EPR1

Receptor 1 efektora ćelijske peptidaze, znan i kao EPR1, je ljudski gen.^[1]

Ovaj lokus eksprimira antisens transkript lokusa survivin, koji je redefiniran u saradnji sa HGNC, kao L26245.1 i izgleda kao artefakt za kloniranje.^[1][2]

EPR1 je izvorno identificiran kao ćelijski receptor za faktor koagulacijske proteaze Xa (613872) (Altieri, 1994)^[3]. Međutim, kasniji dokazi sugeriraju da je EPR1 nekodirajući antisens transkript gena survivin (BIRC5) koji regulira ekspresiju survivina (Zaman i Conway, 2000; Yamamoto et al., 2002).

Ćelijski receptori za proteaze u krvi reguliraju hemotaksiju, vanćelijsku proteolizu i ponašanje u rastu normalnih i malignih ćelija. Imunoskriningom Altieri (1994) klonirao je ljudske cDNK koje kodiraju EPR1, receptor za faktor Xa. Izvedeni protein EPR1 od 337 aminokiselina ima izračunatu molekulsku masu od 36.822 Da i sadrži vanćelijski modul bogat cisteinom, domen koji se proteže kroz membranu i citoplazmatski rep bogat serinom, koji sadrži najmanje 15 potencijalnih mjesta fosforilacija. EPR1 takođe sadrži dva N-vezana mjesta glikozilacije, četiri O-vezana mjesta glikozilacije i mjesto vezanja hondroitin-sulfata; predložio je da oni osiguravaju sidrenje lanaca ugljikohidrata, što može objasniti ćelijskuu varijaciju molekulske mase EPR1 od 62 do 74 kD. Northern blot analiza otkrila je 1,9 kb iRNK u EPR1 pozitivnim ćelijama.

Koristeći Northern blot analizu, Nicholson et al. (1996) otkrili su EPR1 transkripte od 1,3, 1,9 i 3,0 kb u ljudskim endotelnim i ćelijama glatkih mišića. Western blot analizom, otkriven je EPR1 pri prividnoj molekulskoj masi od 65 kD u ćelijama arterijskih glatkih mišića i kao dublet od oko 55 kD u ćelijama endotela. Imunohistokemijska analiza ljudskih tonzila pokazala je ekspresiju EPR1 i u vaskularnim glatkim mišićima i u endotelnim ćelijama. Koristeći sonde specifične za lance za Northern blot analizu, Ambrosini et al. (1998) otkrili su istaknuti transkript EPR1 od 1,3 kb u većini pregledanih odraslih i terminalno diferenciranih ljudskih tkiva. Transkript EPR1 od 1,3 kb također je otkriven u svim ispitivanim fetusnim tkivima. Suprotno tome, glavni transkript od 1,9 kb za survivin, koji je antisens EPR1 na hromosomu 17, otkriven je samo u transformiranim ćelijskim linijama.

Neovisno, Zaman i Conway (2000) ispitivali su ekspresiju EPR1 i survivina u ljudskim tkivima, sondama specifičnim za lanac. Transkript survivina od oko 1,9 kb otkriven je u nekoliko tkiva. Glavni EPR1 transkripti od 2.0, 1.6 i 1.0 kb otkriveni su u različitim tkivima, ovisno o korištenoj sondi, s transkriptom od 1.6 kb koji je prisutan u svim tkivima. Analizom EST baze podataka i PCR i Southern blot analizom genomske DNK čovjeka i miša, nisu uspjeli identificirati ljudske ili mišje cDNK ili gene koji mogu kodirati protein EPR1. Zaključili su da je EPR1 ili visoko ćelijski specifičan ili da objavljena EPR1 cDNK (Altieri, 1994) sadrži greške u sekvencama ili uključuje sekvence klonova izvedenih iz preživjele iRNK.

Ambrosini et al. (1998) mapirao je gen EPR1 na hromosom 17q25 impulsnim poljem gelske elektroforeze i jednobojnim i dvobojnim FISH-om. Orijentiran je u suprotnom smjeru od BIRC5.^[4]

Altieri (1994) pokazao je da su transficirani EPR1 vezani za faktor Xa na specifičan i zasićen način, a u odsustvu faktora V/Va, promovirali su aktivaciju protrombina, u reakciji ovisnoj o koncentraciji faktora Xa. Monoklonska antitijela protiv EPR1 inhibirala su vezanje faktora Xa i aktivaciju protrombina.

Bouchard et al. (1997) otkrili su da aktivirani trombociti i megakariociti eksprimiraju EPR1. Zaključili su da su i EPR1 i membranski vezani faktor Va potrebni da posreduju u vezanju faktora Xa na aktivirani trombocit, da bi formirali funkcionalni protrombinazni kompleks.^[5]

Nicholson et al. (1996) pokazali su da je proliferacija izazvana faktorom Xa u ljudskim arterijskim glatkim mišićnim ćelijama inhibirana monoklonskim antitijelima usmjerenim protiv EPR1.^[6] Ambrosini et al. (1998) pokazali su da je prekomjerna ekspresija EPR1 uzrokovala apoptozu HeLa ćelija, istovremeno sa smanjenom regulacijom ekspresije survivina. Prekomjerne ekspresija survivina nije imalo efekta. Koristeći RT-PCR, Shinozawa et al. (2000) otkrili su ekspresiju EPR1 u svim normalnim uzorcima periferne krvi, koštane srži i limfnih čvorova. Suprotno tome, nekoliko normalnih tkiva je eksprimiralo survivin. Profili ekspresije EPR1 i survivina bili su obrnuti u ćelijskim linijama leukemije i hematološkim malignim bolestima, s velikim udjelom bolesnih tkiva koja eksprimiraju survinin, a malo koji eksprimiraju EPR1^[7].

Yamamoto et al. (2002) su otkrili da je indukcija EPR1 u ćelijama adenokarcinoma debelog crijeva HT29 smanjila ekspresiju survivina i proliferaciju ćelija, a povećala apoptozu i osetljivost na antikancerogena sredstva. Potkožni tumori razvijeni u golih miševa iz ćelija HT29 koje eksprimiraju EPR1 bili su manji od tumora uzgajanih iz roditeljskih ćelija HT29, a ova antitumorska funkcija EPR1 poboljšana je u kombinaciji s antikancerogenim agensima.^[8] Zaključili su da EPR1 funkcionira kao prirodni antisens transkript koji regulira ekspresiju survivina.^[9]