Međunarodni odnosi

Međunarodni odnosi, međunarodne studije ili međunarodni poslovi su naučna studija o interakcijama između suverenih država .^[1] On ispituje sve aktivnosti između država – kao što su rat, diplomatija, trgovina i vanjska politika – kao i odnose sa i među drugim međunarodnim akterima, kao što su međuvladine organizacije (IGO), međunarodne nevladine organizacije (INGO), međunarodna pravna tijela i multinacionalne korporacije (MNC).

Međunarodni odnosi se široko smatraju poddisciplinom političkih nauka,^[2] posebno u Sjedinjenim Državama.^[3] Međutim, u velikoj mjeri se oslanja na ekonomiju, pravo, svjetsku historiju, kulturnu antropologiju i etnologiju.^[4] Također, neke akademske institucije ga karakterišu kao nezavisnu ili multidisciplinarnu oblast.

Međunarodni odnosi nisu postali diskretna oblast sve do 1919. godine, kada je prvi put ponuđena kao dodiplomski studij na Univerzitetu Aberystwyth u Ujedinjenom Kraljevstvu .^[2][5] Također,slične studije su ubrzo uspostavljene na Univerzitetu u Oksfordu i Londonskoj školi ekonomije, što je dodatno doprinijelo razvoju i istaknutosti ove oblasti.^[6]

Nakon Drugog svjetskog rata, međunarodni odnosi su porasli i po važnosti i po učenosti – posebno u Sjevernoj Americi i Zapadnoj Evropi – dijelom kao odgovor na geostrateške probleme Hladnog rata. Raspad Sovjetskog Saveza i kasniji uspon globalizacije u kasnom 20. vijeku nagovijestio je nove teorije i procjene međunarodnog sistema. U 21. vijeku, kako veze između država progresivno postaju složenije i višestruke, međunarodni odnosi su uključeni u druge oblasti, kao što su ekonomija, pravo i historija.

Međunarodni odnosi ili međunarodni poslovi su, ovisno o akademskoj instituciji, ili poddisciplina političkih nauka, ili šira multidisciplinarna oblast globalne politike, prava, ekonomije i svjetske historije. Kao poddisciplina političkih nauka, fokus ovih studija leži na političkim, diplomatskim i sigurnosnim vezama između država, kao i na proučavanju moderne političke historije svijeta. U mnogim akademskim institucijama studije međunarodnih odnosa su stoga smještene na odsjeku za politiku/društvene nauke.

Međunarodne studije se u svim slučajevima odnose na širu multidisciplinarnu oblast međunarodnih odnosa, gdje također globalna ekonomija, pravo i svjetska historija čine centralne komponente nauke. Upotreba termina međunarodne studije postala je norma na mnogim univerzitetima na kojima se međunarodni odnosi tradicionalno izučavaju kao grana političkih nauka, kako bi se označila njena nezavisnost kao akademske oblasti.

Međunarodni odnosi kao posebna oblast proučavanja počeli su u Britaniji. Pojavili su se kao formalna akademska disciplina 1919. godine osnivanjem prve katedre za međunarodne odnose Woodrow Wilson na Aberystwythu, Univerzitet u Walesu (sada Univerzitet Aberystwyth ),^[2][7] Kurseve međunarodne politike osnovao je Paul Samuel Reinsch na Univerzitetu Wisconsin 1899. godine i na Univerzitetu Columbia 1910.^[8] Do 1920. godine postojala su četiri univerziteta koji su predavali kurseve o međunarodnoj organizaciji .^[8]

Škola za vanjske poslove Edmund A. Walsh Univerziteta Georgetown najstarija je škola za međunarodne poslove u Sjedinjenim Državama, osnovana 1919.^[9] Početkom 1920-ih, odsjek za međunarodne odnose Londonske škole ekonomije osnovan je po nalogu dobitnika Nobelove nagrade za mir Philipa Noel-Bakera .Ovo je bio prvi institut koji je ponudio širok spektar diploma u ovoj oblasti. Nakon toga je ubrzo uslijedilo uspostavljanje međunarodnih odnosa na univerzitetima u SAD-u i Ženevi, Švicarska.

