Enric Prat de la Riba

Enric Prat de la Riba
presidente de la Mancomunidad de Cataluña (es) 6 abril 1914 - 1r agostu 1917 ← ensin valor - Josep Puig i Cadafalch → presidente de la Diputación Provincial de Barcelona (es) 2 abril 1907 - 1r agostu 1917 ← Joaquín Sostres y Rey (es) - Joan Vallès i Pujals → presidente Centre Escolar Catalanista, España (es) 1890 - 1891 direutor La Veu de Catalunya, España (es)
Vida
Nacimientu	Castellterçol[1], 29 de payares de 1870[2]
Nacionalidá	España
Muerte	Castellterçol[1], 1 d'agostu de 1917[3] (46 años)
Sepultura	Cementeriu de Montjuïc[4]
Familia
Padre	Esteve Prat de la Riba i Magarins
Casáu con	Josepa Dachs i Carné
Estudios
Estudios	Universidá de Barcelona 1893) derechu
Llingües falaes	castellanu catalán[5]
Oficiu	periodista, ensayista, políticu, abogáu
Trabayos destacaos	La nacionalitat catalana (en) Compendiu de la doctrina catalanista Mensaxe a S.M. Xurde I Rei de los Helenos
Miembru de	Seición de Ciencies del Institutu d'Estudios Catalanes Centre Escolar Catalanista (es)
Creencies
Relixón	catolicismu
Partíu políticu	Liga Regionalista (es) (dende 1901) Lliga de Catalunya (es) (hasta 1899) Unió Catalanista (es)

Enric Prat de la Riba i Sarrà (29 de payares de 1870, Castellterçol – 1 d'agostu de 1917, Castellterçol)^[7] abogáu y periodista, foi'l primer presidente de la Mancomunidá de Cataluña (1914 – 1917) y unu de los principales artífices del resurdimientu del sentimientu nacional catalán del sieglu XIX.

Participó na redaición y aprobació de les Bases de Manresa y, como escritor, la so obra cimera ye La nacionalitat catalana.

Fíu de propietarios rurales orixinarios de Can Prat de la Riba, de Bigues, los sos padres fueron Esteve Prat de la Riba i Magarins y Maria Sarrà i Rosàs.

Entamó los sos estudios secundarios en Barcelona, onde se llicenció en Drechu l'añu 1893. En 1894 doctoróse en Madrid cola tesis La ley jurídica de la industria (Barcelona, 1898). En 1895 encargóse, con otros dos compañeros d'estudios, de la redaición de la Revista Jurídica de Catalunya. Tamién, dende 1895 participó nes xeres de l'Acadèmia de Jurisprudència i Legislació de Barcelona. En 1887 ingresó nel Centre Escolar Catalanista, siendo presidente ente 1890 y 1891. Aquel añu foi elixíu secretariu de la xunta de la Unió Catalanista ya intervino na preparación y los alderiques de l'Assemblea de Manresa qu'aprobó les Bases de Manresa. Miembru de la Lliga de Catalunya hasta 1899, puxó pola creación del Centre Nacional Català, y en 1901 foi unu de los fundadores de la Lliga Regionalista.

Dirixó'l diariu La Veu de Catalunya, espublizando bayura d'artículos. Espunxo nes disertaciones, nos sos escritos periodísticos, y principalmente nel so llibru La nacionalitat catalana (1906), un conceutu organicista de la nación. En 1905 foi elixíu miembru de la diputación de Barcelona pol distritu segundu y foi reelixíu pol de Vic-Granollers en 1909 y en 1913. Elixíu presidente de la diputación en 1907, reelixíu en 1909, 1911, 1913 y 1917, defensor de la mancomunidá provincial, foi tamién presidente de la Mancomunidá de Cataluña en 1914 y reelixíu en 1917.