Olbers se Paradoks

Olbers se Paradoks is die redenasie dat die donkerte van die naghemel die aanname weerspreek dat die heelal oneindig en staties is. Die donkerte van die naghemel is een van die bewyse dat die heelal nie staties is nie, wat ooreenstem met die teorie van die Groot Knal. As die heelal staties was, met ’n oneindige getal sterre, sou enige lyn van ’n waarnemer op die Aarde af geëindig het teen die blink oppervlak van ’n ster, en daarom sou die naghemel helder gewees het.

Die teorie is genoem na die Duitse sterrekundige Heinrich Wilhelm Olbers, wat dit in 1820 geformuleer het. Olbers was nie die eerste sterrekundige wat dit geglo het nie. Die eerste korrekte formulering van die teorie is in 1744 deur Jean-Philippe de Cheseaux gedoen, maar voor hom het onder andere Thomas Digges en Johannes Kepler hulle al met die gedagte besig gehou.

Ander teorieë vir ’n donker naghemel het intussen ontstaan, soos dat die uitspansel so groot is dat die lig van alle sterre nog nie die Aarde bereik het nie, of dat die donkerte veroorsaak word die rooiverskuiwing van wegbewegende sterre en sterrestelsels.