Granice između međunarodnih odnosa i drugih podoblasti političkih nauka su ponekad nejasne, posebno kada je u pitanju proučavanje sukoba, institucija, političke ekonomije i političkog ponašanja.^[2] Podjela između komparativne politike i međunarodnih odnosa je vještačka, jer procesi unutar nacija oblikuju međunarodne procese, a međunarodni procesi oblikuju procese unutar država.^[10][11][12] Neki naučnici su pozvali na integraciju polja.^[13]

U okviru proučavanja međunarodnih odnosa, postoji više teorija koje pokušavaju da objasne kako države funkcionišu u međunarodnom sistemu. One se generalno mogu podijeliti na tri glavna pravca: realizam, liberalizam i konstruktivizam.^[14]

Realistički okvir međunarodnih odnosa počiva na fundamentalnoj pretpostavci da je međunarodni državni sistem anarhija, bez sveobuhvatne moći koja ograničava ponašanje suverenih država. Kao posljedica toga, države su uključene u kontinuiranu borbu za moć, gdje nastoje povećati svoje vojne sposobnosti, ekonomsku moć i diplomatiju u odnosu na druge države, a sve kako bi osigurali zaštitu svog političkog sistema, građana i vitalnih interesa.^[15][16] Međunarodne organizacije se stoga samo posmatraju kao oruđe pojedinačnih država koje se koriste za ostvarivanje sopstvenih interesa, i smatra se da imaju malo moći u samostalnom oblikovanju spoljne politike država.^[17]

Realistički okvir se tradicionalno povezuje sa analizom politike moći i korišten je za analizu sukoba između država u ranom evropskom državnom sistemu. U takvim okruženjima, realistički okvir nosi sjajne interpretativne uvide u objašnjavanju kako vojne i ekonomske borbe za moć država dovode do većih oružanih sukoba.

Glavni teoretičari realizma su: E.H. Carr, Robert Gilpin, Charles P. Kindleberger, Stephen D. Krasner, Hans Morgenthau, Samuel P. Huntington, Kenneth Waltz, Stephen Walt i John Mearsheimer.

Za razliku od realizma, liberalni okvir naglašava da države, iako su suverene, ne postoje u čisto anarhičnom sistemu. Umjesto toga, liberalna teorija pretpostavlja da su države institucionalno ograničene moći međunarodnih organizacija i da su međusobno zavisne jedna od druge kroz ekonomske i diplomatske veze. Za institucije kao što su Ujedinjene nacije, Svjetska trgovinska organizacija (WTO) i Međunarodni sud pravde se smatra da su tokom vremena razvile moć i utjecaj za oblikovanje vanjske politike pojedinih država. Liberalni okvir naglašava saradnju između država kao fundamentalni dio međunarodnog sistema. Države se ne vide kao unitarni akteri, već pluralističke arene u kojima interesne grupe, nevladine organizacije i ekonomski akteri takođe oblikuju kreiranje spoljne politike.^[17][18]

Liberalni okvir je povezan s analizom globaliziranog svijeta kakav je nastao nakon Drugog svjetskog rata. Smatralo se da je povećana politička saradnja kroz organizacije kao što su UN, kao i ekonomska saradnja kroz institucije kao što su Svjetska trgovinska organizacija, Svjetska banka i Međunarodni monetarni fond, realističku analizu moći i sukoba učinila neadekvatnom u objašnjavanju djelovanja međunarodnog sistema.^[19]

Neoliberalizam nastoji da ažurira liberalizam prihvatanjem neorealističke pretpostavke da su države ključni akteri u međunarodnim odnosima, ali i dalje tvrdi da su nedržavni akteri i međuvladine organizacije veoma važne. Zagovornici tvrde da će države sarađivati bez obzira na relativne dobitke, pa su stoga zabrinuti za apsolutne dobitke. To također znači da su nacije, u suštini, slobodne da donose vlastite izbore o tome kako će voditi politiku bez da bilo koje međunarodne organizacije blokiraju pravo nacije na suverenitet. Robert Keohane i Joseph Nye, koji su utemeljili neoliberalni institucionalizam, naglašavaju važnu ulogu međunarodnih institucija u održavanju otvorenog globalnog trgovinskog režima.

Istaknuti teoretičari neoliberalizma su John Ikenberry, Robert Keohane i Joseph Nye .

Konstruktivistički okvir počiva na fundamentalnoj pretpostavci da je međunarodni sistem izgrađen na društvenim konstrukcijama; kao što su ideje, norme i identiteti. Konstruktivistički naučnik Alexander Wendt, u članku iz 1992. u Međunarodnoj organizaciji , primijetio je kao odgovor na realizam da je "anarhija ono što države prave od nje". Time on misli da je anarhična struktura, za koju realisti tvrde da upravlja interakcijom između država, zapravo fenomen koji je društveno konstruiran i reprodukovan od strane država.

