Muséu del Prado

Muséu del Prado
	Museo del Prado (es); Museo Nacional del Prado (es)
	muséu d'arte, muséu nacional, organización, atraición turística y destín turísticu
Llocalización
País	España
Autonomía	Comunidá de Madrid
Conceyu	Madrid
Coordenaes	40°24′50″N 3°41′32″W / 40.4139°N 3.6922°O
	Muséu del Prado Muséu del Prado (España)
Historia y usu
Apertura	1819
Direición	Miguel Falomir Faus
Arquiteutura
Arquiteutu/a	Juan de Villanueva
Patrimoniu
Númberu d'oxetos	8637 dibuxus, 7825 pintures, 981 fotografíes, 932 escultures, 155 mapes y 4 llibrus
Díes d'apertura	lunes a sábado (es) ; domingu ; festividad pública (es)
Visitantes añales	3 497 345
Instalaciones
Tienda de museo (es)
Formáu por	Sala 056B (es) , Prado hall 026 (en) , Prado Hall 025 (en) , Sala 024 (es) , Prado Hall 051A (en) , Prado Hall 008B (en) , Sala 012 (es) y Sala 077 (es)
	Web oficial

El Muséu Nacional del Prado (Museo Nacional del Prado en castellanu) ye un muséu asitiáu nel Paséu del Prado de Madrid. trátase d'ún de los más importantes del mundu^[1]^[2], y tamién de los más visitaos (el decimoctavu del mundu d'ente los museos d'arte en 2013). D'ente la so bayura de fondos rescamplen, pola so importancia, los cuadros de los maestros europeos de los sieglos XVI al XIX. En pallabres del historiador del arte ya hispanista Jonathan Brown "pocos seríen lo qu'atreveríen a discutir que ye'l muséu más importante del mundu en pintura europea"^[3].

*La condesa de Chinchón*, de Francisco de Goya, adquiríu pol muséu nel añu 2000.

El so principal atractivu dá-ylu la bayura de cuadros de Velázquez, El Greco, Goya^[4], Ticianu, Rubens y El Bosco, de los que guarda les meyores y más estenses coleiciones del mundu^[5]^[6]. A elles hai que xunir conxuntos importantes d'obres d'autores tan importantes como Murillo, Ribera, Zurbarán, Rafael, Veronese, Tintoretto, van Dyck o Poussin, ente otros.

La so crónica llimitación d'espaciu fizo que, históricamente, nun hubiera sitiu pa esponer más de 900 obres al tiempu, toes de máxima calidá. L'ampliación realizada por Rafael Moneo dende 2007 pretendía crear espaciu pa otres 450 obres, de forma qu'a primeros de 2017 el total d'obres espuestes ye de 1300^[7]. Cola reapertura de les sales del áticu norte: nestos espacios, y nel Salón de Reinos, calcúlase que puen colgase ente 250 y 300 pintures más^[8]. L'inventariu de bienes artísticos del muséu inclúi, en febreru de 2017, más de 35.000 obres d'arte: 8.045 pintures, 10.219 dibuxos, 6.159 grabaos y 34 matrices d'estampación, 971 escultures (amás de 154 fragmentos d'otres), 1.189 pieces d'artes decoratives, 38 armes ya armadures, 2.155 medayes y monedes, 5.306 semeyes, 4 llibros y 155 mapes^[7]^[9].

Mesmo qu'otros grandes museos europeos, como'l Louvre de París y la Galería Uffizi de Florencia, l'orixe del muséu ta venceyáu a l'afición coleicionista de les dinastíes reales que gobernaron España a lo llargo de sieglos. La so coleición ye un reflexu del gustu personal de los reis y de la so rede d'aliances y enemistaes, lo que fai d'ella dalgo asimétrico, bayurosa en determinaos estilos y artistes y llimitada n'otros. Inténtase namái dende l'entamu del sieglu XX, con resultáu desigual, rellenar el güecu de les ausencies más importantes.

