Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄
Ο Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ ή Τζιοβάνι Μπατίστα Παμφίλι (6 Μαΐου 1574 - 7 Ιανουαρίου 1655) ήταν αρχηγός στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και κυβερνήτης στα Παπικά Κράτη (15 Σεπτεμβρίου 1644 - 7 Ιανουαρίου 1655).[1] Γεννήθηκε στην Ρώμη από οικογένεια με καταγωγή από το Γκούμπιο στην Ούμπρια, ήρθε στην Ρώμη την εποχή του πάπα Ιννοκέντιου Θ΄, ο ίδιος εκπαιδεύτηκε νομικά στο Ρωμαϊκό Κολλέγιο. Ακολούθησε ένα Cursus honorum στο πλευρό του θείου του Γκιρολάμο Παμφίλι και έγινε όπως και εκείνος Καρδινάλιος της Καθολικής Εκκλησίας στον Άγιο Ευσέβιο. Τα επόμενα χρόνια μέχρι να γίνει Πάπας υπηρέτησε ως Παπικός διπλωμάτης στην Νάπολη, την Γαλλία και την Ισπανία. Σε Κονκλάβιο που συνεστήθη από το Κολλέγιο των Καρδιναλίων με τον θάνατο του πάπα Ουρβανού Η΄ στο οποίο παρατηρήθηκε σύγκρουση Γάλλων και Ισπανών Καρδιναλίων εξελέγη νέος πάπας ως Ιννοκέντιος Ι΄. Ο νέος Πάπας αποδείχτηκε από τους πιο οξυδερκείς της εποχής του αυξάνοντας σημαντικά την εξουσία του Βατικανού. Τα σημαντικότερα γεγονότα της εποχής του στα οποία συμμετείχε ήταν ο Αγγλικός εμφύλιος πόλεμος, συγκρούσεις με την Γαλλία και το Δουκάτο της Πάρμα που σχετίζονται με τον "Πρώτο πόλεμο του Κάστρο".
| Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 15 Σεπτεμβρίου 1644 |
| Έως | 7 Ιανουαρίου 1655 |
| Προκάτοχος | Ουρβανός Η΄ |
| Διάδοχος | Αλέξανδρος Ζ΄ |
| Προσφωνήσεις του Πάπα | |
|---|---|
 | |
| Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
| Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
| Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
| Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΟ Τζιοβάνι Μπατίστα Παμφίλι γεννήθηκε στην Ρώμη (5 Μαίου 1574) ως γιος του Κασμίλλο Παμφίλι από την Ρωμαική Οικογένεια Παμφίλι με καταγωγή του από την Ούμπρια, ο πρόγονος της Οικογένειας ήταν ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄.[2] Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Ρωμαικό Κολλέγιο (1594) ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στους κόλπους της Καθολικής εκκλησίας. Αρχικά υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος (1601, 1604), κατόπιν διαδέχθηκε τον θείο του Γκιρολάμο Παμφίλι ως ελεγκτής της Ρωμαϊκής Ρότα, του Ρωμαϊκού Εφετείου. Διετέλεσε επίσης Κανονιστής του δευτεροβάθμιου Ιερού Σωφρονιστικού Αποστολικού δικαστηρίου.[3] Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ τον διόρισε Αποστολικό Νούντσιο στο Βασίλειο της Νεαπόλεως (1623).[4] Ο Πάπας Ουρβανός Η΄ τον έστειλε να συνοδεύσει τον ανεψιό του Φραντσέσκο Μπαρμπερίνι που ήταν επίσης Νούντσιος σε διπλωματικές επιστολές στην Γαλλία και την Ισπανία.[5] Τον Ιανουάριο του 1626 ο Τζιοβάνι Μπατίστα Παμφίλι διορίστηκε τιτλούχος Λατίνος Πατριάρχης της Αντιόχειας.[6] Σε ανταμοιβή για όλες αυτές τις υπηρεσίες ο Τζιοβάνι Μπατίστα διορίστηκε Νούντσιο στην αυλή του βασιλέως της Ισπανίας Φιλίππου Δ΄, εκεί απέκτησε φιλικές σχέσεις με τους Ισπανούς που θα εμφανιστούν αργότερα.[6] Με τον θάνατο του Ουρβανού Η΄ συνεστήθη Κονκλάβιο για την εκλογή νέου πάπα (9 Αυγούστου 1644 - 15 Σεπτεμβρίου 1644). Οι Γάλλοι Καρδινάλιοι αντιτάχθηκαν στην εκλογή του Γάλλου υποψηφίου ως μεγάλου εχθρού του Καρδινάλιου Μαζαρίνου. Οι Γάλλοι πρότειναν δικό τους υποψήφιο αλλά τελικά επέλεξαν τον Παμφίλι ως συμβιβαστική λύση παρά το γεγονός ότι ήταν φιλικός στους Ισπανούς.[7] Ο Καρδινάλιος Μαζαρέν το έμαθε και έστειλε νέο Βέτο αλλά όταν έφτασε η επιστολή στην Ρώμη η εκλογή είχε ολοκληρωθεί.[8]
Πάπας