Konstruktivizam je dio kritičke teorije i kao takav nastoji da kritikuje pretpostavke na kojima se temelji tradicionalna teorija međunarodnih odnosa. Druge konstruktivističke analize uključuju diskurse o evropskim integracijama. Viši politički krugovi bili su socijalizovani u ideje o Evropi kao historijskoj i kulturnoj zajednici, i stoga su nastojali da izgrade institucije za integraciju evropskih nacija u jedno političko tijelo. Konstruktivizam je prisutan i u analizi međunarodnog prava, gdje se norme ponašanja poput zabrane hemijskog oružja, mučenja i zaštite civila u ratu socijaliziraju u međunarodne organizacije, i regulišu u pravila.

Istaknuti teoretičari konsktruktivizma su: Michael Barnett, Martha Finnemore, Ted Hopf, Peter Katzenstein, Kathryn Sikkink i Alexander Wendt .

Međunarodni odnosi se često posmatraju u smislu nivoa analize. Koncepti sistemskog nivoa su oni široki koncepti koji definiraju i oblikuju međunarodni milje, karakteriziran anarhijom.

Međunarodni odnosi se oslanjaju na ideju suvereniteta. Opisane u Šest knjiga Commonwealtha Jeana Bodina iz 1576. godine. Tri ključne tačke izvedene iz knjige opisuju suverenitet kao državu, da suverena(e) moć(i) imaju apsolutnu moć nad svojim teritorijama i da je takva moć samo ograničena "vlastitim obavezama prema drugim suverenima i pojedincima". ^[20] Na takav temelj suvereniteta ukazuje obaveza suverenog prema drugim suverenima, međuzavisnost i zavisnost da se odvijaju.

Koncept moći u međunarodnim odnosima može se opisati kao stepen resursa, sposobnosti i uticaja u međunarodnim poslovima. Često se dijeli na koncepte tvrde moći i meke moći. Tvrda moć se prvenstveno odnosi na moć prinude, kao što je upotreba sile, a meka moć obično pokriva ekonomiju, diplomatiju i kulturni utjecaj.

Možda najznačajniji koncept, koji stoji iza koncepta moći i suvereniteta, je nacionalni interes, koji označava djelovanje države u odnosu na druge države gdje ona nastoji da stekne prednost ili korist za sebe. Nacionalni interes, bilo aspiracijski ili operativni, podijeljen je na ključne/vitalne i periferne/nevitalne interese. Ključni ili vitalni interesi predstavljaju stvari koje je država spremna braniti ili proširiti sukobom, kao što su teritorija, ideologija (vjerska, politička, ekonomska) ili njeni građani. Periferni ili nevitalni su interesi koje je država spremna da kompromituje.

U 21. vijeku status-quo međunarodnog sistema više nije monopoliziran samo od strane država. Umjesto toga, tu je prisustvo nedržavnih aktera, koji samostalno djeluju kako bi implementirali nepredvidivo ponašanje u međunarodni sistem. Bilo da se radi o transnacionalnim korporacijama, oslobodilačkim pokretima, nevladinim agencijama ili međunarodnim organizacijama, ovi subjekti imaju potencijal da značajno utiču na ishod bilo koje međunarodne transakcije. Osim toga, ovo uključuje i pojedinačnu osobu, jer dok je pojedinac ono što čini državni kolektivni entitet, pojedinac ima potencijal da stvori i nepredviđena ponašanja.

Postojanje blokova moći u međunarodnim odnosima značajan je faktor vezan za polaritet. Tokom Hladnog rata, svrstavanje nekoliko nacija na jednu ili drugu stranu na osnovu ideoloških razlika ili nacionalnih interesa postalo je endemska karakteristika međunarodnih odnosa. Za razliku od prethodnih, kratkoročnih blokova, zapadni i sovjetski blok su nastojali da svoje nacionalne ideološke razlike prošire na druge nacije. Lideri poput američkog predsjednika Harryja S. Trumana prema Trumanovoj doktrini vjerovali su da je potrebno širiti demokratiju, dok je Varšavski pakt pod sovjetskom politikom težio širenju komunizma.

Mnogi zagovaraju da trenutni međunarodni sistem karakteriše rastuća međuzavisnost, što znači međusobnu odgovornost i zavisnost od drugih. Zagovornici ovoga ukazuju na rastuću globalizaciju, posebno na međunarodnu ekonomsku interakciju. Uloga međunarodnih institucija i široko prihvatanje niza principa rada u međunarodnom sistemu jača ideju da odnose karakteriše međuzavisnost.

