Oclusiva billabial sorda

Carauterístiques de la oclusiva billabial sorda:

• El so manera d'articulación ye oclusivu, lo que significa que ye producida apexando l'aire nel tracto vocal.
• El so puntu d'articulación ye billabial, que significa que ye articulada con dambos llabios.
• El so tipu de fonación ye sorda, que significa que ye producida ensin vibración de les cuerdes vocales.
• Ye una consonante oral, lo que significa que l'aire escapa pela boca.
• Ye una consonante central, que significa que ye producida dexando al aire fluyir pola metá de la llingua, en cuenta de los llaos.
• La iniciación ye egresiva pulmónica, que significa que ye articulada emburriando l'aire de los pulmones y al traviés del tracto vocal, en vegada del glotis o la boca.

L'árabe nun tien a [p], la orixinal [p] semítica, tal como se topa nel acadiu, camudó a [f] en tiempos prehistóricos. Los falantes nativos árabes de normal interpreten la [p] estranxera como [b] tantu en llinguaxe oral como escritu; asina'l nome griegu Paulus pasó a ser l'árabe Bulus, por casu.

L'Inglés tien les variantes aspirao y plano [p], pero son alófonos. Cuando asocede'l [p] de primeres d'una pallabra o una sílaba con acentu prosódicu, como en print, support o potato, entós siempres ye aspirada. Cuando asocede de primeres d'una sílaba ensin acentu que nun ta de primeres d'una pallabra, como en occupant, vapid o keeper, entós nunca ye aspirada. Cuando la [p] apecere nun conxuntu de consonante dempués d'una [s], como en spin, sprain o suspend, tampoco ye aspirada. Cuando asocede a la fin d'una pallabra, como en tip, wasp o telescope, de normal nun ye aspiráu y si la pallabra ye alfinal d'una frase, entós la [p] frecuentemente nun se pronuncia.

El xeorxanu tien [p] aspirada y eyectiva. Son distintos fonemes, non alófonos. La p aspirada ye escrita con ფ. La p eyectiva ye escrita con პ .

N'alemán, la [p] simple ye un alófono de [b], ente que'l fonema escritu como p correspuende a la [pʰ] (aspirada). Esti nun ye'l casu en tolos dialeutos alemanes, sicasí, y [pʰ] nun esiste en --Austru-Bavarian--^{[ensin referencies]}.

El griegu antiguu tenía [p] simple y aspirada, escrites pi (π) y fi (φ) respeutivamente. La forma aspirada desenvolver en [f] en tiempos helenísticos, seique antes. Al lleer el griegu antiguu, φ ye comúnmente pronounciado [f].

El griegu modernu namái tien [p] (π); φ ye pronunciada [f].

Ubijé, un llinguaxe qu'anguaño ta escastáu, tenía variedaes de [p] eyectiva y faringealizada: /p pˁ p' pˁ’/. Les consonantes faringealizadas /pˁ pˁ’/ atopábense principalmente nos raigaños que conteníen otra consonante faringealizada.

•   Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Oclusiva billabial sorda.