Horatius

Rouez e kaver den hag a lavar en deus bevet ur vuhez evurus, hag a c'hallfe, laouen gant e vuhez, en em dennañ eus ar bed evel ur c'houviad bet e walc'h gantañ.

Inde fit, ut raro, qui se vixisse beatum dicat et exacto contentus tempore vita cedat uti conviva satur, reperire queamus^[1].

Ar menezioù a wilioudo, hag ul logodenn dister a vo ganet.

Parturient montes, nascetur ridiculus mus^[2].

Ar Vuzenn a roas da dud Hellaz o zemz-spered, a roas tro dezho da gomz gant tonioù uhel, pa ne c'hoantaent nemet meuleudi^[2].

Grais ingenium, Grais dedit ore rotundo Musa loqui, præter laudem nullius avaris.

Pep mouezh a c’hounez an hini a vesk gounid ha plijadur, o plijout d’al lenner hag oc’h en kelenn war un dro^[2].

Omne tulit punctum qui miscuit utile dulci, lectorem delectando pariterque monendo.

Evel al livadurezh e vez barnet ar varzhoniezh. Fromañ a raio ac’hanout ul livadur gwelet a-dost, hag un all, a-bell. Karout a ra an eil an hanterzeiz, egile fell dezhañ bezañ sellet outañ er gouloù splann ha n’en deus ket aon rak lagad lemm ar barner ; plijet en deus an eil ur wech, egile a blijo dek gwech^[2].

Vt pictura poesis; erit quae, si propius stes, te capiat magis, et quaedam, si longius abstes; haec amat obscurum, uolet haec sub luce uideri, iudicis argutum quae non formidat acumen; haec placuit semel, haec deciens repetita placebit.

Tec’hel a ra an amzer griz. Krog en deiz, kred an nebeutañ posubl en deiz war-lerc’h.

Fugerit invida Aetas: carpe diem, quam minimum credula postero^[3].