Teorija zavisnosti naglašavai da skup moćnijih država iskorištava skup slabijih perifernih država za svoj prosperitet. Različite verzije teorije sugeriraju da je to ili neizbježnost (standardna teorija zavisnosti) ili da se koristi teorija da istakne neophodnost promjene (neomarksistička).

• Diplomatija je praksa komunikacije i pregovora između predstavnika država. U određenoj mjeri, sva ostala sredstva međunarodnih odnosa mogu se smatrati neuspjehom diplomatije. Imajući na umu, korištenje drugih alata dio je komunikacije i pregovora svojstvenih diplomatiji. Sankcije, sila i prilagođavanje trgovinskih propisa, iako se obično ne smatraju dijelom diplomatije, zapravo su vrijedna sredstva u interesu utjecaja i plasmana u pregovorima.
• Sankcije su obično prvo sredstvo nakon neuspjeha diplomatije i jedan su od glavnih alata koji se koriste za provođenje sporazuma. One mogu imati oblik diplomatskih ili ekonomskih sankcija i uključivati prekid veza i nametanje prepreka komunikaciji ili trgovini.
• Rat, upotreba sile, često se smatra konačnim oruđem međunarodnih odnosa. Popularna definicija je ona koju je dao Carl von Clausewitz, a rat je "nastavak politike drugim sredstvima". Sve je više studija o "novim ratovima" koji uključuju aktere koji nisu države. Proučavanje rata u međunarodnim odnosima obuhvaćeno je disciplinama " ratne studije " i " strateške studije ".
• Mobilizacija međunarodne sramote može se smatrati i oruđem međunarodnih odnosa. Ovo je pokušaj da se izmijene akcije država kroz ' imenovanje i sramotu ' na međunarodnom nivou. To uglavnom rade velike nevladine organizacije za ljudska prava kao što su Amnesty International (na primjer kada je Guantanamo Bay nazvao "Gulagom"),^[21] ili Human Rights Watch . Istaknuta upotreba bila je procedura 1235 Komisije za ljudska prava UN-a, koja javno razotkriva državna kršenja ljudskih prava. Sadašnje Vijeće UN-a za ljudska prava tek treba da koristi ovaj mehanizam.
• Dodjela ekonomskih i/ili diplomatskih beneficija kao što je politika proširenja Evropske unije ; zemljama kandidatima je dozvoljeno da se pridruže samo ako ispunjavaju kriterijume iz Kopenhagena .
• Međusobna razmjena ideja, informacija, umjetnosti, muzike i jezika među narodima kroz kulturnu diplomatiju također je prepoznata od strane vlada kao važno sredstvo u razvoju međunarodnih odnosa.^{[22][23][24][25]}

Međunarodne institucije čine vitalni dio savremenih međunarodnih odnosa. One upravljaju monogim interakcijama na nivou sistema, a zabranjuju neke tradicionalne institucije i prakse međunarodnih odnosa, kao što je upotreba rata.

Ujedinjene nacije su međunarodna organizacija, koja sebe opisuje kao "globalno udruženje vlada koje olakšavaju saradnju u oblasti međunarodnog prava, međunarodne sigurnosti, ekonomskog razvoja i socijalne jednakosti". To je najistaknutija međunarodna institucija.

Organizacija islamske saradnje (OIC) je međunarodna organizacija koja se sastoji od 57 država članica. Organizacija nastoji da bude kolektivni glas muslimanskog svijeta i nastoji da zaštiti interese i osigura napredak i dobrobit muslimana.

Druge opšte međudržavne organizacije uključuju:

• Afrička unija
• Arapska liga
• BRICS
• Vijeće Evrope
• Evropska unija
• G20
• Organizacija američkih država

