Hugo Despenser el Mozu

Hugo Despenser el Mozu
Vida
Nacimientu	Inglaterra, circa 1286
Nacionalidá	Reinu d'Inglaterra
Muerte	Hereford, 24 de payares de 1326 (39/40 años)
Sepultura	Abadía de Tewkesbury (es)
Causa de la muerte	ahorcado, arrastrado, descuartizado y decapitado (es)
Familia
Padre	Hugo Despenser el Viejo
Madre	Isabella de Beauchamp
Casáu con	Eleanor de Clare (es) (1306 (Gregorianu) – )[1]
Fíos/es	Edward le Despenser (es) Elizabeth le Despenser, Baroness Berkeley (es) [1] Éléonore le Despenser[2] Margaret le Despenser (es) Hugh le Despenser[2] Isabel le Despenser, Countess of Arundel (es) [2]
Hermanos/es	Philip Despencer Maud Chaworth (es)
Oficiu	políticu

Hugo Despenser, I Lord Despenser tamién conocíu como el Mozu (1286 – 24 de payares de 1326) foi'l fíu y herederu d'Hugo Despenser, conde de Winchester, y Isabella de Beauchamp, fía de William de Beauchamp, IX conde de Warwick.

Foi Caballeru de Hanley (Worcestershire), Chambelán del rei, Condestable d'Odiham, y tenía al so cargu les ciudaes y castiellos d'Inglaterra y Gales como Portchester, Dryslwyn, Cantref Mawr y Bristol. Amás foi Lord de Glamorgan que-y dio la posesión del castiellu de Cardiff. Amás alministraba los castiellos, casones y tierres de Brecknock, Hai, Cantref Selyf, nel condáu de Brecon y n'Inglaterra les d'Huntington. Concedióse-y el castiellu de Wallingford, anque enantes diérase-y pa tola vida a la reina Isabel.

En mayu de 1306 Hugo foi nomáu Caballeru y casóse esi mesmu branu con Leonor de Clare, nieta del Rei Eduardu I d'Inglaterra, quien debía al padre d'Hugo una gran suma de dineru. El matrimoniu, foi poro, una forma de pagu d'esta delda. Cuando l'hermanu de Leonor morrió na Batalla de Bannockburn, convirtióse inesperadamente nuna de les trés herederes del Condáu de Gloucester, y pola so cuenta Hugo herieda Glamorgan, amás d'otres propiedaes. Asina en pocos años Hugo pasó de ser un Caballeru ensin tierres a unu de los magnates más ricos del reinu.

Leonor amás yera sobrina del nuevu rei, Eduardu II d'Inglaterra, y esta rellación averó a Hugo a la corte real, xuniéndose a la oposición en contra de Piers Gaveston, l'entós favoritu del rei, que yera cuñáu d'Hugo yá que taba casáu cola hermana de Leonor. Buscando poder y riqueces conquistó'l Castiellu de Tonbridge en 1315. En 1318 asesinó a Llyweln Bren, un rehén galés que tenía so la so custodia.

Eleanor y Hugo tuvieron nueve fíos:

• Hugo le Despenser III (1308–1349), II barón Le Despencer, al que se-y restauró'l títulu del so güelu de barón Le Despencer en 1338. A la so muerte ensin descendencia asocedió-y el so subrino Edward, fíu del so hermanu Edward, empecipiando de nuevu'l títulu en 1357.
• Gilbert -y Despenser, (1309–1381).
• Eduardo Le Despencer, (1310–1342), soldáu muertu nel sitiu de Vannes;^[3] padre d'Edward II -y Despenser, Caballeru de la Jarretera, que se convirtió en barón Le Despencer a la muerte del so tíu. El so fíu foi Thomas -y Despenser, I conde de Gloucester y II barón Le Despencer dende la restauración de 1357, que se casó con una fía d'Edmun de Langley, el fíu menor d'Eduardu III, que foi sentenciáu y degolláu en 1400 pol so intentu de restaurar nel tronu a Ricardu II, el primu de la so muyer.
• John -y Despenser (1311 – xunu de 1366).
• Eleanor -y Despenser (c. 1315–1351) que profesó como monxa nel prioratu de Sempringham
• Joan -y Despenser (c. 1317–1384) que profesó como monxa na Abadía de Shaftesbury
• Margaret -y Despenser, (c. 1319–1337) que profesó como monxa nel prioratu de Whatton
• Elizabeth -y Despenser, (1325, 13 de xunetu de 1389) casada con Maurice de Berkeley (IV barón de Berkeley).

