Santos Michelena

Santos Michelena
Presidente de Venezuela
Vida
Nacimientu	Maracay, 1 de payares de 1797
Nacionalidá	Venezuela
Muerte	Caraques, 12 de marzu de 1848 (50 años)
Oficiu	políticu, diplomáticu
Creencies
Relixón	catolicismu
Partíu políticu	Partíu Conservador

José de los Santos de Michelena y Rojas Queipo (1 de payares de 1797, Maracay – 12 de marzu de 1848, Caraques) foi un políticu y diplomáticu venezolanu, siguidor de la doctrina de José Antonio Páez, foi Secretariu d'Estáu de Facienda y Rellaciones Esteriores mientres la primer presidencia de Páez y vicepresidente mientres la segunda, amás de presidente provisional.

Como diplomáticu, una de les sos actuaciones más importantes foi'l ser el representante de Venezuela nel tratáu fronterizu (tamién d'alianza y comerciu) ente Venezuela y Colombia, conocíu como Tratáu Michelena-Pombo que foi robláu en 1833. Santos Michelena esmolecióse enforma pola educación comercial en Venezuela.

Fueron los sos padres l'español Santiago José Michelena y María Teresa Rojas Queipa y Natera. Con dieciséis años incorporóse como soldáu a la causa emancipadora, pero mancáu en combate, retirar a Valencia pa recuperase de les mancadures sufiertes. Fechu prisioneru treslládase-y a Coru, onde considerando la so edá, déxase-y en llibertá a condición de qu'abandonara'l país. Ente 1813 y 1819 moró en Filadelfia (Estaos Xuníos), tiempu qu'aprovecha pa completar la so formación en derechu, economía y comerciu. Darréu treslládase a L'Habana, onde s'incorporó como emplegáu a una casa de comerciu. En 1821 torna a Venezuela y aníciase en La Guaira, población na cual exerz el cargu de síndicu procurador, serviciu al cual dedicábase en 1824, cuando foi escoyíu representante pola provincia de Caraques ante'l Congresu de la Gran Colombia. Residenciado en Bogotá hasta 1826, fecha en que cesaron les sos responsabilidaes parllamentaries, concursó y ganó'l cargu de cónsul y axente fiscal de la Gran Colombia en Londres.

En 1828 tornó a Caraques, y darréu foi nomáu oficial mayor de Facienda y Rellaciones Esteriores. En mayu de 1830 foi escoyíu pa integrar el primer gabinete ministerial de José Antonio Páez como secretariu d'Estáu en Facienda y Rellaciones Esteriores, encargándose de la organización de la Nueva Facienda Pública Nacional nun pais afaráu pola guerra d'independencia. El 10 d'abril de 1834 foi aprobada pol Congresu de la República la Llei de Llibertá de Contratos de siete artículos, que consagró “el derechu de los particulares a apautar llibremente ente sí'l remate de los bienes del deldor”, como forma de pagu de les acreencias. Ello escluyó al Estáu de toa inxerencia na actividá mercantil, y torgó el resguardu d'interés públicu en casos d'escesu polos emprestadores.

El 6 de mayu de 1833, el presidente Páez designar unviáu especial y ministru plenipotenciario ante los gobiernos de Nueva Granada y Ecuador col fin de proceder al arreglu definitivu de los asuntos correspondientes al pagu de la delda pública esterior de los Estaos qu'integraren la Gran Colombia. N'este mesmu cargu, axustó cola Nueva Granada la concertación d'un Tratáu d'Amistá, Alianza, Comerciu, Navegación y Llendes.

El 23 d'avientu de 1834, llegar a un alcuerdu ente los países integrantes de la Gran Colombia (Colombia, Ecuador y Venezuela), por aciu el cual distribuyíense los compromisos de la delda pendientes en cantidaes proporcionales a la población envalorada de caúna de les naciones arreyaes. En rellación a les negociaciones cola Nueva Granada, les mesmes fueron aldericaes el 14 d'avientu de 1833 ente Michelena y Lino de Pombo, atopándose una fórmula d'equilibriu per mediu de lo que se denominó'l Tratáu Michelena-Pombo, que los sos términos teníen de ser propuestos a los gobiernos respeutivos pa la so ratificación. Depués de someter sometíu a considerancia per parte del Poder Llexislativu venezolanu, el 10 de febreru de 1834, el tratáu foi unviáu con observaciones del Senáu a la Cámara de Representantes y ésta, en resolución fecháu'l 7 d'abril de 1835, pronunciar en contra de la mayor parte del so conteníu.

