[go: up one dir, main page]
Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μεράνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 46°40′10.398″N 11°9′33.908″E / 46.66955500°N 11.15941889°E / 46.66955500; 11.15941889

Μεράνο

Σημαία
Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Μεράνο
46°40′10″N 11°9′34″E
ΧώραΙταλία[1]
Διοικητική υπαγωγήΑυτόνομη Επαρχία του Μπολτσάνο
ΠροστάτηςΆγιος Νικόλαος
 • Μέλος του/τηςΚλιματική Συμμαχία[2]
Έκταση26,34 km²[3]
Υψόμετρο325 μέτρα
Πληθυσμός41.071 (1  Ιανουαρίου 2023)[4]
Ταχ. κωδ.39012
Τηλ. κωδ.0473
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Μεράνο (ιταλικά: Merano, προφέρεται: [meˈraːno]) ή Μεράν (γερμανικά: Meran, προφέρεται: [ˌmeːˈʁɑːn]) είναι πόλη της Ιταλίας με 38.723 κατοίκους.[5] Βρίσκεται στην Μπολτσάνο δίπλα στα σύνορα με την Αυστρία στις Δολομιτικές Άλπεις. Μετά την πρωτεύουσα της επαρχίας, το Μπολτσάνο είναι η δεύτερη σε πληθυσμό και δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του Νοτίου Τιρόλο.

Απέχει 30 χλμ. από το Μπολτσάνο, βρίσκεται στους πρόποδες της ομάδας Τέσσα (ιταλικά: Gruppo Tessa) και το Οροπέδιο της Άλμα στα σύνορα με την Αυστρία. Περιβάλλεται από βουνά και η κοιλάδα όπου βρίσκεται είναι η αρχή άλλων κοιλάδων, όπως η Βαλ Βενόστα, η Βαλ Πασίρια, η Βαλ ντ' Ούλτιμο και η Βαλ Άτιντζε. Στα περίχωρα της πόλης βρίσκεται η κωμόπολη Τιρόλο, από όπου πήρε το όνομά του όλο το Τιρόλο.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
δρόμος του Μεράνο

Στην αρχαιότητα η περιοχή ήταν γνωστή σαν Μάια (Maia) και εδώ είχε χτιστεί στην ύστερη αρχαιότητα μικρός οχυρωμένος οικισμός με το όνομα κάστρουμ Μαϊένσε (Castrum Maiense). Το Μεράνο αναπτύχτηκε σαν οικισμός από τους κόμητες του Τιρόλο Αλμπέρτο Γ' (Alberto III) (1202–1253) και Μάινχαρντ Α' Τιρόλο - Γκορίτσια (Mainardo I) (1253–1258). Την περίοδο αυτή κτίστηκε και ο πύργος Όρτενσταϊν που υπάρχει και σήμερα.[6]

Τον 13ο αιώνα το Μεράνο ανακηρύχθηκε σε πόλη, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στο εμπόριο και παρέμεινε πρωτεύουσα της επαρχίας Τιρόλο έως το 1848. Κοντά στην πόλη στην τοποθεσία Άγιος Βενέδικτος ο Αντρέας Χόφερ το 1809 νίκησε σε μάχη τους Γάλλους και Βαυαρούς. Μετά την απελευθέρωση το Τιρόλο πέρασε στην Αυστροουγγαρία και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη ως τουριστικό θέρετρο, χάρη στη σιδηροδρομική σύνδεση που ολοκληρώθηκε το 1881 και τον σιδηροδρομικό σταθμό, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα φον Χάμπερτ το 1905[7]. Κατά συνέπεια η πόλη άρχισε να επεκτείνεται εκτός των τειχών στα αστικά πρότυπα της Βιέννης και του Σάλτσμπουργκ με την συμβολή του γερμανού πολεοδόμου Τέοντορ Φίσερ (Theodor Fischer).[8][9] Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το Μεράνο και όλο το Νότιο Τιρόλο προσαρτήθηκαν στην Ιταλία.

Το Μεράνο έχει μακρά παράδοση στον τουρισμό. Εκεί έχουν κάνει διακοπές πολλοί διάσημοι, όπως η Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ της Αυστρίας γνωστή ως πριγκίπισσα Σίσσυ, ο Φραντς Κάφκα και ο Γκότφριντ Μπεν[10]. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι οι επιστήμονες και οι γιατροί συνέστηναν την πόλη λόγω του ήπιου κλίματός της και της ποιότητας του αέρα της. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην περιοχή δημιουργήθηκε εργοστάσιο παραγωγής βαρέως ύδατος, για το γερμανικό πυρηνικό πρόγραμμα, λόγω του σαμποτάζ και καταστροφής του αντίστοιχου εργοστασίου στη Νορβηγία.

