peoc'h

Meneget er C'hatholicon evel peuch (1499)^[1][2].

Anv-kadarn

peoc'h /ˈpɛː.ɔx/ /ˈpɛwx/ hollek gourel

1. Stad pe marevezh divrezel.
   • Sinet eo ar peoc'h — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 409.)
   • Goul' a ran unvaniezh, peoc'h ha gwir garantez, ha gras goude hon marv da voned eeun d'an neñv. — (Juluan Godest, Gwerz diwar-benn ar brezel gret d’ar brezonek gant gouarnamant Bro-C’hall e-barzh Dastumaden gwerziou poblus, 1904.)
2. Sioulder.
   • Ma ! na pa ve red d'in e lazan eun deirved gwech, ne ran forz, mes red eo d'in kaout peoc'h ! — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 27.)
   • Na ne c'hwezhe ket feson un arne war beoc'h e ene ?... — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 37.)
3. (estlammadell): Peoc'h!
   • — Peoc'h-ta, eme an tammik ofiser. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 89.)
   • « Peoc'h ! ha debr da goan ! » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 74.)
4. peoc'h war un dra:
   • — [...] ; peoc'h var gement-se ; [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 271.)
   • Peoc'h war gement-se ! — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 21.)
5. peoc'h etre tud:
   • Rak-se, an daou bried a dremene o buhez peoc’h etrezo ha dilogod o zi. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 55.)
6. bezañ peoc'h gant unan bennak:
   • « Al loenig-mañ a vez peoc’h gantañ. » emezañ, « ha ne rav poan na d’in na d’am hini goz. »

• peoc'haat
• peoc'hgar
• peoc'hidigezh
• peoc'hiek
• peoc'hus

• barner-a-beoc'h

Estlammadell

peoc'h ! /ˈpɛ.ɔx/

1. Estlammadell a zistager evit lakaat unan bennak pe meur a hini da devel pe da sioulaat.

Roll an daveoù :