κουράζω

κουράζω < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική κουράζω (αρχική σημασία: τιμωρώ με κούρεμα) < αρχαία ελληνική κουρά -κούρεμα

ΔΦΑ : /kuˈɾa.zo/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κου‐ρά‐ζω

κουράζω, αόρ.: κούρασα, παθ.φωνή: κουράζομαι, π.αόρ.: κουράστηκα, μτχ.π.π.: κουρασμένος

• προξενώ σε κάποιον σωματική ή ψυχική κούραση, καταπονώ

  ⮡  Με κούρασε το σκάψιμο όλη μέρα.

  ⮡  Με κουράζει αυτός ο άνθρωπος.

• μην το κουράζεις άλλο: Μην ασχολείσαι άλλο με αυτό το ζήτημα.

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

---

κουράζω < αρχαία ελληνική κουρ(ά) (κούρεμα) + -άζω

κουράζω

1. τιμωρώ κάποιον κουρεύοντάς τον
2. τιμωρώ γενικά

   ⮡  δὲ τὸ εὑρῆκε ἀπὸ ἀνθρώπους, ὁ Θεὸς νὰ τὸν κουράσει! ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

3. κουράζω, ταλαιπωρώ
4. κάνω κάποιον καλόγερο

   ⮡  Τόν ἐκούρασαν μοναχόν (και λόγια ἐκάρη μοναχός (αόριστος τους κείρω -κόβω μαλλιά και απογυμνώνω, καταστρέφω)

• Πήρε γρήγορα τη σημερινή σχετικά δυσάρεστη έννοια επειδή συνδέθηκε στο Βυζάντιο με το κούρεμα των μοιχαλίδων, των μοναχών και των κατάδικων

• κουρασμένος
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

• κουράζω -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.