Shaolin

Monumentos históricos de Dengfeng na "Ciudá del cielu y de la tierra"

Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
Fachada principal del templu de Shaolin. Shaolin (China)
Llugar	China
Criterios	Cultural: iii, vi
Referencia	1305rev
Inscripción	1996 (XX Sesión)
Área	Asia y Oceanía

El monesteriu de Shaolin (chinu: 少林寺, pinyin: Shàolínsì; cantonés: Siulam; significa 'El monesteriu del monte nuevu o nuevu') ye un templu budista, asitiáu na provincia china de Henan y famosu pola so rellación col budismu chán (zen) y la conexón coles artes marciales de China.^[1] Ye, probablemente, unu de los monesterios budistes más famosos n'Occidente; conocíu más pol arte marcial o Shaolin Chuan (chinu tradicional: 少林拳, pinyin: Shàolínquán; significa 'Puñu de Shaolin', tamién llamáu Shaolin Wushu o Shaolin Kung Fu) que por el mesmu budismu.

Nel templu de Henan, desenvolvióse una forma particular de práutica relixosa integrada al entrenamientu del complexu arte marcial, que s'estendió más allá del templu. Col correr de los sieglos, otros templos fueron integraos a la orde de Shaolin, que ye símbolu d'un paradóxicu sincretismu ente un sistema de llucha (qu'inclúi golpes de puños, pataes, imitación d'animales y usu d'armes) col conceutu de non violencia. El Budismu tien como centru de les sos enseñances el principiu d'Áhimsa (la non violencia), y el vegetarianismo ye parte d'esti conceutu, al cual los monxos xuntáronse per cientos d'años.^[2][3]

El monesteriu, xunto al so Monte de pagodes, foi inscritu como Patrimoniu de la Humanidá el 31 de xunetu de 2010 como parte de la denominación Monumentos históricos de Dengfeng na "Ciudá del cielu y de la tierra"^[4]

Esisten numberosos estilos de Wushu, pero'l más importante en términos d'organización, métodos d'entrenamientu y moralidá fueron desenvueltos nel monesteriu budista de Shaolin. Estes carauterístiques fixeron qu'aprender nel Templu Shaolin convertir nun símbolu de respetu y dignidá.^[5]'

Dizse que Bodhidharma desenvolvió más de 100 movimientos d'artes marciales Shaolin, como antídotu pa la letargía que los producía a los monxos la meditación. A lo llargo de los sieglos desenvolviéronse dos escueles d'artes marciales, más refinaes. La primera, la escuela del norte, da más importancia al usu de los pies, en cuantes que la otra, la del sur, concentrar nel movimientu de les manes.^[6]

El términu Kung Fu significa práutica y habilidá o entrenamientu y habilidá, lo que s'adquier col tiempu, y tuvo los sos principales esponentes nel templu Shaolin, de la provincia de Henan, na zona norte de China central. Nel 519 d. C., llegó proveniente del estáu de Liang, el Maestru Ta Mo y enseño a los sacerdotes l'arte de la defensa personal. L'entrenamientu nel templu yera duru y adoptaron regles p'asegurase que los prauticantes nun fixeren mal usu del mesmu. Crearon entós dolce regles pa los prauticantes. La desobediencia yera castigada col despidu del templu, la vida yera dura pa fortalecer el cuerpu y l'espíritu, los graduaos teníen d'ayudar a la xente, nun podíen trasgredir la llei, ente otres^[7]

Les artes marciales chines tienen un pasáu ricu pero en munchos casos mal entendíos yá sía por desconocimientu de los sos verdaderos raigaños o de resultes de tracamundios de la verdadera evolución histórica d'estes téuniques p'asina poder atraer l'atención del neófito. Los párrafos anteriores ilustren el tipu d'hestories que s'atopa na gran mayoría de publicaciones alrodiu de les artes marciales d'orixe chinu, que nun inclúin fontes académiques series que les sofiten.^[8]

El templu de Shaolin y los sos monxos guerreros llexendarios dieron a lluz ya inspiración a los estilos más renombraos del mundu. El Shaolin Kung Fu considérase unu de les ayalgues culturales de China y la so presencia puede sentise per tol mundu.Como una forma de autodefensa que tuvo mientres 1500 años d'usu realista y práuticu. Shaolin Kung Fu y la so fusión col Budismu Chan (zen) crea una forma d'arte holística que promueve l'equilibriu interior.^[9]

