adarre

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Adverb

adarre /aˈdarːe/

1. Ur wech ouzhpenn.
   • [...], hag en em lakaat a reas adarre da seniñ evel pa ne vije c'hoarvezet netra ebet gantañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 220.)
   • An diou roc'h a deuas adarre evel a-rôk. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 8.)
   • « Koulz eo dimp », eme va mignon, « tanañ hor c'herniel adarre ha sellout ouzh va levrioù. » — (Roparz Hemon, War ribl an hent (pemzek kontadenn), Al Liamm, 1971, p. 27.)
   • Peseurt gwir o doa ar Republikaned adarre da ober al laeroñsioù-se? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 12.)
   • Antronoz e veze war vale kerkent hag a-raok an deiz adarre. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 4.)
   • Mont a ris adarre da chom da Grec'h Eliez gant va mamm-gozh, ha va zad da vevel e Landreger, e ti ur mezeg. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 63.)
   • Teurel a reas adarre e higenn en dour. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 12.)

• mont adarre

• Petra a ra al louarn pa e-nevez kac'het war Menez-Arre ? − Serriñ e revr ha mond adarre. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 334.)

• Deomp adarre en deus lazhet meur a varc'h mat. TBP

• galleg : de nouveau ^(fr) , encore ^(fr)