Шум

Шум — неўпарадкаваныя ваганьні рознай фізычнай прыроды, якія адрозьніваюцца складанасьцю часавай і спэктральнай будовы.

Уласьцівасьці шуму вымяраюць шумамерам, частотным аналізатарам і карэломэтрам. Віды: акустычны, электрычны. Акустычны шум — розныя непажаданыя перашкоды ўспрыманьню мовы і музыкі. Выклікаецца ўсялякімі ваганьнямі ў цьвёрдым, вадкім і газападобным асяродзьдзі. Асноўныя крыніцы — розныя рухавікі і мэханізмы, прыродныя зьявы. Працяглы і працьмерны паводле інтэнсіўнасьці шум адмоўна ўплывае на арганізм чалавека (шумавое забруджваньне). Заспакойвальны ўплыў на чалавека вядомы ад шуму лесу і марскога прыбою. Шум зьмяншае дакладнасьць вымярэньняў аналягавымі і лічбавымі вымяральнікамі, абмяжоўвае адчувальнасьць прыёмнай апаратуры. Выкарыстоўваецца ў якасьці крыніцы зьвестак у радыёастраноміі і вайсковай справе. Шумападобныя сыгналы выкарыстоўваюць у акустычных і радыёпрыладах для вымярэньня^[1].

На 2013 год Сусьветная арганізацыя здароўя вызначала наступныя ўзроўні шуму ў дэцыбэлах(en) паводле ўзьдзеяньня:

• 35 — добрыя ўмовы адукацыі і засваеньня матэрыялу,
• 70 — найбольшы дапушчальны (шум пыласмоку);
• 80 — слыхавая стомленасьць;
• 85 — абмежаваньне гуку для навушнікаў і цацак;
• 90 — незваротнае пашкоджаньне слыху^[2].

• Белы шум