ΕπεξεργασίαΜε την άνοδο του στον Παπικό θρόνο ο Παμφίλι επέλεξε το όνομα Ιννοκέντιος Ι΄, ξεκίνησε αμέσως διώξεις απέναντι στα μέλη της Οικογένειας Μπαρμπερίνι για την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας. Οι αδελφοί Φραντσέσκο Μπαρμπερίνι, Αντόνιο Μπαρμπερίνι και Ταντέο Μπαρμπερίνι δραπέτευσαν στο Παρίσι όπου ο Καρδινάλιος Μαζαρέν τους ανέλαβε υπό την προστασία του.[9] Ο Ιννοκέντιος Ι΄ έκανε κατάσχεση της περιουσίας τους και εξέδωσε Παπική Βούλα με την οποία αν οι Καρδινάλιοι εγκατέλειπαν τις επισκοπές στο πρώτο εξάμηνο χωρίς την άδεια του πάπα θα εξέπιπταν από το αξίωμα τους. Το Γαλλικό Κοινοβούλιο απέρριψε την Παπική Βούλα για τους Γάλλους Καρδιναλίους, αλλά ο Ιννοκέντιος Ι΄ επέμενε με αποτέλεσμα ο Μαζαρίνος να προετοιμάσει στρατό για να επιτεθεί στην Ρώμη. Ο Ιννοκέντιος Ι΄ αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, τα επόμενα χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του οι σχέσεις του με τους Γάλλους ήταν φιλικές. Οι σχέσεις έγιναν καλύτερες όταν ο Μαφέο Μπαρμπαρίνι γιος του Ταντέο παντρεύτηκε την Ολυμπία Ιουστινιάνι, μια ανεψιά του πάπα. Ο Ιννοκέντιος Ι΄ καταδίκασε το βιβλίο του Κορνέλις Γιάνσεν "Αυγουστίνος" ως Αιρετικό με τάση προς τον Προτεσταντισμό.[10]
Ο προκάτοχος του Ουρβανός Η΄ πέθανε από την λύπη του για την ήττα των στρατευμάτων του στον Α΄ Πόλεμο του Κάστρο εναντίον του Δούκα της Πάρμας Εδουάρδου Φαρνέζε. Με τον Ιννοκέντιο Ι΄ ξεκίνησαν νέες εχθρότητες που έφτασαν στο αποκορύφωμα τους την ημέρα που οι Παπικές δυνάμεις κατέστρεψαν την πόλη του Κάστρο (2 Σεπτεμβρίου 1649),[2] Ο Ιννοκέντιος Ι΄ αρνήθηκε την Συνθήκη της Βεστφαλίας, ο Παπικός Νούντσιος μετέπειτα Πάπας Αλέξανδρος Ζ΄ δήλωσε ότι ο πάπας την απορρίπτει. Ακολούθησε νέα Παπική Βούλα (1650) με την οποία ο Ιννοκέντιος Ι΄ απέρριψε την Συνθήκη και ζήτησε την προστασία της γης και της περιουσίας που είχε κατασχεθεί (1648).[11][12] Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απέρριψαν όλα τα αιτήματα του. Την περίοδο που ο Αγγλικός εμφύλιος πόλεμος μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία (1641-1653) ο Ιννοκέντιος Ι΄ υποστήριξε με φανατισμό την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Ιρλανδικής Ομοσπονδίας απέναντι στις απαιτήσεις που είχαν ο Μαζαρέν, ο Κάρολος Α΄ της Αγγλίας και στην συνέχεια η βασιλομήτωρ σύζυγος του Καρόλου Ερριέττα Μαρία της Γαλλίας. Ο Ιννοκέντιος Ι΄ έστειλε τον Αρχιεπίσκοπο της Φέρμο Τζιοβάνι Μπατίστα Ρινουτσίνι στο Κίλκενι με 20.000 λίβρες από πυρομαχικά και ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.[13] Ο στόχος του ήταν να αποτρέψει τους Ιρλανδούς περιφερειάρχες να συμμαχήσουν με τον Κάρολο Α΄ στον Αγγλικό εμφύλιο και να δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη Ιρλανδική Καθολική Ομοσπονδία. Ο Τζιοβάνι Μπατίστα Ρινουτσίνι έφτασε στο Κίλκενι και έγινε δεκτός με τιμές, ο ίδιος έδωσε άφθονες υποσχέσεις στον Ιρλανδικό λαό ότι ο πάπας θα εξασφαλίσει την ευημερία και την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου Ιρλανδικού και Καθολικού κράτους. Με την ανάληψη της εξουσίας ωστόσο από τον Όλιβερ Κρόμγουελ η Ιρλανδία επανήλθε στην Αγγλική Ομοσπονδία και ο Ρινουτσίνι επέστρεψε στην Ρώμη ύστερα από τέσσερα χρόνια απραξίας (1649)
Θάνατος
