Мізач

Пасёлак гарадскога тыпу Мізач укр.: Мізоч Герб Сцяг Краіна  Украіна Вобласць Ровенская вобласць Раён Здалбуніўскі раён Каардынаты 50°24′25″ пн. ш. 26°08′42″ у. д.HGЯO Заснаваны 1322 Першая згадка 1322 ПГТ з [[1940]] Плошча 16,24 км² Вышыня цэнтра 256 м Насельніцтва 3300 чалавек (2022) Часавы пояс UTC+2, летам UTC+3 Тэлефонны код +380-3652 Паштовы індэкс 35740 КААТУУ 5622655400 Мізач на карце Украіны ±

Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мізач^[1] (укр.: Мізоч) — пасёлак гарадскога тыпу ў Здалбуніўскім раёне Ровенскай вобласці Украіны на рацэ Стубелка, чыгуначная станцыя на лініі Здалбуніў - Краснэ.

Першае пісьмовае згадванне аб паселішчы датуецца 1322 г. У 1594 г. яго выкупіў князь Януш Астрожскі. З 1720 г. належаў магнатам Карвіцкім. Кароль Аўгуст III граматай ад 23 верасня 1761 г. дазволіў Юзафу Каэтану Дуніну-Карвіцкаму заснаваць горад Вялікі Мізач ў Луцкім павеце і дае яму магдэбургскае права. У тэксце граматы ўпісана пячатка круглай формы з гербам горада. На пячатцы меўся шчыт вірезнай формы, у якім пераплецены літары "М" і "W". У XIX ст. Мізач ваходзіў у Дубенскі павет Валынскай губерні. У лютым 1918 г. Мізач акупавалі аўстра-нямецкія войскі, якія заставаліся тут да лістапада 1918 г. У далейшым, ён апынуўся ў зоне баявых дзеянняў. Пасля савецка-польскай вайны ў адпаведнасці з Рыжскім мірным дагаворам у 1921-1939 гг. паселішча ўваходзіла ў Здалбуніўскі павет Валынскага ваяводства Польшчы, у верасні 1939 г. мястэчка ўвайшло ў склад СССР і ў студзені 1940 г. стала раённым цэнтрам УССР. У ходзе Другой сусветнай вайны ў горадзе было арганізавана гета.