Το όνομα βεβαιώνεται ως Μαϊράνι (Mairani) από το 857, από το όνομα βαυαρικής οικογένειας με το όνομα αυτό, στην οποία ανήκε το τσιφλίκι. Από το 1242 ως το 1317 αναφέρεται σαν Μεράν και από τον 15ο αιώνα η επικρατούσα μορφή ήταν Άουφ ντερ Μέραν (auf der Meran)[11]. Άλλη εκδοχή λέει ότι το όνομα Μεράνο προέρχεται από κάποιον Μάριο (Mario) δηλαδή "ιδιοκτησία του Μάριο".[12]

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 51,50% των κατοίκων μιλούν Γερμανικά, το 48,01% Ιταλικά και το 0,49% Λαδινικά.[13] Στο Μεράνο υπάρχει εβραϊκή κοινότητα με δική της συναγωγή που άνοιξε το 1901[14]. Υπάρχει επίσης μια εκκλησία αφιερωμένη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία ολοκληρώθηκε το 1897 σχεδιασμένη από τον Τομπίας Μπρένερ και αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.[15] Έχει επίσης Λουθηρανή κοινότητα με ναό που κτίστηκε το 1885 από τον αρχιτέκτονα Γιόχαν Φόλμερ[16] υπήρξε επίσης Αγγλικανική εκκλησία και μία μικρή αγγλο-αμερικανική κοινότητα.

Αθλητισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μεράνο είναι έδρα αρκετών συλλόγων. Στο χόκει επί πάγου η Χ.Κ. Μεράνο (H.C. Merano) υπήρξε πρωταθλήτρια Ιταλίας το 1985-86 και το 1998-99. Στο χάντμπολ η Μεράν Σ.Κ. (Meran SC) αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας το 2004-05. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι ΦΚ Μάια Άλτα που ιδρύθηκε το 1972 και ΦΚ Μεράνο που ιδρύθηκε το 2002 από συγχώνευση παλαιότερων συλλόγων. Η πόλη διαθέτει ιπποδρόμιο από το 1935 και διεξάγονται πολλοί αγώνες.