Esisten numberoses referencies que demuestren la esistencia de práutica marcial en China, antes de la fundación del monesteriu Shaolin (495 d. C.) ente les cualos atópense: la Historia de Wei, “Wei Shou”. La cual menta que mientres incursiones realizaes pol Emperador Wei del Norte en 446 d. C., en monesterios alredor de Changan (Xian), afayáronse y confiscaron llotes d'armes, lo qu'indica que la práutica marcial yera daqué común de la dómina”.^[10] “El Templu Shaolin foi construyíu en 495 d. C. pol emperador Xiao Wen pal monxu Chan, Ba Tuo de Tian Zhu, estos monxos dizse practicaben Jiao Li como entretenimientu”,^[11] lo cual contradiz la creencia popular de que los monxos de la dómina nun conocíen les artes de llucha o que nun practicaben nenguna actividá física hasta que Bodhidharma enseñáralos; Jiao Li foi identificáu como un antecesor de lo qu'anguaño se conoz como Shuai Jiao. Sicasí nesta dómina la llucha yá s'utilizaba como parte del entrenamientu militar. La Bibliografía de la Historia de la Dinastía Han (206 e. C.–220 d. C.) contienen menciones alrodiu de Shoubo y estremar de les téuniques de llucha, Juedi la cual considerábase como una de les habilidaes militares de la dómina.”^[12]

La conexón ente Bodhidharma y les artes marciales chines provienen de la novela Viaxes de Lao Tsan publicada en 1907.^[13] Les circunstancies qu'ayudaron a crear la fama del Templu Shaolin son ente otres: El so allugamientu nel monte Song, consideráu como unos de los cinco montes sagraos de China; la proximidá del Templu a la ciudá de Luoyang la cual sirvió como capital de delles dinastíes; l'ayuda que dellos miembros del Templu brindáron-y al iniciador de la Dinastía Tang, Li Shimin (Emperador Taizong), y la participación en milicies mientres la campaña na dinastía Ming en contra de los pirates chinos y xaponeses de la dómina. La mención qu'apaez nel Cercu de Shaolin, solo menta la participación de 13 monxos na campaña militar que dio entamu a la Dinastía Tang.

Nel añu 1513 un académicu de nome Du Mu (1459 – 1525) viaxó a Shaolin' en Henan, pa esaminar inscripciones antigües nuna gran númberu de cercos daos al templu por personaxes tan importantes como la emperatriz Wu (684 – 705). Du Mu taba interesáu nestos cercos non solo como obres maestres de caligrafía antigua sinón tamién como fontes de la historia del templu. Du Mu afayó que dellos monxos fueron reconocíos como guerreros, quien ayudaron a Li Shimin (600 – 649) na campaña que fundaría la dinastía Tang (618 – 907), estos afayos rectificaríen omisiones na Historia de la dinastía Tang.^[14]Estos fechos tampoco fueron incluyíos nos cánones Budistes dedicaos a la historia del templu, la razón según el profesor Meir Shahar foi la participación de monxos n'actividaes de guerra les cualos contradicen la doctrina y cánones budistes los cualos ente otros prohiben quitar la vida a otru ser humanu.^[14]

Una de les razones de la participación de los monxos na campaña militar na Dinastía Tang, foi la rensía de los mesmos contra Wang Shichong quien s'apoderara de delles de les sos tierres, pero coles mesmes esistió una razón política, los monxos sofitaron al que consideraron con más posibilidaes pa ganar la guerra, nesti casu Li Shimin, esta información foi estudiada y analizada pol Profesor Meir Shahar quien estudio estensamente'l cercu Shaolin Si Bei, ente otres fontes. Esta decisión garantizó la prosperidá del templu nos sieglos posteriores. Depués de la victoria de Li Shimin, el Templu viviría una dómina de seguridá y rellumanza por cuenta de les sos actividaes na campaña contra Wang entá a pesar de la persecución que Li Shimin realizaría en contra d'otros templos budistes los cualos dexeneraron n'execuciones sumarias, zarru de templos budistes, el patrociniu pa la ordenación de monxos Taoístes y el decretu d'usar solu monxos Taoístes en toles ceremonies oficiales; la única esceición a esta campaña foi'l Templu Shaolin.^[14]

