Cancale

Ĉi tiu artikolo ankoraŭ estas ĝermo pri komunumoj de Ille-et-Vilaine. Helpu al Vikipedio plilongigi ĝin. Se jam ekzistas alilingva samtema artikolo pli disvolvita, traduku kaj aldonu el ĝi (menciante la fonton).

Cancale
komunumo
Haveno La Houle
Blazono
komunumo en Francio
Regno	Francio
Regiono	Bretonio
Departemento	Ille-et-Vilaine
Arondismento	Saint-Malo
kantono	Cancale (ĉefurbo)
Komunumaro	Saint-Malo agglomération
Situo	Cancale
- koordinatoj	48° 40′ 46″ N 01° 49′ 35″ U / 48.67944 °N, 1.82639 °U / 48.67944; -1.82639 (mapo)
Plej alta punkto
- alteco	45 m s. m.
Plej malalta punkto
- alteco	0 m s. m.
Areo	13 km² (1 300 ha)
Loĝantaro	5 324 (2010)
Dato	2008-2014
Urbestro	Pierre-Yves Mahieu
Horzono	MET (UTC+1)
- somera tempo	MET (UTC+2)
Poŝtkodo	35260
INSEE	35049
Geografia lokigo sur la mapo : Ille-et-Vilaine DEC Cancale Geografia lokigo sur la mapo : Francio DEC Cancale
Vikimedia Komunejo: Cancale
Retpaĝo: ville-cancale.fr Oficiala TTT-ejo de urbo Cancale
v • d • r

Cancale estas franca komunumo en departemento Ille-et-Vilaine en regiono Bretonio.

Ĝi estas fama pro siaj sovaĝaj ebenaj ostroj (sciencalingve Ostrea edulis) kreskantaj sur naturaj aregoj ekzistantaj en profunda akvo kaj pli freŝe (en ĉ. 1950) pro siaj breditaj kavaj ostroj (sciencalingve Crassostrea.

Cancale situas ĉe la okcidenta fino de golfo de monteto Sankta-Mikaelo, sur la marbordo de departemento Ille-et-Vilaine (côte d’Émeraude), je dek kvin kilometroj oriente de Saint-Malo. La golfeto de Cancale estas limigita per pinto des Roches Noires sude kaj pinto des Crolles norde.

		Cancale
		Saint-Méloir-des-Ondes

La surfaco de cancale kovras 1 261 hektarojn; alteco varias inter 0 kaj 56 metroj^[1].

Cancale konsistas el centro, kiu konstruiĝis ĉirkaŭ la haveno La Houle kaj de pluraj domlokoj, situantaj oriente de la komunumo.

Norde staras Pinto de Grouin apud kiu estas konstruitaj hoteloj kaj restoracioj.

Okcidente kaj sude estas precipe agroj.

En 2009, la sumo de la loĝejoj sur la komunumo estis 3 896 kompare al 3 661 en 1999^{[a 1]}.

Inter tiuj loĝejoj, 62,7 % estis ĉefaj loĝejoj, 33,1 % duaj loĝejoj kaj 4,2 % neokupitaj loĝejoj. Inter ili estis 79,0 % da domoj kaj 20,6 % da apartamentoj^{[a 2]}.

La nomo de la komunumo estas atestita laŭ formo Cancavena en 1030, Cancauna en 1182, Cancanna en 1183^[2].

La unua elemento Canc- eble venas de la bretona lingvo konk « haveno, ŝirmejo, konko »^[3],[4]. La dua elemento estas la bretona aven « rivero »^[3].

Tiu rivero verŝajne estas Guyoult, kiu enfluas inter pinto de Grouin kaj insulo de Landes, norde de Cancale, tiu pasejo nomiĝas « ŝanelo de la Malnova Rivero » ^[5].

Homa ĉeesto estas atestita ĉe la marbordo ekde meza paleolitiko. Restas ankaŭ spuroj de gaŭla ĉeesto en farmbieno de la Ville es Péniaŭ kaj gaŭlaj-romiaj vilaoj^[6]. Laŭ hagiografia kaj parte legenda Vita Meveni skribita en ĉirkaŭ 1084 de monaĥo Ingomar, sankta Méen deirinta de Kimrujo estus albordiĝinta en golfo de monteto Sankta-Mikaelo por fondi Cancale^[5]) en ĉirkaŭ 545 por evangeliizi Armorikon, de tio ekzisto de ŝtono kun stampaĵo de siaj piedoj^[7] kaj fontano kun miraklaj povoj.

Cancale estas la haveno de kie deiras en 1612 la ŝipoj de Daniel de La Touche, senjoro de Ravardière, por Brazilo : Régente, Charlotte kaj Sainte Anne. Daniel de La Touche estas la fondinto de São Luís en Maranjo en Brazilo^[8].

Multaj albordiĝaj provoj de angloj, por ataki Saint-Malo per tervojo, okazis parte en 1758, 1779 (kuglego supozita pafita de angla ŝipo ornamas la ĝardeneton de la pastrejo), pro tio la konstruado laŭ planoj de Vauban de fuorto de Rimains, kiu konsistigas la maran fortreson la plej potencan de la regiono tiuepoke^[9] (la fuorto sur insulo de Rimains estis aĉetita kaj restaŭrita de panisto Lionel Poilâne).

