Internacia Junulara Semajno

Tiam ni havis modernan junulargastejon (Pulitzer), sed ni ne bone konsentis kun la direktoro de la loĝejo: li ege timis pri ni en sia novkonstruita laŭ-EU-norma domo – ni devis iom kvereli kun li por havi la eblon uzi la ekipaĵojn de la domo. Kontraŭe, la kuiristoj estis tre afablaj: sen ia peto ili flankenmetis por ni la ĉiutagan restaĵon, el kiu ni faris noktan bufedon! Dum la tuta renkontiĝo venis amaso de ĵurnalistoj, ankaŭ la televido interesiĝis pri ni, ne nur pro la ĉeftemo (kiu estis amaskomuniko), sed ĉar Őrsi Ildi bonege organizis ilin. Danke al brazilaj partoprenantoj oni ofte salsa-dancis. Iu eĉ menciis, ke antaŭe ne sciis, ke la ĉefa hungara danco estas salsa kaj la ĉefa hungara sporto estas kapoejro. Tie ni venkis la unuan fojon la akvopistol-batalon kontraŭ la fajrobrigado! La tuttaga ekskurso celis la urbon Szeged. Post vizitado de salama- (speciala hungara kolbaso) kaj paprika muzeo ĉiuj ŝategis la maiz-labirinton, la kataluna paro tiom, ke ili sukcesis perdiĝi. Tuj estis proponita Lala kiel baptopatro kaj Vera kiel baptopatrino por la infano de la maiza labirinto...:-) Danke al la tempe antaŭa IJK ni havis vere internacian partoprenantaron: venis homoj el Brazilo, Meksiko, Usono, ktp. La tradicia programero, la "balo de IJS" estis tre bonsukcesinta, daŭris 1,5 horojn pli ol planite en la nokto, sed nek la bala muzik-ensemblo, nek la restoraciistoj petis krompagon,. ĉar ankau ili fartis tre bone... :-) - Tiu ĉi estis la lasta eleganta balo, en postaj IJS-j tio realiĝis en pli simpla, dancvespera formo.

La duono de la partoprenantoj alvenis el Zakopane el la IJK, kie dum la tuta semajno pluvis. Sekve la intereso pri la gufujo estis pli granda ol la trinkejo, ĉiuj kuracteoj de Toni elĉerpiĝis. Koncerne la tutan aranĝon karakterizis la ĝenerala pasiveco: ĉiuj volis nur ripozi kaj sunbanadi. Kelkaj prelegoj estis forigataj pro la manko de intereso... La tuttaga ekskurso celis Budapeŝton. Krom vizito de kutimaj turistaj vidindaĵoj, ni rigardis la grandegan trajnomuzeon kaj havis tagmanĝon tie, ni observis esperantlingvan prezentadon en la Planetario. Dank’ al la sukcesa kandidatado de Gergő, ni povis ŝipumi reen. Dume ni kantis ankaŭ Esperante, gvidinte de ekskursano. En la loĝejo la dommastro proponis uzi por ni la lavaparaton – ĝi funkciis senĉese. Kurioza programero estis la vizito de loka malliberejo (ankoraŭ funkcianta!), kaj ni rigardis la sinkronizitan prezenton de filmo "Ie en Eŭropo". Laŭ mia opinio la akvopistol-batalo ĉi tie sukcesis plej bone, malgraŭ ke tiu kompaniaĉo nur fotis, kaj ni batalis 10-12ope kontraŭ 3 fajrobrigad-aŭtoj! Ne ni gajnis...

Laŭkutime la unua programo estis la solena malfermo, sed nun ne estis faritaj flagoj, sed toĉemizoj prezentantaj la diversajn landojn. Tuj post la malfermo sekvis la akvopistol-batalo. Dumtage ni povis partopreni diversajn manlaborojn. Dum sportaj konkursoj, kiel, ĉiuj ellernis la diversecon inter „Punkto” kaj „Poento”. Moralinstruo: la organizantoj de konkurso indas scii la lingvon almenaŭ mezgrade ☺︎. Memorigaj estas la malgrandaj litoj, ja elpendis la piedoj de preskaŭ ĉiuj, ĉefe de Robert (DE ) (2m 04cm). La lito estis taŭga nur por Andi (HU) (1m 54cm) ☺︎. La celo de la tuttaga ekskurso estis Lillafüred, ni veturis per malnova trajneto plezuriĝante per pitoreska naturo. Aldone ni havis altnivelan travivaĵon en la grotbanejo de Miskolctapolca.

