Florete

Florete
disciplina deportiva y clase funcional de armas (es)
Arma blanca y arma deportiva (es)

El florete^[1] ye una de los trés armes de la esgrima. Ye una espada llarga, flexible, d'aceru al carbonu, de 0.500 kg (1 lb) de pesu y 1,10 m (3 ft 7 in) de llargor, con una fueya de seición rectangular.

Orixinalmente yera una espada d'entrenamientu descendiente del espadín. Tamién ye llamada florinete.

Nel sieglu XVII apaez el florete, arma inofensiva de fueya flexible, terminada con un botón en forma de flor, que dexaba asemeyar un duelu ensin riesgu.^[2]

Nel pasáu, les muyeres namái podíen tirar a florete, y dau el pocu pesu de l'arma yera bien usada polos neños. Na actualidá, anque s'aconseya empezar aprendiendo siquier dellos principios fundamentales de florete, los tiradores empiecen con cualesquier de los trés armes.

El florete ye una de los trés armes de la esgrima, xunto cola espada y el sable. Tien un llargor de 110 cm y un pesu máximu de 500 g. La so fueya ye de seición rectangular.

Desenvuelta como arma de práutica y deportiva, el florete ye considerada la básica. Ye llixera y flexible y úsase pa consiguir tocaos embistiendo cola so punta roma. Los tocaos fáense namái de punta igual que cola espada, ensin el filu y contrafilo como nel casu del sable.

L'arma más precisa y téunica del deporte de la Esgrima.

Los tocaos rexístrense gracies a un petu metalizado, que se xune a la rede de rexistru de tocaos por aciu un pasante especial.

La zona de tocáu en florete ta llindada. Esto ye un heriedu de los tiempos nos que los equipamientos de seguridá taben llindaos a esta zona: los tocaos na cabeza yeren peligrosos, polo que s'esaniciaron. Darréu la zona de tocáu amenorgóse puramente al tueru y la barbada. Poro, los tocaos fora de la zona válida rexístrense como blancos nel aparatu, deteniéndose'l combate pero ensin que puntúe. En florete, como en sable, ta prohibíu despintar un blancu válidu con unu non válidu (por casu, cola mano ensin armar, blancu non válidu, protexer el tueru, blancu válidu).

Los asaltos en florete, como en sable, tienen de respetar unes convenciones. Nun esiste'l tocáu doble, como sí asocede n'espada, polo qu'en casu de que s'encender dos lluces, el tocáu ye pal tirador que tenía la prioridá. Esta prioridá depende de la frase d'armes y de les convenciones de florete, pero pueden resumise en que'l qu'ataca tien la prioridá hasta que-y seya privada por aciu una parada o un batimiento (en realidá, les coses complíquense un pocu más y puede ser complicáu entender partes d'un asaltu de florete hasta que se familiariza unu coles normes).

Nel mundu de la esgrima, considérase como más hábiles a los floretistas una y bones esta arma ye la más téunica de los trés y rique más maña mental y física, pos los sos movimientos (paraes y respuestes) riquen una mayor habilidá y rapidez.

• Edoardo Mangiarotti
• Stefano Simoncelli

• Jesús Esperanza - Maestru d'Esgrima, Campeón d'España na modalidá de florete en siete causes y anguaño entrenador del Equipu Nacional Español de florete masculín.
• Real Federación Española d'Esgrima