gratus
| gratus | |
| clásico (AFI) | grātus [ˈɡräːt̪ʊs̠] |
| eclesiástico (AFI) | grātus [ˈɡräːt̪us] |
| rima | aː.tus |
Etimología 1
[editar]Del protoitálico *gʷrāto- ("agradecido"), y este del protoindoeuropeo ("alabado", "elogiado"), del protoindoeuropeo *gʷerH- ("alabar", "elogiar").[1] Compárese el galo βρατου (bratoy, "por gratitud"), el sánscrito गृणाति (gṛṇā́ti, "alabar", "honorar"), el prusiano antiguo girtwei ("alabar") y el eslavo eclesiástico antiguo жрьти (žrĭti, "sacrificar").[1]
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | grātus | grāta | grātum | grātī | grātae | grāta |
| Vocativo | grāte | grāta | grātum | grātī | grātae | grāta |
| Acusativo | grātum | grātam | grātum | grātōs | grātās | grāta |
| Genitivo | grātī | grātae | grātī | grātōrum | grātārum | grātōrum |
| Dativo | grātō | grātae | grātō | grātīs | grātīs | grātīs |
| Ablativo | grātō | grātā | grātō | grātīs | grātīs | grātīs |
- 1
- Agradecido, reconocido.[2]
- 2
- Dícese de la bondad, etc.: que merece gratitud o aprecio.[2]
- 3
- Dícese de personas o cosas, generalmente seguido de dativo de persona: que goza del favor de otros, aceptable, bienvenido, popular, etc.[2]
- 4
- Objetivamente, con referencia a una cualidad permanente: grato, agradable, atractivo, encantador.[2]