Gneo Domicio Afer (en latín, Gnaeus Domitius Afer) fue un senador romano que vivió durante el siglo I y que está considerado como uno de los mejores oradores de su tiempo.

Orígenes

Afer es uno de los primeros senadores no orihundos de Italia, ya que nació en la Colonia Nemausus ( Nîmes, Francia) en la provincia Gallia Narbonensis.

Cursus honorum

En el año 25 fue elegido pretor, conviertiéndose en delator mediante la acusación realizada en 26 contra Claudia Pulcra, tal y como indica el historiador romano Tácito.^[1].

Anno 39 a Caligula accusatus vitam laudando oratione imperatoris servavit^[2]. Anno 49 curator aquarum factus est^[3]. Claudio imperatore etiam patronus fuit. Anno 59 ebriositate mortuus est^[4]. Heredes filios adoptivos fecit^[5].

Opera

Afer orator maximus sui aetatis aestimatus est^[6]. De eius orationibus fragmenta tantum supersunt:

Pro Cloatilia^[7]
Pro Voluseno Catulo^[8]
Pro Laelia^[9]
Pro Taurinis.

Quintilianus praeterea nonnulla urbane dicta ex orationibus recitavit^[10].

Notae

↑ Tácito, Ann., IV 52: is recens praetura, modicus dignationis et quoquo facinore properus clarescere, crimen impudicitiae, adulterum Furnium, veneficia in principem et devotiones obiectabat. Afer primoribus oratorum additus, divulgato ingenio et secuta adseveratione Caesaris qua suo iure disertum eum appellavit. mox capessendis accusationibus aut reos tutando prosperiore eloquentiae quam morum fama fuit, nisi quod aetas extrema multum etiam eloquentiae dempsit, dum fessa mente retinet silentii impatientiam
↑ Cassius Dio LIX 19
↑ Frontinus, De Aquis urbis Romae, 102,8-9
↑ Tacitus, Annales XIV,19
↑ Gaius Plinius Caecilius Secundus, Epistulae VIII 18,5-8
↑ Tacitus, Dialogus de oratoribus, XIII 3
↑ Quintilianus, Institutio oratoria VIII 5,16
↑ ibidem, X 1,24
↑ ibidem IX 4,31
↑ ibidem VI 3,42

Categoria:Oratores Categoria:Consules Categoria:Praetores Categoria:Senatores Categoria:Mortui 59 Categoria:Nati saeculo 1 a.C.n. aut 1 Categoria:Incolae Galliae Categoria:Scriptores Italiae Categoria:Auctores Latini antiqui Afer, Gnaeus

=

Publicación: Philippi 00522 = IDRE-02, 00363 = ZPE-80-165 = AE 1969/70, 00583 = AE 1974, 00589 = AE 1985, +00721 Provincia: Macedonia Lugar: Grammeni / Philippi Ti(berius) Claudius / Maximus vet(eranus) / [s(e)] v(ivo) f(aciendum) c(uravit) militavit / eque(s) in leg(ione) VII C(laudia) P(ia) F(ideli) fac/tus qu(a)estor equit(um) / singularis legati le/gionis eiusdem vexil/larius equitum item / bello Dacico ob virtu/te(m) donis donatus ab Im/p(eratore) Domitiano factus dupli(carius) / a divo Tr<a=O>iano in ala secu(n)d(a) / Pannoniorum a quo et fa(c)/tus explorator in bello Da/cico et ob virtute(m) bis donis / donatus bello Dacico et / Parthico et ab eode(m) factus / decurio in ala eade(m) quod / cepisset Decebalu(m) et caput / eius pertulisset ei Ranissto/ro missus voluntarius ho/nesta missione a Terent[io Scau]/riano consulare [exerci]/tus provinciae nov[ae Mes]/[opotamiae

Boris Rankov: Singulares Legati Legionis: A problem in the interpretation of the Ti. Claudius Maximus inscription from Philippi, in Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik, Bd. 80, Bonn: Dr. Rudolf Habel GmbH, 1990, p. 165-175. J. B. Campell: The Roman Army, 31 BC-AD 337: A Sourcebook. Routledge 1994, ISBN 978-0-415-07173-4 (restricted online version (google books)). (has a full translation of the Philippi Monument and also a photograph of it.) Michael Alexander Speidel: Roman army pay scales, in The Journal of Roman Studies, Vol. 82, Cambridge : Society for the Promotion of Roman Studies, 1992, p. 87-106. Michael P. Speidel: The Captor of Decebalus. A New Inscription from Philippi, in Mr. Speidels' Roman Army Studies, Vol. 1, Amsterdam: J. C. Gieben, 1984, p. 173-187. Yann Le Bohec: Die römische Armee. Franz Steiner Verlag 1993, ISBN 978-3-515-06300-5 (Tiberius Claudius Maximus - Romanarmy.com

[1] Tácito, Ann., IV 52: is recens praetura, modicus dignationis et quoquo facinore properus clarescere, crimen impudicitiae, adulterum Furnium, veneficia in principem et devotiones obiectabat. Afer primoribus oratorum additus, divulgato ingenio et secuta adseveratione Caesaris qua suo iure disertum eum appellavit. mox capessendis accusationibus aut reos tutando prosperiore eloquentiae quam morum fama fuit, nisi quod aetas extrema multum etiam eloquentiae dempsit, dum fessa mente retinet silentii impatientiam

[2] Cassius Dio LIX 19

[3] Frontinus, De Aquis urbis Romae, 102,8-9

[4] Tacitus, Annales XIV,19

[5] Gaius Plinius Caecilius Secundus, Epistulae VIII 18,5-8

[6] Tacitus, Dialogus de oratoribus, XIII 3

[7] Quintilianus, Institutio oratoria VIII 5,16

[8] , X 1,24

[9] IX 4,31

[10] VI 3,42

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]