De nuevu en Venezuela, Michelena foi nomáu de nuevu secretariu d'Estáu nos despachos de Facienda y Rellaciones Esteriores. Desempeñar nesti cargu, cuando se produció la Revolución de les Reformes y el posterior derrocamientu de José María Vargas.

Ganada la revolución pol xeneral Páez, ésti comprometióse a caltener nos sos graos militares a José Tadeo Monagas y los demás xefes y oficiales que participaren en dicha sulevación. Sometíu l'asuntu a discutiniu per parte del Conseyu de Gobiernu y el gabinete, Santos Michelena oponer al indultu a los insurxentes, lo cual sicasí, foi aprobada pola mayoría; lo cual produció'l so arrenunciu a la Secretaría del Estáu, el 19 de payares de 1835, retirándose a la vida privada. Sicasí, a empiezos de 1836, aceptó ser ministru plenipotenciario de Venezuela encargáu n'Estaos Xuníos d'afinar los detalles del Tratáu d'Amistá, Comerciu y Navegación suscritos con esi país. Al tornar a Caraques, a fines del mesmu añu, convieno n'ocupar el cargu d'alcalde segundu de la ciudá, al qu'arrenunció pa retirase a un fundo agrícola de la so propiedá en Maracay.

En 1837, el vicepresidente Andrés Narvarte, encargáu del Poder Executivu, llamar por que desempeñara de nuevu la Secretaría d'Estáu de Facienda y Rellaciones Esteriores, cargu qu'aceptó. En mayu del mesmu añu, arrenunció a la Secretaría d'Estáu p'aceptar el nomamientu d'unviáu especial y ministru plenipotenciario de Venezuela ante la Nueva Granada, misión que cumplió hasta principios de 1840 cuando tornó al país pa presentase como aspirante a la vicepresidencia de la República. En xunu de 1840, foi escoyíu conseyeru d'Estáu, cargu que desempeñó paralelamente a la vicepresidencia de la República. En 1841 apruébase la Llei d'Espera y Quita, qu'establez el plazu opcional, como primer intentu de llimitación de los términos de la Llei de Llibertá de Contratos de 1834. Para 1844 foi postuláu pa la Presidencia de la República, en competencia con Diego Bautista Urbaneja y Carlos Soublette, nel cual resultó electu esti postreru.

El 20 de xineru de 1843, de conformidá col preceptu de la Constitución de 1830, terminó'l periodu presidencial de José Antonio Páez (01-02-1839/20-01-1843) y quedó encargáu del Poder Executivu'l Vicepresidente Santos Michelena.

El 26 de xineru de 1843 axuntóse'l Congresu, y realizó l'escrutiniu de les eleiciones pa Presidente de la República de Venezuela. Carlos Soublette, candidatu «hegemón toupoderosu de José Antonio Páez», llogró más de les dos terceres partes de los votos de los Conseyos eleutorales, frente a Diego Bautista Urbaneja y Santos Michelena, tamién candidatos conservadores.

En 1845, foi nomáu nuevamente como unviáu especial y ministru plenipotenciario ante les Cortes de Gran Bretaña, Francia y España y encargáu de trocar en Madrid les ratificaciones del Tratáu de Reconocencia, Paz y Amistá ente Venezuela y España. Arrenunció a esta misión antes d'empezar a cumplila, al considerar el calter itinerante del compromisu. Depués d'esto, dedicar de nuevu a los sos intereses privaos hasta 1848, cuando foi escoyíu representante pola provincia de Caraques ante'l Congresu Nacional. Recibió una firida d'arma blanca nel asaltu perpetáu contra esti órganu'l 24 de xineru de 1848. Finó'l 12 de marzu consecuencia de les mancadures que sufrió.

Nel estáu Aragua fundar nel so honor el Municipio Santos Michelena. Nel estáu Tachira nomar col nome de Michelena en 1850 una poblacion Fundada al norte de Lobatera. El Conceyu Michelena ye trubiecu del Dictador Perez Jimenez.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Santos Michelena.
• Biografía de Santos Michelena - VenezuelaTuya.com
• Santos Michelena - Biografíes y Vides
• Santos Michelena - Geni
• Diccionariu d'Historia de Venezuela. Caraques: Fundacíon Polar, 1997. ISBN 980-6397-37-1