[go: up one dir, main page]

Перайсці да зместу

Паслён

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Паслён

Паслён чорны (Solanum nigrum)
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Solanum L. 1753


Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  30412
NCBI  4107
EOL  590245
IPNI  99597-3
FW  319863

Паслён, Ліснік[3] (Solanum) — род кветкавых раслін сямейства паслёнавых.

Адна- і шматгадовыя травы, кусты і паўкусты, часам невялікія дрэвы (у тропіках). Сцёблы прамастойныя, лазячыя ці павойныя. Лісце чаргаванае або супраціўнае, чаранковае, лопасцевае ці перыстае. Кветкі адзіночныя або ў завітках. Плод — ягада.

Налічваецца каля 1700 відаў. Пашыраны ў трапічных, субтрапічных і ўмераных паясах, большасць у Паўднёвай Амерыцы. На тэрыторыі Беларусі сярод дзікарослых відаў найбольш вядомыя паслён жоўты (Solanum villosum), паслён салодка-горкі (Solanum dulcamara) (народныя назвы воўчыя ягады, гліснік), паслён чорны (Solanum nigrum); трапляюцца ў вільготных ярах, хмызняках, па берагах вадаёмаў. Культывуюць баклажан (Solanum melongena), бульбу (Solanum tuberosum).

По данным сайта The Plant List род уключае больш 1000 відаў[4].

Некаторыя віды

[правіць | правіць зыходнік]
Злева направа: Баклажан (Solanum melongena); Solanum sisymbriifolium; Solanum mammosum; Solanum marginatum; плод Solanum pseudocapsicum; кветкі Solanum rostratum

Харчовыя, лекавыя, дэкаратыўныя, меданосныя і фарбавальныя расліны. Многія віды маюць алкалоіды (саланіны і інш.) і выкарыстоўваюцца ў якасці лекавых раслін (напрыклад, паслён салодка-горкі (Solanum dulcamara)). Ёсць ядавітыя віды.

  1. Ужываецца таксама назва Пакрытанасенныя.
  2. Пра ўмоўнасць аднясення апісанай у гэтым артыкуле групы раслін да класа двухдольных гл. артыкул «Двухдольныя».
  3. Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 123. — 160 с. — 2 350 экз.
  4. Solanum: информация на сайте The Plant List
  • Паслён // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 11. — С. 164—165. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0198-2 (Т. 11).