ᛟ

ôþila oder ôþala (ᛟ) isch de erschlossni urgermanisch Name vo de o-Ruune. Er haisst uf Altenglisch œþel, éþel und im Hrabanische Alphabet othil, werd aber för d ᚩ-Ruune bruucht. De Name bidütet »Erbpsitz«. Au de gotisch Buechstabe "o" (𐍉) chunnt vo dere Ruune und haisst utal.

D o-Ruune isch di vierezwangist Ruune im alte Futhark und di acht im dritte Ætt. Z Skandinavie isch die Ruune im 8. Joorhundert verschwunde und mit de a-Ruune gschribe woorde, wo de Lutwert /o/ öbercho het.

D Ruune stoot för de gmaingermanisch hinderi mitteloffni grundeti Vokal (IPA /ɔ/), so i de ältere und i de kontinentale Runeinschrifte. Im Altfriesische und Altenglische het si de Umlut /œ/ dargstellt und isch denn nüme bruucht worde, nochdem de zu /ɛ/ entrundet woren isch.

I de moderne Esotheerik biditet d o-Ruune Bsitz, Witertrage un Pflege vunem Erb sowie Verbundeheit mit de Sinne.

D Odal-Rune isch im Zweyte Weltkrieg vun de SS-Division Prinz Eugen, vun de Hitlerjuged (HJ) un däm Rasse- und Siedlungsamt als Kennzeiche verwendet worre. Es isch hit ä verbreitets Symbol in de Neonazi-Szen, bsunders bi Organisatione und symbolisiert s Vaterland.

D Rune wird au von de faschistisch Wiking-Jugend un vum faschistische Bund Nationaler Studenten verwendät. Wu d beidi Gruppe verbote worre sin, sin au diä vun dänne verwendeti Symbol verbote wôrre. (Verbot durch das Innenministerium, Az.: IS 2-619331/5, am 10. November 1994 gem. § 3 VereinsG, bestätigt durch BVerwG, Az.: 1 A 3.94, am 13. April 1999.) S Darschtellungsverbot bschränkt sich abr numme uf d Verwendung im Zommenhông mit de gnônnte Organisatione.

Klaus Düwel: Runenkunde. Metzler Bd. 72; Stuggart 2001; ISBN 3-476-13072-X

• Ruune im Dritte Riich