Foi nomáu Chambelán Real en 1318. Como cortesanu, Hugo buscó la forma d'averase al rei Eduardo, moviendo al so amante anterior, Roger d'Amory. Pa desgracia del restu de los barones que vieron como tomaba'l llugar que-yos correspondía na corte amosándose como una versión empiorada de Piers Gaveston. En 1320 la so cobicia nun conocía llendes, al atropar tierres galeses, heriedu de la so muyer, inorando les pretensiones de los sos dos cuñaos. Obligó a Alicia de Lacy, condesa de Lincoln, a vence-y les sos tierres, engañó a la so cuñada Isabel de Clare, robándo-y Gower y Usk, y torturó a Lady Baret hasta faela perder la razón. Amás xuró vengase de Roger Mortimer, yá que el so güelu asesinara al güelu d'Hugo.

Pa 1321 ganárase munchos enemigos ente toa los estratos sociales dende la xente común, a los barones y sobremanera la reina Isabel. Entamáronse planes p'asesinalo pero había un firme círculu lleal que lu protexía.

Finalmente la fuercia de los Barones prevaleció sobre la del Rei y mandaron al exiliu a Hugo y el so padre en 1321. El so padre fuxe a Burdeos, mientres Hugo convertir en pirata de la Canal de la Mancha, calificáu como una bisarma marina a la espera de mercaderes que travesaren la so ruta. Tres l'exiliu de los Despenser los barones que llograren derroca-yos engarrar ente ellos, lo que foi aprovecháu pol rei Eduardo pa ganar y executar al conde de Lancaster, y llograr la rindición de Roger Mortimer, el principal oponente de los Despenser. Dambos tornaron y rápido Hugo volvió ser el favoritu del rei Eduardo. El so tiempu nel exiliu nun-y enseñó a controlar la so cobicia, la so imprudencia y crueldá. Cola oposición de los barones descabezada y débil, al ser ganada na batalla de Boroughbridge, y Eduardo dexándo-yos faer lo que-yos prestara, los Despenser quedaron ensin control. Arriqueciéronse a cuenta de la malversación y la corrupción. Esti periodu de cutiu ye referíu como la tiranía. Esta mala alministración fizo que se ganaren gran hostilidá, ellos y Eduardu II. Hugo reiteradamente primió al rei Eduardo por qu'executara a Mortimer, que permanecía como prisioneru na Torre de Londres tres la so rindición. Sicasí Mortimer escapó de la torre y fuxó a Francia.