El Muséu del Prado nun ye, como'l Louvre, l'Hermitage, el Metropolitan o la National Gallery de Londres, un muséu enciclopédicu nel que conviven obres de toles escueles y époques. Ye, por embargu, una coleición intensa formada a partir de los gustos d'un garapiellu de reis aficionaos al arte, qu'inclúi bien d'obres feches por encargu. El legáu inicial de cuadros procedentes de la Coleición Real foi completáu con aportaciones posteriores que reforzaron el so perfil inicial, porque, a la escontra de lo que ye habitual nes pinacoteques nacionales d'otros países, los esfuercios de compra dirixéronse más qu'a rellenar los güecos d'estilos o autores ausentes, a reforzar el nucleu esencial de la coleición^[10] .

El protagonismu de la coleición tiénenlu les escueles pictóriques d'España, Flandes ya Italia (especialmente Venecia), cola escuela francesa (Nicolas Poussin y Claudio de Lorena) nun segundu planu. D'ente los cuadros más valiosos de la escuela alemana rescamplen cuatro obres maestres de Durero y dellos retratos de Mengs. Hai tamién dellos cuadros de la escuela británica, cuasimente toos retratos, y exemplos, non mui abondantes pero sí valiosos, de la escuela holandesa. Del fondu del muséu destaca tamién la so seición d'artes decoratives (nomada l'ayalga del Delfín) y la so coleición d'escultures, d'ente les que destaquen les grecorromanes.

El muséu forma, xunto col Muséu Thyssen-Bornemisza y el Muséu Nacional Centru d'Arte Reina Sofía, el nomáu Triángulu del Arte, qu'atrai a miles de turistes de tolos países cada añu. Na redolada d'ellos alcuéntrense tamién el Muséu Arqueolóxicu Nacional d'España, el Muséu Nacional d'Artes Decoratives, la Real Academia de Belles Artes de San Fernando y dellos museos más pequeños.

Galería

L'Anunciación, 1430-1432, de Fra Angelico.
Descendimientu de la cruz, c.1435, de Rogier van der Weyden.
El tránsitu de la Virxe, c.1461, por Andrea Mantegna.
Santo Domingo de Silos, de Bartolomé Bermejo, c.1475.
Tercer episodiu de La historia de Nastagio degli Onesti, 1483, de Sandro Botticelli.
El xardín de les Delicies, 1503-1504, d'El Bosco.
Adán y Eva, 1507, d'Alberto Durero.
Santa Catalina, c. 1510, de Fernando Yáñez de la Almedina.
El cardenal, de Rafael, 1510.
El pasu de la llaguna Estigia, 1520, Joachim Patinir.
Noli me tangere, c.1525, de Correggio.
Carlos V a caballu en Mühlberg, 1548, de Ticianu.
El llavatoriu, 1548-1549, de Tintoretto.
El trunfu de la Muerte, c.1562, Pieter Brueghel el Vieyu.
Xesús ente los doctores, c.1560, El Veronés.
El caballeru de la manu en pechu, c.1580, d'El Greco.
David vencedor de Goliat, de Caravaggio, 1599.
Bodegón del cardu, de Juan Sánchez Cotán, 1602.
Hipómenes y Atalanta, 1618-1619, de Guido Reni.
El Parnasu, de Nicolas Poussin, 1630-1631.
Judit nel banquete d'Holofernes, de Rembrandt, 1634.
La rendición de Breda, 1634-1635, de Diego Velázquez.
Autorretratu con sir Endymion Porter, d'Anton van Dyck, 1635.
Les tres Gracies (Rubens), 1636-1638, de Peter Paul Rubens.
Agnus Dei, 1635-1640, de Zurbarán.
El sueñu de Jacob, 1639, de José de Ribera.
L'embarque de santa Paula, de Claudio de Lorena, 1639-40.
La Inmaculada Concepción de los Venerables, 1678, por Bartolomé Esteban Murillo.
Gabriel de Borbón y Saxonia, infante de España, 1767, por Anton Raphael Mengs.
El trés de mayu de 1808 en Madrid, 1814, de Francisco de Goya.
Neños na playa, obra de Joaquín Sorolla, 1910.