Ricardo Jiménez Oreamuno

Ricardo Jiménez Oreamuno
Presidente de Costa Rica ← Cleto González Víquez - Alfredo González Flores →
Vida
Nacimientu	Cartago, 6 de febreru de 1859[1]
Nacionalidá	Costa Rica
Muerte	San Xosé, 4 de xineru de 1945[1] (85 años)
Sepultura	San Xosé
Familia
Padre	Jesús Jiménez Zamora
Casáu con	Beatriz Zamora López
Hermanos/es	Manuel de Jesús Jiménez Oreamuno
Oficiu	políticu, abogáu, xuez
Creencies
Partíu políticu	Partido Republicano Nacional (es)

Ricardo Jiménez Oreamuno (6 de febreru de 1859, Cartago – 4 de xineru de 1945, San Xosé) foi un políticu lliberal, Presidente de Costa Rica en trés causes. Foi una de les figures públiques más connotadas del país mientres la primer metá del sieglu XX. Yera una persona bien respetuosa de les llibertaes públiques y fiel creyente nel valor de la educación. Sicasí, yera bien indiferente en materia relixoso, ensin aportar a una persona anticlerical.

Nació en Cartago, Costa Rica, el 6 de febreru de 1859. Foi fíu del tamién Presidente Jesús Jiménez Zamora y d'Esmeralda Oreamuno Gutiérrez, fía del tamién Xefe d'Estáu Francisco María Oreamuno Bonilla.

Casar en primeres nupcias con Beatriz Zamora López y en segundes con María Eugenia Calvo Badia. Del so segundu matrimoniu tuvo una fía, Esmeralda Jiménez Calvo.

Cursó los sos estudios nel Colexu de San Luis Gonzaga de Cartago y graduóse de Llicenciáu en Lleis na Universidá de Santu Tomás, de la que foi Rector interín en 1888. Publicó un Cursu d'Instrucción Cívica y numberosos artículos y ensayos sobre temes públiques y xurídiques.

Foi dueñu de pervalibles faciendes ganaderes en Cartago y Puntarenas. Foi miembru de la Xunta de Caridá de San Xosé en delles oportunidaes.

Mientres los últimos años de la so vida, a pesar de la so avanzada edá, caltúvose activu nel exerciciu del so oficiu y na manifestación de les sos opiniones en continuos reportaxes na prensa. Yá que vivía en condiciones bien modestes en casa arrendada, propúnxose efectuar una suscripción pública pa merca-y una casa, pero refugó enérxicamente la idea.

El Congresu Constitucional declarar Beneméritu de la Patria por decretu Non. 73 del 4 de xunetu de 1942.

Los sos restos reposen nel Campusantu Xeneral de San Xosé.

Mientres la primer alministración de Bernardo Soto Alfaro foi Ministru Plenipotenciario de Costa Rica, El Salvador y Nicaragua en Méxicu (1885), mientres la emerxencia bélica provocada pola campaña unionista del Presidente de Guatemala Rufino Barrios y Auyón.

Mientres la segunda alministración de Bernardo Soto Alfaro foi Ministru Plenipotenciario de Costa Rica en Méxicu (1886), Secretariu de Gobernación, Policía y Fomentu (1886); Delegáu de Costa Rica y Presidente del Congresu Centroamericanu de San Xosé (1888-1889); Secretariu de Rellaciones Esteriores y carteres amiestes (ochobre-payares de 1889 y 1889-1890) y Secretariu de Facienda y Comerciu (1889-1890). Ensin ser candidatu, llogró la totalidá de los votos de la contorna de Limón nes eleiciones presidenciales de segundu grau efectuaes en 1890.

En mayu de 1890, a pesar de la so mocedá, y en reconocencia al so talentu y al so saber xurídicu, foi escoyíu Presidente de la Corte Suprema de Xusticia pal periodu 1890-1894. Arrenunció al cargu en forma irrevocable en 1892, dempués de que'l Presidente José Rodríguez Zeledón declaró eslleíu'l Congresu.

En 1902 foi escoyíu como Diputáu por Cartago pal periodu 1902-1906 y en 1903 foi escoyíu como Presidente del Congresu Constitucional, cargu qu'exerció hasta 1904. De 1902 a 1906 foi tamién Primer Designáu a la Presidencia de la República.

En 1906 foi escoyíu como Diputáu por San Xosé y estremóse na cámara pola so oposición a una serie de contratos cola empresa transnacional bananera United Fruit Company. De 1909 a 1910 foi nuevamente Presidente del Congresu Constitucional.

Nes eleiciones de 1909-1910 llogró una apolmonante victoria sobre Rafael Yglesias Castro y foi escoyíu Presidente de la República pal periodu 1910-1914. Tomó posesión a los pocos díes d'una catástrofe sísmica que destruyó la so ciudá natal, Cartago.

