asko argitaratu zituen: Historia de la gente (1955), Historia de Madrid (1961), Historia del traje (1963), 5 años de Madrid (1978), El mus: historia, reglamento, técnica, vocabulario (1980), Mingoterapia (1994) eta Pierna creciente, falda menguante.

Gainera, antzerkirako eszenografiak eta jantzietarako ereduak egin zituen, margolanak, eraikuntzetarako muralak, zinema eta telebistarako gidoiak eta abar. Mingoteren estilo grafiko eta literarioan sotiltasuna eta ironia nabarmentzen dira. Marrazki-lerro azkar eta zehatzen bidez, maisu izan zen nortasuna eta ideologia deskribatzen.

Mingotek sari ugari jaso zituen, hala nola, Elisabet I.a Katolikoaren Ordena (1961), Lanaren Urrezko Domina (1996), "Quevedos" Umore Grafikoko Iberoamerikako Saria (1998), Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina (2002), Luca de Tena saria (2002) eta FAPEren Espainiako Kazetaritza Sari Nazionala (2003)^[1]. 1988tik Real Academia Españolako kidea izan zen.