Unuafoje ĉi tie ni uzis mesaĝmuron, per kovertoj memfaritaj. Por la solena malfermo la urbestraro pruntedonis al ni flagojn. Estis interese, kiajn gastojn ili havis jam: ili povis doni japanan flagon, sed nek hispanan nek ukrainan. Kelkaj mem zorgis pri sia flago, kunportante ĝin de hejmo. En la diskoteko ĉe la urba plaĝo ni ludigis E-muzikon, Desperado furoris. La celo de la tuttaga ekskurso estis Pannonhalma, sed bedaŭrinde ni denove komencis per vingustumado (kaj per ties sekvaĵoj). Bedaŭrinde, ĉar Vera - tute forgesinte la forpason de la tempo - starante en barelo, bonhumore klarigis la kutimojn de vintrinkado. Fine de ekskurso, jam ĉiuj vekiĝis en la proksima lago. La partoprenantoj provis lerni hungaran, japanan, ukrainan kaj gascogne-an (franca dialekto) lingvojn. Dank al Záhonyi Lala ni povis ellerni kelkajn movojn el la surda-muta signado – poste en la manĝejo strange rigardis nin la kuiristoj. Ni lernis hungarajn langorompludojn – jam la bona prononco de Győr rompis la langojn de la partoprenantoj ☺︎. Bonege estis la koncerto de JoMo kaj la prezento de la ĉuvaŝoj. La ideo gratuli al naskiĝdathavanto per kiseto plurfoje vicigis virojn antaŭ Berényi Csilla (belaspekta, belforma, blondulino . . .☺︎) . Ni havis gigantan akvopistol-batalon en la ĉefplaco de la urbo.

Toni(Rózsa Antónia) estis la ĉeforganizinto, kaj tiam komencis ankaŭ Gergő aktiviĝi.. Toni faris tiom bonan reklamon de IJS, ke la loka Televidio kaj radio ofte petis intervjuon de ŝi. Ŝia telefono tiam ludis la ĉinan himnon, do la organizantoj ĉe la fino de renkontiĝo jam parkere sciis ĝin ☺︎ Estis eksperimenta superintensa kurso, Zsófi instruis. La lernantoj ĉiutage 8 horojn lernis Esperante, vespere amuziĝis kun ni. La rezulto estis ŝoke efike – sed kompreneblas, se iu ĉiunokte ĝis la 2a babiladas Esperante. Kompatindaj eksterlandanoj multe suferis pri la prononco de urbonomo jam antaŭ la IJS. Kvankam oni promesis en la aliĝilo, ke servistoj portos la matenmanĝon al la litoj kaj ili elektos por ĉiuj la vestaĵojn portindajn tiutage kaj tiuj promesoj ne realiĝis, tamen la IJS estis interesa kaj programoplena. La solena malfermo okazis kun kolomboj kaj flagoj faritaj propramane. Restis memoriga la masaĝkurso de Rade, li ofte miksis anglan kaj Esperanton. La plej ĉarmaj ekzemploj de tiu: relaksu viajn fingrojn ☺︎ aŭ "presu per relaksita palmo". Laŭkutime ĉiuj tre ĝuis la balon, kelkaj junuloj faris por si unikajn vestaĵojn. La tuttaga ekskurso komenciĝis per vingustumado... (neniam plu! ☺︎ ) Pro la varmego ni iom ŝanĝis la programojn: iam posttagmeze ni ekskursis al lago Velencei (ĉar preskaŭ ĉiuj ĉiam plaĝumis). Dum la Internacia Vespero furoris la programo de la katalunoj, kaj la parodioj de masaĝkurso de Rade.

Kvankam la partoprenantoj venas al la E-renkontoj ne pro la ĉeftemoj, sed kial ni ne trovu interesan kaj bonan temon? En la konfirmilo oni aparte petis kunporti muzikilojn. Tre interesaj prezentoj formiĝis ekz. Kim kaj Amir, Desperado koncerto. Dum la renkontiĝo ni havis prezentadon de arkpafado. Oni ne nur rigardi povis sed vere ekzerci dum horoj. Dum antaŭtagmezoj Toni frenezigis la eksterlandanojn per la instruado de „matyó”-brodado (hungara malnov-popola stilo). Longe ni paroladis pri la prezento de la aŭguristino (ni jam scias, ke ŝi grandparte diris veron ☺︎ ). Dum la tuttaga ekskurso ni vizitis muzean vilaĝon, naturan best-bredadejon, manĝis kukuman-papavan-tavolkukon (ĝi ne al ĉiuj plaĉis.) Ni boatumis sur lago. Kompreneble daŭris la tradicio de baloj kaj akvopistol-batalado. La nokto-manĝemuloj havis ioman malfacilaĵon: post la 22-a ĉiuj restoracioj estas fermitaj en la urbo.