Το 1981 ήταν η έδρα αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο σκάκι μεταξύ του Ανατόλι Κάρποβ και του Βίκτορ Κορτσνόι που έληξε με σκορ 6-2 υπέρ του πρώτου και 10 ισοπαλίες.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 9849. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2018.
  2. ↑ www.klimabuendnis.org/nc/kommunen/das-netzwerk.html. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6  Αυγούστου 2018.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16  Μαρτίου 2019.
  4. ↑ demo.istat.it?l=it.
  5. ↑ «Dato Istat». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2012. 
  6. ↑ Cfr. Norbert Wackernell, Der Pulverturm über Meran: Bergfried der Burg Ortenstein - Wehrgräben, Türme und Mauern am Küchelberg, in «Der Schlern», 71, 1997, pp. 241-250.
  7. ↑ Cfr. Magdalena Schmidt, Plätze Merans / Piazze di Merano, Comune di Merano, 2011, pp. 16ss.
  8. ↑ Winfried Nerdinger, Theodor Fischer - Architekt und Städtebauer 1862-1938, Berlino, 1988.
  9. ↑ Cfr. Anna Pixner-Pertoll, Ins Licht gebaut: Die Meraner Villen, ihre Gärten und die Entwicklung der Stadt (1860–1920), Bolzano, Edition Raetia 2009.
  10. ↑ Vedi Ferruccio Delle Cave et al., Meran - ein literarischer Spaziergang durch die Passerstadt, Bolzano, Athesia, 1998. ISBN 88-7014-954-4
  11. ↑ Egon Kühebacher, Die Ortsnamen Südtirols und ihre Geschichte, vol. 1, Bolzano, Athesia, 1995, p. 243s. ISBN 88-7014-634-0
  12. ↑ AA.VV., Nomi d'Italia. Novara,Hans H. Reimer, Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009 Istituto Geografico De Agostini, 2004.
  13. ↑ Astat informazioni Nr. 17 - 08/2002
  14. ↑ Cfr. Sabine Gamper, Meran - eine Kurstadt von und für Juden? Ein Beitrag zur Tourismusgeschichte Merans 1830-1930, Innsbruck, Università di Innsbruck, 2001.
  15. ↑ Bianca Marabini-Zoeggeler e Michail Talalay (a cura di), Die russische Kolonie in Meran - hundert Jahre russisches Haus "Borodine", Bolzano, Raetia, 1997.
  16. ↑ Hans H. Reimer, Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cölestin Stamper: Geschichte von Meran, der alten Hauptstadt des Landes Tirol, von der ältesten Zeit bis zur Gegenwart, Innsbruck 1889, Sändig Reprint 2009. ISBN 978-3-253-03039-0
  • Bernhard Mazegger: Chronik von Mais, seiner Edelsitze, Schlösser und Kirchen, Merano, Pleticha 1895, ristampa a cura dell'Arbeitskreis Chronik von Mais, 1985.
  • Bruno Pokorny (a cura di): Meran, hundert Jahre Kurort 1836–1936. Festschrift der alten Hauptstadt des Landes zum hundertjährigen Bestande als Kurort, Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1936.
  • Otto Stolz: Meran und das Burggrafenamt im Rahmen der Tiroler Landesgeschichte (Schlern-Schriften 142), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1956.
  • Elias Prieth: Beiträge zur Geschichte der Stadt Meran im 16. Jahrhundert, Merano, Poetzelberger 1957.
  • Franz-Heinz Hye: Meran/Merano. Österreichischer Städteatlas, Lieferung 3, Vienna, Österreichische Akademie der Wissenschaften 1988.
  • Renate Abram: Das Meraner Stadttheater, Lana 1989.
  • Karl Christoph Moeser, Franz Huter (a cura di): Das älteste Tiroler Verfachbuch (Landgericht Meran 1468–1471) (Acta Tirolensia 5), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1990. ISBN 3-7030-0219-0
  • Bianca Marabini-Zoeggeler e Michail Talalay (a cura di): Die russische Kolonie in Meran - hundert Jahre russisches Haus "Borodine" / Russkaja kolonija v Merano / La colonia russa a Merano, Bolzano, Raetia, 1997. ISBN 88-7283-109-1
  • Katia Occhi: I borgomastri di Merano tra '400 e '500, in Geschichte und Region/Storia e regione 7, 1998, pp. 135–160.
  • Ferruccio Delle Cave, Bertrand Huber, Elke Waldboth: Meran - ein literarischer Spaziergang durch die Passerstadt, Bolzano, Athesia, 1998. ISBN 88-7014-954-4
  • Renate Abram: Das Kurhaus Meran - ein Blick in die Geschichte der Kurstadt, Lana, Tappeiner, 1999. ISBN 88-7073-273-8
  • Paolo Valente: Il muro e il ponte. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani a Merano prima della Grande Guerra, Trento, Temi 2003.
  • Paolo Valente: Nero ed altri colori. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani a Merano tra Austria e Italia (1914–1938), Trento, Temi 2004.
  • Paolo Valente: Porto di mare. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani (e molti altri) a Merano tra esodi, deportazioni e guerre (1934–1953), Trento, Temi 2005.
  • Paolo Valente: La città sul confine. Storie meranesi di uomini e fantasmi, Milano, Oge 2006.
  • (Γερμανικά), (Ιταλικά) Alessandro Baccin: Meran entdecken (versione in italiano: Merano: guida alla città sconosciuta), Merano, Tangram Verlag 2007. ISBN 978-88-902852-0-2
  • Paolo Valente: Merano. Breve storia della città sul confine, Bolzano, Edition Raetia 2008.
  • Renate Abram: Meraner Symphonie. 150 Jahre Kurmusik, Bolzano, Athesia 2009. ISBN 978-88-8266-578-4
  • Hans H. Reimer: Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009. ISBN 978-88-7283-332-2
  • Anna Pixner-Pertoll: Ins Licht gebaut: Die Meraner Villen, ihre Gärten und die Entwicklung der Stadt (1860–1920), Bolzano, Edition Raetia 2009. ISBN 978-88-7283-355-1
  • Gertraud Zeindl: Meran im Mittelalter. Eine Tiroler Stadt im Spiegel ihrer Steuern (Tiroler Wirtschaftsstudien, 57), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 2009. ISBN 978-3-7030-0465-0
  • Gerhard Peter Thielemann: Adalbert Erlebach - das Leben und die Kunst des Meraner Architekten, Bolzano, Athesia 2010. ISBN 978-88-8266-683-5
  • Magdalene Schmidt, Walter Gadner: Plätze Merans / Piazze di Merano, Comune di Merano / Stadtgemeinde Meran, Merano 2011.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεράνο&oldid=10066864"