Pli ol cent milionoj da ebenaj ostroj estis elplukitaj en la golfeto, la franca reĝo Ludoviko la Deksesa publikigis en 1787 edikton por reglamenti la troladon de ostroj por eviti elĉerpiĝon de la natura ostraro : ĉiun printempon ĉirkaŭ la paska periodo, biskinoj, supervelitaj por plia potenco, rajtis troli ostrojn dum proksimume dek kvin tagoj. Ekde gardista signalo, ŝiparo el 200 biskinoj ekiris, tiu spektaklo estis nomita karavano. je alta tajdo, ili venis por malŝarĝi sian kaptaĵojn (malplenaj konkoj kaj ostroj) en la havenon, la amasoj el ĉiuj ŝipoj estis ordigitaj je malalta tajdo de la virinoj. La sovaĝaj ostroj povis fariĝi dikegaj kaj tiam ili nomiĝis pieds de cheval^[10] (ĉevalhufo).

La urbo estis trairata de duaranga fervoja linio je metra trako kaj vaportrakcio de "Tramways bretons" liganta ĝin al Saint-Malo, de 1898 ĝis 1947.

• 
  Haveno la Houle en 1896
• 
  Bildokarto de haveno de Cancale en novembro/decembro 1903
• 
  Georges Clemenceau, lasta trimasta ŝipo konstruita en Cancale. 1919^[11].
• 
  Mapo de la tramlinio inter Saint-Malo kaj Cancale, eldonita en 1893 de gazeto Le Salut

• Arnstein en Germanio
• Mittelwihr en Francio
• Les Saisies en Francio, partenariat
• Saint-Clément (Jersey) en [[|]]

Ostrobredado estas la ĉefa laborsektoro de Cancale.

• Malnova preĝejo Saint-Méen, konstruita de 1715 ĝis 1727 de arkitekto Siméon Garangeau surloke de antaŭa preĝejo datiĝanta de mezepoko, pligrandigita de 1836 ĝis 1838. Registrita per dekreto de la 29-a de decembro 1982^[13].
• Ĝeto de ŝipdeklivo de Épi aŭ moleo de Épi, konstruita el ŝtonoj en 1837 por anstataŭi la malfortan digon konsentita de la ĝenerala asembleo de Bretonio en 1773. Ĝi estis registrita per dekreto de la 21-a de novembro 1995^[14].

• Marbordaj pejzaĝoj (Roko de Cancale, Pinto de Grouin, Golfeto de monto Sankta-Mikaelo fronte).
• Muzeo de skulptitaj lignaĵoj.
• La Cancalaise estas kopio de biskino konstruita en 1987.
• Haveno, dirata Port de la Houle.
• Mara farmobieno (muzeo pri ostro kaj konkoj).
• Muzeo pri popularaj artoj kaj tradicioj de Cancale.
• Naskiĝdomo de Jeanne Jugan.

• Monumento honore al Daniel de la Touche de la Ravardière, fondinto de São Luís en Brazilo, inaŭgurita la 8-an de septembro 2012^[15]. La verko el bronzo de Patrick Abraham estis starigita proksime de lumturo de La Houle iniciate de Muzeo de Cancale.

Cancale inspiris multajn pentristojn, aparte John Singer Sargent.

• Daniel de la Touche, deirinta de Cancale por fondi São Luís en 1612 en Brazilo.
• Jeanne Jugan,1792 -1879 , fondintino de komunumaro Fratinetoj de la malriĉuloj.
• Eugène Feyen, 1815-1908 , pentristo de Cancale.
• Augustin Feyen-Perrin, 1826-1888 , pentristo de Cancale, frato de Eugène Feyen.
• Paul Paris-Jallobert, 1838-1905 - naskiĝinta en Cancale , pastro, historiisto de urbo Vitré.
• Joseph Oberthur, 1872-1956 , bestpentristo.
• Lionel Poilâne, 1945-2002, panisto internacie fama.
• Olivier Roellinger, 1955 , naskiĝinta en Cancale , stelhava kuiristo.

Vidu ankaŭ: Blazonaro de la komunumoj de Ille-et-Vilaine

	Blazono	france D'azur à la bisquine aŭ voiles d'argent voguant sur des ondes de sinople mouvant de la pointe accompagnée de dix huîtres d'or posées en orle autour, au franc-canton d'argent chargé d'une aigle bicéphale de sable, becquée et membrée de gueules. esperante Lazura kun arĝentvela biskino sur sinoplaj ondoj akompanata de dek oraj ostroj orle ĉirkaŭe, kun arĝenta kvarono ŝarĝita per dukapa aglo ruĝe beka kaj membra
	Detaloj	Ŝipo rilatas al la mara sektoro de la komunumo. Ostro simbolo de industrio, riĉeco kaj fameco de Cancale. Dukapa aglo eble devenas de blazono de familio Guerrande. Ĝi estas ankaŭ sur la ŝildo de Fouesnant en Finistère.

• À Cancale, eldoninto "éditions du Phare"
• F. Bouleuc, Cancale, son origine et son histoire, eldoninto "La Découvrance Éditions"
• Alfred Giron, De Cancale à Terre-Neuve, l’Odyssée d’un petit mousse, eldoninto "Éditions Ardant", Limoges, 19-a jc
• Léo Kerlo kaj René Le Bihan, Peintres de la Côte d'Émeraude, eldoninto "Le Chasse-Marée - ArMen", 1998.
• René Le Bihan, Léo Kerlo, Cancale, eldoninto "Éditions Chasse-Marée Estran"
• Annick Rouxel, Cancale - Étude démographique. 1757-1800, 1970 (Arkivoj de departemento Ille-et-Vilaine - Memuaro 2 J 10);

• Dosierujo pri Cancale en TTT-ejo de INSEE Arkivigite je 2015-06-10 per la retarkivo Wayback Machine

• Komunumoj de Ille-et-Vilaine
• La Gouesnière - Cancale - Saint-Méloir-des-Ondes (stacidomo)

• TTTejo de la urbodomo