Regulo de Titius-Bode

Regulo de Titius-Bode estas hipotezo, ke mezaj distancoj de planedoj en sunsistemo plenumas simplan aritmetikan regulon.

Hipotezo estis proponita en 1766 jaro de Daniel Titius kaj publicita en jaro 1772 de direktoro de Astronomia Observatorio en Berlino de Johann Elert Bode. El nomoj ĉi tiuj sciencistoj estas nomo de regulo.

Komenca regulo estis:

${\displaystyle a={\frac {n+4}{10}}}$

kaj:

• a - meza distanco de planedo el suno.
• n - 0, 3, 6, 12, 24, 48 ..., ĉiu sekva nombro estas duobla.

Fine regulo havas formon:

Meza distanco a de planedo el Suno en astronomia unuo:

${\displaystyle a=0,4+0,3\cdot k}$

kaj:

k = 0, 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128 (serio de potencoj de duo kune zero)

En tableo montras al ni du esceptoj el regulo Titius-Bode:

• Ne ekzistas planedo inter Marso kaj Jupitero. Sed inter ĉi tiuj plandoj estas asteroida zono. (Unua asteroido ,Ceres estis malkovrata de Giuseppe Piazzi en jaro 1801, ĝia meza distanco el suno estas 2,77 a.u.)
• Mankas loko por Neptuno. Sed ekzistas konvinko, ke en pasinteco tra rando de sunsistemo trairis ia granda objekto (vidu Nemezis), kiu malordis movo de finaj planedoj. Sed ĉi tiu estas nur hipotezo.

Ĝis nun ne ekzistas korekta klarigo de kaŭzoj de ekzisto de regulo kaj ne scias ĉu estas nur koincideco, ĉu pli fundamenta regulo.

Nuntempe plej probabla klarigo estas, ke orbita resonanco kiu kreiĝas inter objektoj en sunsistemo kaŭzas, ke aperiĝas "malordonaj" zonoj, en kiu mankas orbitoj kun longaj periodoj de stabileco. Rezultoj de simulado sugestas, ke regulo similaj al regulo Titius-Bode estas natura konsekvenco de planedkreaj procesoj.