Rafael Addiego Bruno

Rafael Addiego Bruno
Presidente d'Uruguái 12 febreru 1985 - 1r marzu 1985 ← Gregorio Álvarez - Julio María Sanguinetti →
Vida
Nacimientu	Salto, 23 de febreru de 1923[1]
Nacionalidá	Uruguái [2]
Muerte	Montevidéu, 20 de febreru de 2014[3] (90 años)
Estudios
Estudios	Universidá de la República
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	conseyeru llegal, políticu, xuez, abogáu
Creencies
Relixón	catolicismu
Partíu políticu	Unión Cívica (es)

Rafael José Addiego Bruno (23 de febreru de 1923, Salto – 20 de febreru de 2014, Montevidéu) foi un abogáu, xurista y políticu uruguayu. Integró la Suprema Corte de Xusticia d'Uruguái ente 1984 y 1993, organismu del que foi presidente. Foi presidente interín d'Uruguái mientres 17 díes en febreru de 1985, a la fin de la dictadura cívicu-militar n'Uruguái (1973-1985).^[4]

Egresado de la Facultá de Derechu de la Universidá de la República col títulu de Doctor en Derechu. Integró la Suprema Corte de Xusticia ente 1984 y 1993, como culminación d'una llarga carrera xudicial.

Ingresó al Poder Xudicial el 8 d'agostu de 1950, desempeñándose nel cargu de Actuario nel Xulgáu de Paz de la 3º Seición Xudicial de Montevideo. En 1951 trabayó como Actuario del Xulgáu de Paz de la 23º Seición Xudicial de Montevideo y en 1952 sirvió nel xulgáu homólogu de la 1º Seición Xudicial hasta la so designación como Xuez de Paz d'esa mesma see'l 22 de mayu de 1953. El 22 d'avientu de 1954 pasó a desempeñase como Xuez de Paz de la 4º Seición Xudicial de Montevideo y el 26 de febreru de 1965 foi designáu Xuez Lletráu Suplente. Dende'l 20 de mayu de 1965 desempeñóse como Xuez Lletráu de 1º Instancia no Civil de 3º Vez, hasta que'l 25 de payares de 1974 xubióse-y a Ministru del Tribunal d'Apelaciones no Civil de 2º Vez. El 20 de xineru de 1984 foi investido como Ministru de la Suprema Corte de Xusticia, cargu nel que se desempeñó hasta la so xubilación el 23 de febreru de 1993.^[5]

Foi profesor de derechu procesal na Facultá de Derechu de la Universidá de la República ente 1954 y 1964. Integró diverses organizaciones civiles de índole cultural y políticu. Foi vicepresidente del Institutu d'Estudios Cívicos, venceyáu a la Unión Cívica.^[6]

Alcordar ente les fuercies polítiques y los militares que como presidente d'esti órganu, asumiera l'exerciciu del Poder Executivu, lo cual fixo del 12 de febreru al 1 de marzu de 1985, ente l'arrenunciu de Gregorio Álvarez y l'asunción de Julio María Sanguinetti. Xuró'l cargu d'alcuerdu a les normes vixentes. D'alcuerdu a la Constitución de la República, en casu de vacancia de los cargos de presidente, vicepresidente, senadores y demás integrantes del Poder Llexislativu, la presidencia de la república tien de ser ocupada pol presidente de la Suprema Corte de Xusticia.^[7] Esto debió a que'l Presidente electu democráticamente, Julio María Sanguinetti, nun quería de nenguna manera que quien apurriera la banda presidencial fuera l'hasta esi momentu presidente de facto Gregorio Álvarez, que por aciu un alcuerdu ente'l Partíu Coloráu y les Fuercies Armaes terminó arrenunciando.

Mientres el so curtiu mandatu algamó a nomar dos ministros y un secretariu xeneral de Presidencia.

Tres l'exerciciu de la Presidencia de la República, retornó a la Suprema Corte.

Mientres el so periodu nel cargu correspondió-y fallar sobre una de les temes más divisivos de la hestoria recién nel Uruguái, la Llei de Caducidá; col so votu afirmó que la llei yera constitucional.^[8]

• Entrevista a Rafael Addiego