1. ^ "International Relations". Department of Political Science (jezik: engleski). Pristupljeno 5. 4. 2022.
2. ^ ^{a b c d} Reiter, Dan (2015). "Should We Leave Behind the Subfield of International Relations?". Annual Review of Political Science (jezik: engleski). 18 (1): 481–499. doi:10.1146/annurev-polisci-053013-041156. ISSN 1094-2939.
3. ^ Caramani, Daniele, ured. (2020). Comparative politics (Fifth izd.). Oxford. ISBN 978-0-19-882060-4. OCLC 1144813972.
4. ^ "international relations | politics | Britannica". www.britannica.com (jezik: engleski). Pristupljeno 7. 4. 2022.
5. ^ "Where exactly does 'International Relations' begin? ｜Ritsumeikan University". Ritsumeikan University. Pristupljeno 10. 4. 2021.
6. ^ Carlsnaes, Walter; Risse, Thomas; Simmons, Beth A. (2013). Handbook of international relations. London: SAGE Publications. ISBN 978-1-4462-6503-1. OCLC 846989705.
7. ^ "Aberystwyth University – Department of International Politics". www.aber.ac.uk.
8. ^ ^{a b} Potter, Pitman B. (1923). "Political Science in the International Field". American Political Science Review (jezik: engleski). 17 (3): 381–391. doi:10.2307/1944041. ISSN 0003-0554. JSTOR 1944041.
9. ^ Oren, Ido (14. 12. 2020). "Schools of international affairs in the United States: a historical sketch". Cambridge Review of International Affairs: 1–25. doi:10.1080/09557571.2020.1855630. ISSN 0955-7571.
10. ^ Kopstein, Jeffrey; Lichbach, Mark (2005). Comparative Politics: Interests, Identities, and Institutions in a Changing Global Order (jezik: engleski). Cambridge University Press. str. 3. ISBN 978-1-139-44604-4.
11. ^ Hurrell, Andrew; Menon, Anand (1996). "Politics like any other? Comparative politics, international relations and the study of the EU". West European Politics. 19 (2): 386–402. doi:10.1080/01402389608425139. ISSN 0140-2382.
12. ^ Pollack, Mark A. (2005). "Theorizing the European Union: International Organization, Domestic Polity, or Experiment in New Governance?". Annual Review of Political Science (jezik: engleski). 8 (1): 357–398. doi:10.1146/annurev.polisci.8.082103.104858. ISSN 1094-2939.
13. ^ Milner, Helen V. (1998). "Rationalizing Politics: The Emerging Synthesis of International, American, and Comparative Politics". International Organization (jezik: engleski). 52 (4): 759–786. doi:10.1162/002081898550743. ISSN 1531-5088.
14. ^ Snyder, Jack(2004). "One World, Rival Theories," Foreign Policy, 145 (November/December): p.52
15. ^ Korab-Karpowicz, W. Julian (2018), "Political Realism in International Relations", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2018 izd.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, pristupljeno 12. 4. 2021
16. ^ Morganthau, Hans (1978). Politics Among Nations: The struggle for Power and Peace. New York. str. 4–15. Arhivirano s originala, 22. 12. 2019. Pristupljeno 24. 2. 2016.
17. ^ ^{a b} Grieco, Joseph (2018). Introduction to International Relations. Macmillan International Higher Education. str. 32–57. ISBN 9781352004236.
18. ^ Mingst, Karen A., & Arreguín-Toft, Ivan M. (2011). Essentials of International Relations (5th ed.). New York: W. W. Norton & Company.
19. ^ Doyle, Michael W. (decembar 1986). "Liberalism and World Politics". American Political Science Review (jezik: engleski). 80. str. 1151–1169. doi:10.2307/1960861. ISSN 0003-0554. JSTOR 1960861. Arhivirano s originala, 11. 7. 2020. Pristupljeno 12. 3. 2021.
20. ^ Mimiko (2012). sfnp error: no target: CITEREFMimiko2012 (help)
21. ^ "Error – Amnesty International". www.amnesty.org.^{[mrtav link]}
22. ^ Music, Art and Diplomacy East-West cultural Interactions and the Cold War Editors: Siom Mukkonen & Pekka Suutari. Ashgate Books, 2016 See Introduction & Chapter 1 – Introduction to the Logic of East-West Artistic Interactions -Cultural Diplomacy on books.google.com.
23. ^ The History of United States Cultural Diplomacy – 1770 to the Present Michael L. Krenn. Bloomsbury Academic, New York 2017 ISBN 978-1-4725-0860-7 p. 1-8 Introduction.
24. ^ Searching for a Cultural Diplomacy Editors: Jessica C. E. Gienow-Hecht & Mark C. Donfried. Berghahn Books, Oxford 2010 ISBN 978-1-845-45-746-4 p. 3-13 Introduction – cultural diplomacy (around the world before and during the cold war) on google.books.
25. ^ Cultural Diplomacy: Beyond the National Interest? Editors: Len Ang, Yudhishthir Raj Isar, Philip Mar. Routledge, UK 2016 Chapter 1 – Cultural Diplomacy- Beyond the National Interest? on google.books.com.