Michel Aoun

Michel Aoun
Persona informo
ميشال نعيم عون
Naskiĝo	30-an de septembro 1935 (1935-09-30) (89-jaraĝa) en Haret Hreik,  Lebanese Republic under French mandate
Religio	Maronita eklezio vd
Lingvoj	araba • franca • angla • itala vd
Loĝloko	Francio vd
Ŝtataneco	Libano vd
Partio	Movado Patriota Libera vd
Subskribo
Familio
Edz(in)o	Nadia El-Chami Aoun (en) (1968–) vd
Infanoj	Claudine Aoun Roukoz (en) vd
Parencoj	Gebran Bassil (en) (bofilo) Alain Aoun (en) (nevo) vd
Profesio
Okupo	politikisto oficiro vd
Aktiva dum	1958– vd
Postenoj Postenoj Prezidento de Libano (2016–2022) Member of the Parliament of Lebanon (en) (2005–2016) Prezidento de Libano (1988–1990) Ĉefministro de Libano (1988–1990) Commander of the Lebanese Armed Forces (en) (1984–1989) vd
Honorigoj Honorigoj  Granda Kruco de la Honora Legio  ordeno de Merito  Ordeno de la Cedro vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Michel Naim Aoun (arabe: ميشال نعيم عون , transliterumite:  Mīšāl Naʿīm ʿAwn , araba elparolo:  [miːʃeːl ʕo.uːn] ; naskiĝis la 18-an de februaro 1935)  estas la 13-a Prezidento de Libano. Li estis elektita al la prezidanteco la 31-an de oktobro 2016 en la 46-a balota sesio de la libana parlamento, rompante 29-monatan blokiĝon. Li estas maronita kristano kaj la fondinto de la Libera Patriota Movado^[1].

Michel Aoun estis nomumita kiel libana armea generalo (estro de la libana armeo) en 1984. De la 22-a septembro 1988 ĝis la 13-a de oktobro 1990, Aoun funkciis kiel ĉefministro post nomumado de la tiama ekveturanta libana prezidanto Amine Gemayel kiel estro de la libana registaro kaj provizora ĉefministro. La polemika decido vidis la pliiĝon de du rivalaj registaroj batalantaj por potenco en tiu tempo, unu de generalo Aoun kaj la alia de ĉefministro Selim Hoss.

Aoun deklaris "Militon de Liberigo" kontraŭ siriaj armetrupoj la 14-an de marto 1989. La 13-an de oktobro 1990, la siriaj trupoj invadis fortikaĵojn de Aoun inkluzive de la prezidentejo en Baabda, mortigante centojn da libanaj soldatoj kaj civilulojn. Aoun fuĝis al la franca ambasadejo en Bejruto, kaj poste li ricevis azilon en Francio, kie li vivis en ekzilo dum 15 jaroj de 1990 ĝis 2005^[2][3].

Aoun revenis al Libano la 7-an de majo 2005, dek unu tagojn post la retiriĝo de siriaj soldatoj de la lando. En 2006, kiel estro de la Libera Patriota Movado (FPM), li subskribis Memorandon de Kompreno kun Hizbulaho, komencante gravan aliancon, kiu restis de tiam. Malgraŭ la sanga historio kun la reĝimo de Hafizo al-Asad, patro de Baŝar al-Asad, Aoun vizitis Sirion en 2008.

Aoun estis elektita parlamentano, kie li estris la Liberan Patriotan Movadon kaj la pli larĝan parlamentan koalicion nomitan Reformo kaj Ŝanĝo-Bloko, kiu havis 27 reprezentantojn, kio faras ĝin la dua plej granda bloko en la libana parlamento. Li prezentis sian kandidatecon por prezidanta elekto kun ĉefaj rivalaj kandidatoj Samir Geagea, Suleiman Frangieh kaj Henri Helou . Post lia elekto, li estis ĵurkonfirmita kiel Prezidanto de Libano sinsekve al prezidanto Michel Suleiman.