Pedro de Cantabria

Pedro de Cantabria
dux (es)
Vida
Nacimientu	Cantabria, circa década de de 680
Nacionalidá	Reinu de Toledo
Muerte	730 (40/50 años)
Familia
Casáu con	valor desconocíu
Fíos/es	Fruela de Cantabria Alfonso I[1] Froiluba (es)
Estudios
Llingües falaes	castellanu

Pedru de Cantabria (circa década de de 680, Cantabria – 730) foi duque (dux) de Cantabria; lo yera en 702 (añu de la muerte d'Egica) y en 710 (añu de la muerte de Vitiza).^[2] Probablemente nació en dalgún llugar de la cordal Cantábricu y morrió nel añu 730. El so fíu, Alfonso I el Católicu, yera xenru de don Pelayo, y dellos nietos sos fueron escoyíos reis d'Asturies pola nobleza asturiana.

Hasta'l sieglu XIX, basándose nos antiguos cronistes, creyóse que foi fíu del rei visigodu Ervigio. Sicasí, nun esiste nenguna prueba documental. Según la versión rotense de la Crónica albeldense, Pedru yera exregni prosapiem; esto ye, de fonduxe real visigoda.^[3] Según una hipótesis del xenealoxista Christian Settipani —basándose na onomástica, na cronoloxía, n'elementos biográficos y el testimoniu de les cróniques—, el duque Pedru de Cantabria yera descendiente (por varonía) de Leovigildo y Recaredo I (ex semine Leuvigildi et Reccaredi progenitus) y ye'l mesmu Pedru fíu de Didacus y de la so muyer Gelvira (Guluira) y nietu paternu del conde visigodu Agila y de la so muyer Divigra y, por tanto, sobrín paternu y primu sobrín maternu de Favila.^[4] Les Cróniques declaren que los reis ástures son descendientes de Leovigildo y Recaredo y traten de crear una falsa continuidá institucional ente dambes realidaes polítiques. La moderna historiografía coincide en que la causa final d'esti fenómenu anicia no que se denominada «neogoticismo» que respondía a una rede d'intereses políticos y al reforzamientu del prestíu personal d'Alfonso III.^{[lower-alpha 1]}

Desconozse'l nome del so o les sos esposes. Tuvo dos fíos:

• Alfonso I, foi'l tercer rei d'Asturies y padre del rei Fruela I d'Asturies.^[6]
• Fruela,^[7][8] foi padre de los reis Aurelio y Bermudo I, y güelu de Ramiro I. Dio orixe, al traviés del so fíu Bermudo, a unu de les principales llinaxes de los que provinieron los monarques de los reinos d'Asturies, Llión, Navarra, Castiella y Aragón, que darréu daríen orixe a los reinos d'España y Portugal.

Ente 711 y 712, Táriq ibn Ziyad conquistó col so exércitu Amaya, la capital del ducáu de Cantabria.^[9] Según antigües cróniques musulmanes, nel añu 714 Musa ibn Nusair toma y escala per segunda vegada Amaya, lo qu'obliga a Pedru y a los suyos a abellugase tres el cordal. Ellí combina les sos fuercies col líder ástur Pelayo pa combatir a los invasores musulmanes, a los que ganen na batalla de Cuadonga. Ye probable que, siguiendo'l costume goda, Pedru unviara al so fíu a la corte real de Pelayo en Cangues d'Onís.^[9] Según el fragmentu transcrito de siguío de la Crónica albeldense, el duque Pedru y el rei Pelayo alcordaron fundir los sos dominios por aciu el matrimoniu d'Alfonso, fíu de Pedru, con Ermesinda, fía de Pelayo:

Adefonsus, Pelagi gener, reg. an. XVIIII. Iste Petri Cantabriae ducis filius fuit; et dum Asturies venir Ermesindam Pelagii filiam Pelagio proecipiente, accepit

Enrique Flórez de Setién. España sagrada, t. XIII, ap. VI

Tres la muerte'l 14 de setiembre del añu 739, mientres una cacería, de Favila, quien asocediera al so padre Pelayo como rei de los ástures, Alfonso ye designáu primer rei de los unificaos dominios qu'en delantre se conoceríen col nome d'Asturies. La posteridá conocer col nome d'Alfonso I el Católicu.