El Yi Jin Jing (Clásicu del Cambéu de Músculu), ye un testu atribuyíu a Bodhidharma el cual incluyóse na lleenda que-y asigna la tresmisión d'artes marciales nel Templu Shaolin, esti llibru foi escritu na Dinastía Ming en 1624 d. C. por un monxu taoísta de nome Zining del monte Tiantai, atribuyíu de manera falsa a Bodhidharma, les razones poles cualos munchos historiadores refuguen esta lleenda haber resumíu l'historiador Lin Boyuan nel so Zhongguo Wushu Shi, como sigue: Prefacios falsificados atribuyíos al xeneral de la Dinastía Tang, Li Jing y el xeneral de la Dinastía Song del sur Niu Gao tamién fueron incluyíos. Nestos lléese que, depués de que Bodhidharma terminó de mirar el muriu dempués de nueve años nel Templu Shaolin, dexó una arca de fierro; cuando los monxos abrir, atoparon dos llibros Xi Sui Jing (Clásicu de la Llavadura del Migollu) y Yi Jin Jing. El primer llibru tomar el so discípulu Huike, que depués dexó'l templu ensin dexar rastru; en cuanto al segundu los monxos despintar de manera egoísta, pa prauticar les sos enseñances los cualos cayeron en males manes, perdiendo'l so sentíu orixinal, los monxos algamaríen la so fama gracies a la práutica d'estes téuniques. Tou lo anterior usar pa concluyir que'l Templu Shaolin ye la fonte de les artes de llucha china. Esti manuscritu foi denunciáu por tener munchos errores, fantasíes etc. Distintos historiadores denunciaron la falta de veracidá d'esti manuscritu dalgunos de los cualos son: Tang Hao, Xu Zhen y Matsuda Riuichi. La copia disponible más antigua foi publicada en 1827 y la composición del testu foi fechada en 1624. Aun así, la supuesta asociación de Bodhidharma y les artes marciales apaeció na novela Viaxes de Lao Tsan (1904-1907).^[15][16]

Mientres la Dinastía Ming, China sufrió ataques constantes per parte de pirates xaponeses y chinos los cualos semaron el terror nes mariñes del Este del país. Mientres esti periodu, les fuercies chines viéronse ganaes en múltiples ocasiones, hasta l'apaición d'una de les figures militares más importantes d'esti país, el xeneral Qi Jiguang. La falta de cualquier mención específica de téuniques d'engarradiella ensin armes provenientes del Templu Shaolin ye esplicada pol investigador Stanley Henning quien conclúin qu'esto se pudo deber a que les artes de llucha practicaes nel Templu yeren les mesmes que se practicaben fora del mesmu o que les sos téuniques nun yeren dignes de ser mentaes. Lo opuesto asocede coles téuniques de cayáu les cualos fueron mentaes por Qi nel so llibru Jixiao Xinshu (Llibru de Disciplina Efectiva), 继效新书 . El profesor Shahar, conclúi que'l Templu desenvolvió delles téuniques d'engarradiella a mano balera mientres /dempués de la Dinastía Ming, contradiciendo la noción popular de téuniques de boxéu provenientes de ‘'Shaolin solo dempués de la llegada de Bodhidharma. Tenemos De esclariar que nun se niega'l fechu de que dellos monxos prauticaron téuniques de combate, sicasí non na estensión que se quixo presentar.

Cheng Zonyou (1561 - ?), quien escribió dellos manuales ilustraos que trataben avera del usu d'armes como la llanza, el cayáu llargu, la espada xaponesa y la ballesta; entreno nel Templu Shaolin por 10 años, sicasí solo considera un par de nomes como dignos de ser mentaos. Hong Zhan y el so alumnu Guan An. Les téuniques de llanza de Hong Zhan fueron calteníes nel llibru, “Rexistru d'Armes”, escritu por Wu Shu (el nome, non arte marcial), 1611 – 1695. Nesti llibru revélase la influencia nes téuniques de cayáu del Templu depués de la visita del xeneral Yu Dayou.^[10] Na mesma dómina, “Cheng Zhoudou (1522 – 1587 d. C.) nel so llibru, “Esplicación de les Téuniques de Cayáu de la escuela de Shaolin”, Shaolin Gunfa Chanzong o Shaolin Gun Tujie, escribe que los monxos taben trabayando nes sos téuniques de boxéu, que nun ganaren nenguna reputación a nivel nacional, estes téuniques entá taben na so infancia pero qu'esperaben algamar una alta fama como la que gociaben les téuniques de cayáu”.^[17]