En 1917, dempués del golpe militar de Federico Alberto Tinoco Granados, estremar de la política. Refugar a formar parte de la comisión de expresidentes que redactó'l proyeutu de la Constitución de 1917. Sicasí, foi Cojuez o maxistráu suplente de la Corte Suprema de Xusticia de 1919 a 1920.

Foi escoyíu nuevamente como Diputáu por San Xosé pal periodu 1922-1926, que nun concluyó porque foi escoyíu nuevamente como Presidente de la República en 1924. Nes eleiciones presidenciales d'avientu de 1923 la so candidatura llogró'l mayor númberu de votos, pero non la mayoría absoluta, polo que'l Congresu Constitucional hubo de decidir la eleición ente él y Alberto Echandi Montero, candidatu del Partíu Agrícola. Col sofitu del Partíu Reformista, encabezáu pol Xeneral Jorge Volio Jiménez, el Partíu Republicanu llogró faer trunfar el so nome nel Congresu y declaróse-y escoyíu pal periodu 1924-1928.

De 1928 a 1932 vivió alloñáu de la política, a pesar de que salió electu diputáu en 1930-1932, cargu que nun exerció pa evitar cola so oposición, entorpecer el llabor del presidente Cleto González Víquez. Nes eleiciones presidenciales de febreru de 1932 nuevamente la so candidatura llogró'l mayor númberu de votos, pero non la mayoría absoluta, polo que tenía d'efectuase una segunda vuelta y ente él y el candidatu que quedara de segundes, Manuel Castro Quesada. Sicasí, esti postreru arrenunció al so derechu de participar na segunda vuelta (por cuenta de la so participación na intentona conocida como "El Bellavistazo"), y el Congresu Constitucional optó por nomar a Ricardo Jiménez Oreamuno como Primer Designáu a la Presidencia y llamalo a exercer la primer maxistratura mientres tol periodu presidencial 1932-1936.

En 1936, al dexar la Presidencia, manifestó categóricamente que la so carrera política terminara. Sicasí, en 1939 postulóse la so candidatura pa les eleiciones presidenciales de 1940, pero la presión exercida pol gobiernu del Presidente León Cortés Castro en favor del candidatu Rafael Ángel Calderón Guardia, xunto a la persecución a los sos partidarios y el zarru d'un órganu de prensa que-y yera favorable, decidir a retirase de la guerra.

• Reconstruyó la ciudá de Cartago, depués del terremotu de 1910.
• Impulsó la construcción d'edificios públicos, carreteres, pontes y cañeríes
• Creó'l Bancu de Creitu Hipotecariu y el Bancu Nacional de Seguros (güei Institutu Nacional de Seguros) en 1924.
• Remató la electrificación del ferrocarril al Pacíficu *Construyó l'antiguu [[Estadiu Nacional

de Costa Rica (1924)|Estadiu Nacional]]

• Impulsó la construcción del muelle de Puntarenas
• Creóse la direición Xeneral de Correos
• Llevó la cañería dende Güeyu d'Agua, hasta Puntarenas
• Creó la Escuela d'Agricultura *Creó'l

Ministeriu de Salú *Escuela Ricardo Jiménez Oreamuno. La escuela debe'l so nome al ex-presidente de la república Ricardo Jiménez Oreamuno. Empecipia los sos llabores nel añu 1894, nun galerón allugáu al costáu norte de l'antigua ilesia. Ellí llaboriaben 2 maestros. Amás dacuando llegaben los llamaos cures doctrineros que yeren franciscanos, qu'impartíen clases de relixón y tamién enseñaben al pueblu a iguar canastros y esteres. El primer direutor foi don Félix Acuña. En 1925, don Pedro Barahona Echeverría dona parte del actual terrén. Esti terrén ta allugáu al mandu de la basílica y foi complementáu con un terrén mercáu gracies a una partida especifica xestionada pol doctor Guzmán Matu y una donación de Jesús Navarro. Nestos dos terrenales allúguense les instalaciones actuales. Al momentu de la creación de la escuela, el llugar yera conocíu como'l distritu de Concepción y pertenecía al Cantón Central de Cartago. En 1939 xestóse la creación del Cantón d'El Guarco y nesti movimientu tuvo una destacada participación el direutor de la escuela. Asina tamién na llucha pol serviciu llétricu que foi establecíu en 1914.

En 1948, mientres la revolución, esti Centru Educativu foi tomáu como cuartel xeneral y equí fueron destruyíos y sumieron los documentos que taben archivaos. Por eso nun se cunta con información histórica antes d'esa dómina.

.

^[2]

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ricardo Jiménez Oreamuno.
• «Ricardo Jiménez Oreamuno». en Find a Grave. (n'inglés)