luc'h

Kavet e henvrezhoneg luh.

Da geñveriañ gant lluch « skleur(enn) » e kembraeg ha lugh « gouloù » e kerneveureg.^[1]

Deuet eus ar ger keltiek *lukko a zeufe eus ar wrizienn indezeuropek *leuk- « skediñ » a gaver er gerioù lūx « gouloù » e latin ha ruxš (رخش‎) « gouloù » e perseg.

Anv-gwan

luc'h /lyːx/

1. Skedus, goulaouek, goulaouus.

• luc'hus

• c'hwibu-luc'h

Anv-kadarn

luc'h /lyːx/ hollek gourel

1. (Fizik) Skinadur tredanwarellek gwelus (d.s. gouloù) pe diwelus (d.s. skinoù X pe gamma, mikrogwagennoù ha gwagennoù skindredan).
2. Sked.

• gouloù

• anv-gwan : galleg : luisant ^(fr)  ; lumineux ^(fr)
• anv-kadarn : galleg : lumière ^(fr) benel ; éclat ^(fr) gourel

Roll an daveoù :

• ^[1] : Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 478-9.