La reina Isabel tenía una especial perceguera escontra él por cuenta de la rellación homosexual del so home Eduardu II con Hugo. Dellos historiadores indicaron qu'Hugo y Eduardo tuvieron una rellación sexual siguida. Froissart afirmó: «Yera un sodomita, inclusive se diz que col rei.» Dalgunos especulen qu'esta rellación yera la causa de la hostilidá de la reina escontra él. Sicasí otros apunten que'l so odiu escontra él yera enforma mayor que'l proferíu a cualesquier otru favoritu del so home, y que yera debíu más al tratu que recibió d'él y que'l so comportamientu na alministración del país agafar especialmente. Alison Weir, na so obra de 2005 Queen Isabella:Treachery, Adultery and Murder in Medieval England (La reina Isabel: traición, adulteriu y asesinatu na Inglaterra medieval) especula qu'Hugo pudo violar a Isabel y que esi podía ser la fonte del so odiu. Mientres Isabel tuvo en Francia p'axustar ente'l so home y el rei de Francia, fixo una alianza con Roger Mortimer y empezó a entamar una invasión. Supuestamente Hugo intentó sobornar a dalgún cortesanu francés por qu'asesinara a Isabel, mandando barriles de plata como pagu. Roger Mortimer y la reina invadieron Inglaterra n'ochobre de 1326. Les sos fuercies cuntaben en principiu solu con unos 1.500 mercenarios pero la mayoría de la nobleza foi sumándose-y a lo llargo d'ochobre y payares. Sicasí bien pocos allegaron pa lluchar con Eduardu II, principalmente pol odiu que los Despenser collecharen. Los Despenser fuxeron al oeste, col rei, con una suma considerable de l'ayalga real. Pero la so fuxida nun tuvo ésitu. Separaos de Despenser el Viejo, el rei y Hugo el mozu fueron abandonaos pola mayoría de los sos siguidores y fueron prindaos cerca de Neath a mediaos de payares. El rei Eduardo foi lleváu a prisión y darréu destronáu. Hugo Despenser el vieyu foi colgáu en Bristol, el 27 d'ochobre de 1326, y el so fíu, Hugo'l mozu, foi lleváu a xuiciu.

Hugo trató, infructuosamente, de matase de inanición antes del so xuiciu, pero tuvo que face-y frente'l 24 de payares de 1326, en Hereford, ante Mortimer y la reina. Xulgóse-y por traición y robu. Declaráu culpable, foi sentenciáu a execución pública por aforcamientu y a ser espuestu, estazáu, por traidor. Amás foi sentenciáu a ser eviscerado por semar la discordia ente'l rei y la reina, y a ser degolláu, por tornar a Inglaterra dempués de ser desterráu. La traición tamién foi la base pa la execución de Gaveston, la creencia foi qu'estos homes engañaren al rei, más qu'esti sufriera un ataque de llocura.

Darréu tres el xuiciu, dar# en la execución. Foi abasnáu por cuatro caballos hasta'l cadafalsu, onde había una gran pira amburando. Esnudóse-y y escribiéronse-y na piel versículos bíblicos contra l'arrogancia y la maldá. Colgóse-y d'una forca a quince metros d'altor, que se cortó primero que lo afogara del tou. Entós foi arreyáu a la escalera a la vista del ensame. El verdugu xubió xunto a él y cortó-y el pene y los testículos, que fueron quemaos frente a él mientres inda taba vivu y consciente. Anque la emasculación nun constaba formalmente como parte de la sentencia impuesta a Despenser, yera una práctica corriente a los condergaos por traición. Darréu'l verdugu raxó-y l'abdome de riba a embaxo y foi sacándo-y adulces les coraes, dexando pal final el so corazón, que coles mesmes foi refundiáu al fueu. Na práctica de la evisceración el verdugu trataba de caltener vivu al executáu'l mayor tiempu posible, d'esta forma la última visión del reu yera la de les sos propies coraes amburando, lo qu'añadía al dolor físicu la tortura psicolóxica. Xustu antes de morrer, consta que dio un allaríu inhumanu espantible», pa prestu y gayola de los espectadores. Finalmente'l so cadabre foi degolláu, el cuerpu cortáu en cuatro pedazo y la cabeza xubida a lo alto de les puertes de Londres. Mientres guardaben la execución, Mortimer ya Isabel festexar colos sos principales aliaos.

Amás de pa satisfaer el deséu de vengación de Mortimer y la reina, la forma escoyida pa la muerte de Despenser tuvo llena de simbolismos. Como Despenser foi abasnáu hasta'l so llugar d'execución, l'ensame pudo ulla-y, demostrando que perdiera'l so poder. L'aforcamientu yera una muerte vergonzosa, el castigu pa los lladrones comunes. La capadura amosaba al ensame que dexara de ser un home. Pensábase que los sos deseos malinos moraben nel so corazón y les sos coraes, por eso, al eviscerarlo y quemar los sos órganos, amosábase que la so maldá fuera purgada na tierra. Y el esmembramientu final facer pa tratar de torgar la so salvación tres la muerte. D'esta forma l'home una vegada conocíu como Sir Hugh -y Despenser, Lord de Glamorgan, foi física y espiritualmente destruyíu. Tres la so muerte, la so vilba pidió que-y dieren el cuerpu pa poder soterralo na facienda familiar de Gloucestershire, pero solo devolviéron-y la cabeza, un güesu de la zanca y delles vértebres.^[4]