El xeneral Ming, Yu Dayou, quien foi compañeru d'armes del xeneral Qi Jiguang, escribió en, Shi Song Shaolin Siseng Zongji, “Un Poema pal Monxu Shaolin Zongji”, que los monxos prauticaren l'usu del cayáu pero que col tiempu perdieren la so habilidá. Yu, enséño-y el so téuniques de cayáu llargu a un monxu llamáu Zongji el cual yera un siguidor mientres la campaña de Yu contra los pirates xaponeses, y quien depués-y enseñaría a los sos colegues”.^[18]

La participación de los monxos nestos dos campañes fadría al Templu famosu, y ye equí onde'l llamatu Monxos Guerreros” tendría'l so orixe. Nesti periodu'l Templu yera dueñu de grandes estensiones de tierra les cualos riquíen un gran númberu de trabayadores; según tamién s'ufiertaba “santuariu” a aquellos que deseyaben escapar de persecuciones; criminales, persones con afiliación a dinastíes depuestes etc., qu'en munchos casos traeríen la so conocencia marcial dientro del templu, siguiendo la so práutica y espardimientu. La participación de monxos budistes n'actividaes de guerra, fai pensar qu'estos nun yeren monxos nel sentíu estrictu de la pallabra. Les enseñances budistes consideren el matar a otru ser humanu como la ofiensa más seria y col peor Karma, según los Ocho Caminos de Nobleza. Unu de los preceptos de los Ocho Caminos de Nobleza ye "Sila", o la conducta ética'l cual define aquelles conductes que se deben evitar como por casu: Nun mentir, nun matar, nun robar etc.^[19] La novela los Bandíos del Banzáu o'l Marxe de l'Agua (Shuǐhǔ Zhuàn) menten a un personaxe llamáu Lu Zhishen, tamién conocíu como Lu el Xagaz o'l Monxu Llocu quien foi un oficial nel exércitu pero por cuenta de qu'asesín a un home viose obligáu a despintase nel monesteriu del monte Wutai, sicasí esti monxu” que bebe vinu, come carne, gústa-y engarrar y nun tien nengún reparu en matar, ye unviáu a otru monesteriu por cuenta del so mal comportamientu.^[20] Esti tipu de “monxos” apaecen n'otres obres lliteraries baxu en llamatu del Llocu Ji (Ji Dian), nel sieglu XVII méntase que munchos monxos” quien viven pela redolada del monesteriu Shaolin, violen les regles y doctrines budistes.^[21] Esto podría esplicar la razón pola dalgunos monxos” nun teníen nengún reparu en tomar una vida o portase d'una manera opuesta a la d'un monxu budista.

La gran mayoría de les hestories referentes a la influencia que tuvo'l Templu Shaolin na evolución de les artes marciales chines, orixe de munchos de los estilos que se conocen anguaño, provienen de tradición oral, y hasta que nun sía comprobada científicamente nun puede ser tomada como prueba d'aniciar d'un estilu. Unu de los exemplos más obvios foi la declaración y la posterior construcción del llamáu Templu Shaolin del Sur, que consiguió atraer turistes a esta rexón. Los documentos que menten la participación de monxos en campañes militares solo provienen de les dinastíes Tang y Ming, y nos 700 años que les dixebren nun s'atoparon fontes similares que describan la so participación na guerra. Adicionalmente, les versiones conocíes nun describen nengún estilu particular d'engarradiella a mano vacida (solo les téuniques de cayáu na Dinastía Ming), según tamién la única mención de pequeños grupos de monxos (de 20 a 120) que participaron nestes campañes y que la so participación nun tendría un efeutu demasiáu importante en campañes militares de gran escala. Les fontes esistentes tampoco describen nengún entrenamientu militar formal nel Templu.^[22]

• Shaolin kung fu academia Archiváu 2018-02-26 en Wayback Machine | apriende kung fu en China nel templu de Shaolin kung fu academia (Inglés)

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Shaolin.
• Páxina oficial del monesteriu de Shaolin (en chinu)