ΕπεξεργασίαΤα τελευταία χρόνια της ζωής του ο πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ υπέφερε από ουρική αρθρίτιδα γεγονός που είχε δυσκολέψει σημαντικά τις δυνατότητες του να κινηθεί, η υγεία του υπέργηρου πάπα άρχισε να επιδεινώνεται τον Αύγουστο του 1654.[14] Το απόγευμα της 26ης Δεκεμβρίου 1654 η υγεία του είχε χειροτέρεψε τόσο πολύ που όλη η οικογένεια του συγκεντρώθηκε περιμένοντας τον θάνατο του.[15] Την επόμενη μέρα (27 Δεκεμβρίου 1654) ευλόγησε τον ανεψιό, την ανεψιά τα παιδιά τους, είχε μια σύντομη συνάντηση με τους Καρδιναλίους Φάμπιο Κίτζι και Ντέκιο Ατσολίνο αλλά η κατάσταση της υγείας του δεν βελτιώθηκε ποτέ.[16] Στις αρχές της επόμενης χρονιάς ακολούθησαν δύο λειτουργείες στο νεκροκρέβατο του, η πρώτη την Πρωτοχρονιά (1 Ιανουαρίου 1655) και η δεύτερη την ημέρα του θανάτου του (6 Ιανουαρίου 1655).[17] Ο Καρδινάλιος Φάμπιο Κίτζι, ο επίσκοπος Σκοτί και άλλες επιφανείς προσωπικότητες ήταν παρόντες την στιγμή του θανάτου του, την νύχτα της 6ης Ιανουαρίου 1655.[16][18] Η ταφική πομπή έγινε 11 μέρες αργότερα (17 Ιανουαρίου 1655).[16] Η ταφή του έγινε στην εκκλησία Σαντ'Ανιέζε ιν Αγκόνε στην Ρώμη την οποία είχε κτίσει ο ίδιος δίπλα από τα οικογενειακά του ανάκτορα. Ο διάδοχος του ήταν ο έμπιστος Καρδινάλιος και πρώην υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού Φάμπιο Κίτζι, τον διαδέχθηκε ως Πάπας Αλέξανδρος Ζ΄, είχε υποσχεθεί στον Ιννοκέντιο Ι΄ ότι θα κτίσει στην Ευρώπη περισσότερα σχολεία.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Dictionnaire Général pour la maîtrise de la langue française la culture classique et contemporaine. Larousse. 1993. σ. 812
- ↑ 2,0 2,1 Williams, George L. (2004). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland. σ. 109
- ↑ https://web.archive.org/web/20150430141822/http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1627.htm#Pamphili
- ↑ Vergil and the Pamphili Family in Piazza Navona, Rome, Igrid Rowland, A Companion to Vergil's Aeneid and its Tradition, Ed. Joseph Farrell and Michael C.J. Putnam, (Blackwell Publishing Ltd, 2010), 253
- ↑ Boutry, Philippe. "Innocent X", The Papacy:An Encyclopedia, Vol.2, Ed. Philippe Levillain, (Routledge, 2002), 801
- ↑ 6,0 6,1 Ott 1910, σ. 20
- ↑ https://archive.org/details/historyofpopesth0301rank/page/n9/mode/2up
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2024.
- ↑ George L. Williams, Popal Genealogy: The Families And Descendants Of The Popes, (McFarland & Company, 1998), 109
- ↑ "Jansenism", Raymond A. Blacketer, The New Westminster Dictionary of Church History: The Early, Medieval, and Reformation Era, Ed. Robert Benedetto, (Westminster John Knox Press, 2008), 348
- ↑ Psalms 69:9
- ↑ https://web.archive.org/web/20160304074628/http://cdn.theologicalstudies.net/9/9.4/9.4.7.pdf
- ↑ G. Alazzi, Nunciatura in Irlanda di Monsignor Gio. Batista Rinuccini (Florence) 1844, preface (σ. 6)
- ↑ https://www.pickle-publishing.com/papers/triple-crown-innocent-x.htm
- ↑ Priorato, Historia del Ministerio del Cardinale Giulio Mazarino, 406-409
- ↑ 16,0 16,1 16,2 https://www.csun.edu/~hcfll004/SV1655.html
- ↑ Francesco Sforza Pallavicini, Della vita di Alessandro VII, Lib. II capo xiii (Prato Giachetti 1839), σσ. 209-212
- ↑ V. Forcella, Inscrizioni delle chiese di Roma IX (Roma: Ludovico Cecchini 1877), σ. 275
Πηγές
Επεξεργασία- Collier, Theodore Freylinghuysen (1911). "Innocent/Innocent X" . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 14 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 582.
- Ott, Michael (1910). "Pope Innocent X" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Vol. 08. New York: Robert Appleton Company.
- Guido Braun: Innozenz X. Der Papst als ‚padre comune‘. In: Michael Matheus / Lutz Klinkhammer (eds.): Eigenbild im Konflikt. Krisensituationen des Papsttums zwischen Gregor VII. und Benedikt XV. WBG, Darmstadt, 2009.
- Michael Tilly (1990). "Innozenz X". In Bautz, Friedrich Wilhelm (ed.). Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL) (in German). Vol. 2. Hamm: Bautz. cols. 1295–1298.