Identificóse un cuerpu que podría ser Despenser en febreru de 2008 en Abadía de Hulton, en Staffordshire. La cadarma, que primeramente foi afayáu mientres unes escavaciones arqueolóxiques na década de 1970, paez ser víctima d'un descuartizamiento y decapitación, siendo cortáu en cachos con una espada, lo que suxer una muerte ritual. Amás fálten-y delles partes, incluyíes les que se dieron a la muyer de Despenser. L'analís de radiocarbono data'l cuerpu ente 1050 y 1385, y otros estudios indiquen que yera d'un home d'unos 34 años. Despenser tenía 40 cuando morrió. Amás, l'abadía ta alcontrada en tierres que pertenecíen naquel tiempu a Hugh Audley, el cuñáu de Despenser.^[4]

Nun esisten estudios bibliográficos estensos dedicaos a Hugo Despenser, anque apaez en The Tyranny and Fall of Edward II: 1321–1326 (La tiranía y cayida d'Eduardu II) de la historiadora Natalie Fryde, un estudiu sobre'l reinu d'Eduardo na dómina na que'l poder de los Despenser taba nel so visu. Fryde empresta atención particularmente al acaparamientu fraudulento de tierres de los Despenser.^[5] Les numberoses acusaciones que se fixeron sobre'l mozu Despenser cuando foi executáu nunca fueron analís d'un minuciosu escrutiniu críticu, anque Roy Martin Haines calificar d'atélites ya indica el so calter propagandísticu.^[6]

A pesar del desastrosu y crucial papel que desempeñó nel reináu d'Eduardu II, Despenser ye práuticamente un personaxe menor na novela de Christopher Marlowe Eduardu II (1592), onde, col nome de "Spencer", ye pocu más que'l sustitutu de Gaveston tres la so muerte. En 2006 foi escoyíu pola BBC History Magacín como'l peor británicu del sieglu XIV.^[7]

Esiste una semeya so na vidrera de colores de la sala de llacuaes del castiellu de Cardiff, na qu'apaez col so escudu d'armes invertíu, como símbolu de deshonra.

• Anon.; N[öel] Denholm-Young (ed.); Wendy R. Childs (re-edited text with new introduction, new historical notes, and revised translation) (2005). Vita Edwardi Secundi: The life of Edward the Second. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0199275947 (hbk.).
• Fryde, Natalie (1979). The Tyranny and Fall of Edward II, 1321–1326. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 052122201X.
• Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: Edward of Caernarfon, His Life, His Reign, and its Aftermath, 1284–1330. Montréal; Londres: McGill-Queen's University Press. ISBN 0773524320.
• Karau, Bjørn Kristian (1999). Günstlinge am Hof Edwards II. von England – Aufstieg und Fall der Despensers [Favourites at the Court of Edward II of England: Rise and Fall of the Despensers (M.A. thesis)]. Kiel: Philosophischen Fakultät, Christian-Albrechts-Universität zu Kiel [Faculty of Philosophy, University of Kiel].
• Mortimer, Ian (2003). The Greatest Traitor: The Life of Sir Roger Mortimer, 1st Earl of March, Ruler of England, 1327–1330. Londres: Jonathan Cape. ISBN 0224062492.
• Underhill, Frances A[nn] (1999). For Her Good Ta: The Life of Elizabeth de Burgh. Basingstoke: Macmillan Press. ISBN 0333753259.
• Lewis, Mary (2008). «A Traitor's Death? The Identity of a Drawn, Hanged and Quartered Man from Hulton Abbey, Staffordshire». Antiquity 82 (315):  páxs. 113–124.