Ĝenerale la akvopistol-bataloj kutime finiĝis sammaniere: kiam Vera Acsádi, la ĉeforganizanto grimpas al iu altaĵo kaj deklaras: „Finite!” - tiam iu aliulo ekkrias: „Do nun ĉiu eku kontraŭ Vera!!” - Pro tio en tiu ĉi jaro Vera elpensis venĝan surprizon. Komence ŝi lasis, ke ĉiuj laŭkutime akvumu ŝin dekape-ĝisplande, poste, kiam ĉiuj reiris al la studenthejmo, mire kaj venĝe ĉeporde atingis ilin alia fajrobrigad-aŭto, kun kiu Vera antaŭe interkonsentis akvumi ĉiujn krom ŝi... :-))) . Speciala programpunkto estis la geedziĝo de Ilka Harsányi (HU) kaj Norbert Piechotta (DE) – ili interkonatiĝis dum la IJS en Kecskemét! Krom la parencaro la tuta IJS-anaro partoprenis la feston. En la preĝejo ili diris la „Jes”-on Esperante, kaj tiu estis granda evento por la urba estraro, por la urba gazetaro, radio, amasmedio... :-))) - En la vilaĝmuzeo partoprenantoj devis prezenti la romancon de Romeo kaj Julieta en diversaj stiloj. Dum la tuttaga ekskurso en Tokaj ni vizitis Esperantan vinkelon. Jes, eĉ tiu ekzistis, ĝi estis nomata „Hímesudvar” – kaj oni devis serĉi la posedanton "s-ino Margo".

nur ke estu ia malagrablaĵo: kverelo kun la loĝluanto pri la fakturo. Finfine ni ne pagis pri la menditaj sed ne uzitaj ĉambroj… La tuta partoprenantaro profunde agadis pri la temo – kiu ja ne estas malfacilaĵo inter Esperantistoj. La plej interesaj ludoj estis la ludil-prezentado de japano Ni vizitis en la urbo la pupmuzeon, la muzikil-muzeon kaj la planetarion. Nur la kuloj kaj la varmego malagrabligis iom la vivon de la partoprenantoj. Bonŝance, la organizantoj en la konfirmilo petis nin kunporti akvopistolojn – do iom solviĝis la problemo de la varmo. Tiam okazis la unuan fojon akvopistol-batalo (kun la permeso de polico), sur la ĉefplaco de la urbo. La okazintaĵo ege plaĉis, ankaŭ al la loĝantaro. Ĉu estis permesita aŭ ne, la fontano bone servis en malvarmiĝado. En tiu ĉi jaro okazis unu el la plej bonaj tuttagaj ekskursoj dum la historio de la IJS-oj. Ni povis partopreni tre interesajn manlaborojn, poste ni vizitis la hungaran „Puszta” „La Granda Nenio”, kie ni partoprenis rajdistan paradon. Eblis eĉ mem provi rajdi azenon. La tagmanĝon ni havis en vere hungara pusta-ĉardo (Puszta-csárda). Poste dum la Internacia Vespero la Zalaegerseganoj furore parodiis la paradon de rajdistoj kaj azenrajdadon de partoprenantoj. Alia interesa programo dum la Internacia vespero estis Mazi-parodio. La reĝisoroj ludigis preskaŭ ĉiujn partoprenantojn, la ĉefan rolon – Mazi - ricevis Gunter Neue.

Post la IJS startis aŭtobusa karavano al la IJK en Assisi, en Italio.

Do la tuta IJS estas dediĉita al la Olimpikoj. Ni memorigis sportojn, kiuj iam estis partoj de olimpiko sed ne plu, ekz. ŝnuregtirado. Alian sporton formis la naiveco de pordistoj – ili volis fermi la pordegojn je la 22a. La rezulto estis nova amasgimnastiko: barilgrimpado. La muzikan atmosferon de la IJS aktive garantiis la serba grupo, kiuj senĉese muzikis, kantis. La balo okazis ne en la renkontiĝejo, sed en restoracio 20 minutojn for. Ĝian atingadon iom malfaciligis la pluvo – pri tiu pleje ĝojis la taksiistoj. Dum la tuttaga ekskurso ni vizitis Szilvásvárad kaj Szalajkavölgy, kie ni vidis pitoreskajn pejzaĝojn. Tiam iĝis organiza vidpunkto, ke la sekvaj IJS-lokoj estu en diversaj regionoj de la lando.

Dank’al la variaj loĝtipoj ni sufiĉe disiĝis ene de la ejo. En la „malriĉa kvartalo” formiĝis la vera etoso. Tie kuniĝis la plejmulto al la vespera tendarfajro. La serboj tiam unuafoje povis veturi post la milito. Ili kantis kune kun la kroatoj, kaj ne nur Esperante. Massimo Manca havis furoran koncerton.

Dum la tuta tempo varmegis. Pro tiu varmeco eĉ la germanoj emis endanubiĝi ☺︎ kaj naĝi en la sama lago, kiun pasintjare ili rigardis kun naŭzo. Ankaŭ en tiu ĉi jaro ni havis interesajn grupajn konkursojn, kaj belegan balon.

Dum la tuta tempo senĉese pluvis. Estis unusola suna tago, tiam ni vizitis la relative proksiman lageton, kie eblis boatumi, naĝi. Estis nura avantaĝo de pluva vetero, relative multaj partoprenis la prelegojn, dumtagajn programojn. Estis granda malavantaĝo, inundis la Danubo, do lastvespere ni devis decidi: ĵus evakui la renkontiĝon, aŭ tamen teni la adiaŭan vesperon. Ni elektis la duan version, kaj sekvontmatene ni sukcesis sekurigi la homojn, nome veturigi ilin al Esztergom.