Mario Camus
| Mario Camus | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 20-an de aprilo 1935 en Santandero |
| Morto | 18-an de septembro 2021 (86-jaraĝa) en Santandero |
| Tombo | Cementerio de Ciriego (en)  
|
| Lingvoj | hispana |
| Ŝtataneco | Hispanio
|
| Okupo | |
| Okupo | scenaristo filma scenaristo verkisto filmreĝisoro reĝisoro
|
Mario CAMUS (naskiĝinta en la 20-a de aprilo 1935 en Santander, Kantabrio; mortinta en la 18-a de septembro 2021 en Santander)[1] estis kinreĝisoro kaj scenaristo de hispana kino.
Biografio
[redakti | redakti fonton]Li studis juron kaj poste kinstudojn en la Oficiala Lernejo de Kino. Li apartenis al la generacio de la Nova Hispana Kino de kiu formis parton, inter aliaj, Carlos Saura, Basilio Martín Patino, José Luis Borau, Julio Diamante, Miguel Picazo kaj Manuel Summers.
Estas agnoskata kiel sperta adaptisto de literaturaj tekstoj al kino, kiel pruvas filmoj bazitaj sur teatraj aŭ rakontaj tekstoj de Calderón de la Barca kaj Lope de Vega (La leyenda del alcalde de Zalamea, 1972), Ignacio Aldecoa (Young Sánchez, 1964, Con el viento solano, 1967 kaj Los pájaros de Baden-Baden, 1975), Pérez Galdós (televidserio Fortunata y Jacinta), Camilo J. Cela (La colmena, 1982), Miguel Delibes (Los santos inocentes, 1984), García Lorca (La casa de Bernarda Alba, 1987).
Ĉe pli komerca kino je la servo de la kantisto Raphael kaj de Sara Montiel en la 1960-aj jaroj kaj vakeraj filmoj kiaj La cólera del viento (1970) aŭ konfliktaj amhistorioj Volver a vivir (1968) kaj La joven casada (1975), li faris pli personajn filmojn de la 1990-aj jaroj kun analizo de la terorismo de ETA ĉe Sombras en una batalla (1993) kaj La playa de los galgos (2002) kaj kritikoj de la kapitalisma socio Después del sueño (1992), Adosados (1997) kaj El color de las nubes (1998). Li verkis rakontolibrojn Un fuego oculto (Madrid, 2003) kaj Apuntes del natural (Santander, 2007).
Li estis ankaŭ reĝisoro teatra, kiel por la teatraĵo de ¿Por qué corres, Ulises? (1975), de Antonio Gala.
Filmaro
[redakti | redakti fonton]| Jaro | Filmo |
|---|---|
| 2007 | El prado de las estrellas |
| 2002 | La playa de los galgos |
| 1999 | La ciudad de los prodigios |
| 1998 | La vuelta de El Coyote |
| 1997 | El color de las nubes |
| 1995 | Chi Chi Chirla y el mar |
| 1993 | Sombras en una batalla |
| 1992 | Después del sueño |
| 1990 | La Mujer y el Pelele |
| 1987 | La rusa |
| 1987 | La casa de Bernarda Alba |
| 1985 | La vieja música |
| 1984 | Los santos inocentes |
| 1982 | La colmena |
| 1978 | Los días del pasado |
| 1975 | Los pájaros de Baden-Baden |
| 1972 | La leyenda del alcalde de Zalamea |
| 1966 | Con el viento solano |
| 1966 | Cuando tú no estás |
| 1964 | Young Sánchez |
| 1963 | Muere una mujer |
Televido
[redakti | redakti fonton]| Jaro | Serio | Reĝisoro |
|---|---|---|
| 1990 | La femme et le pantin (D) | Mario Camus |
| 1990 | La forja de un rebelde (D)(G) | Mario Camus |
| 1983 | Los desastres de la guerra (D) | Mario Camus |
| 1980 | Fortunata y Jacinta (D) (G) | Mario Camus |
| 1976 | Pasajes con figuras (D) | Mario Camus |
| 1976 | Curro Jiménez (D) | Mario Camus, Antonio Drove Pilar Miró, Rafael Romero Marchent Francisco Rovira Beleta |
| 1974 | Los Camioneros (D) | Mario Camus |
| 1973 | Noelia y el wavalaooo (D) | Mario Camus |
| 1972 | Si las piedras hablara (D) | Mario Camus |
| 1968 | Cuentos y leyendas (D) | Mario Camus |
(D) - Reĝisoro; (G) - Scenaristo
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ EFE, Muere Mario Camus, director de 'Los santos inocentes', Público 18-a de septembro 2021, Alirita en la 18-a de septembro 2021.
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Sánchez Noriega, J.L. Mario Camus. Madrid: Cátedra, 1998.
- Sánchez Noriega, J.L. Mario Camus. Oficio de director. Santander: Valnera, 2007.
- Frugone, J.C. Oficio de gente humilde… Mario Camus. Valladolid: Seminci, 1984.
- Martínez González, F. Cine y literatura en Mario Camus. Bilbao: Universidad del País Vasco, 1989 (edición policopiada).
- Sánchez Noriega, J.L. Cine en Cantabria. Las películas de Mario Camus y los rodajes en Comillas. Santander: Tantín, 1994.