deuy

Diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -y.

Furm verb

deuy /ˈdøj/

1. Furm ar verb dont e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
   • « [...] ; me a deuy diwezhatoc'h da c'houzout ha gwin mat hag aour melen a zo e yalc'h Laorañs Soutre ha Fañch Kabon. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 185.)
   • E-lec'h respont, e troc'has berr gant ur gerig didalvez :
     « Chom da lavarout ken na deuy tomm d'az teod ! » — (Youenn Drezen, Itron Varia Garmez, Skrid ha Skeudenn, 1941, Al Liamm, 1977, p. 32.)

• deuio

• day (e gevred Breizh)
• deuo

• galleg : (elle)/(il) viendra ^(fr)