Paradoxo de Olbers

O paradoxo de Olbers, tamén coñecido como o paradoxo da noite escura ou o paradoxo de Olbers e Cheseaux, é un argumento en astrofísica e cosmoloxía física que di que a escuridade do ceo nocturno entra en conflito coa asunción dun universo estático infinito e eterno. No caso hipotético de que o universo sexa estático, homoxéneo a grande escala e poboado por un número infinito de estrelas, calquera liña de visión dende a Terra debe rematar na superficie dunha estrela e, polo tanto, o ceo nocturno debería estar completamente iluminado e moi brillante. Isto contradí a escuridade observada e a falta de uniformidade do ceo nocturno.^[1]

A escuridade do ceo nocturno é unha das probas dun universo dinámico, como o modelo do Big Bang. Ese modelo explica a falta de uniformidade de brillo observada argumentando coa expansión do universo, o que aumenta a lonxitude de onda da luz visible orixinada do Big Bang a escala de microondas mediante un proceso coñecido como desprazamento ao vermello. A radiación de fondo cósmico de microondas resultante ten lonxitudes de onda moito máis longas (milímetros en lugar de nanómetros), que parecen escuras a simple vista e brillantes para un receptor de radio.

Ofrecéronse outras explicacións para o paradoxo, pero ningunha ten unha ampla aceptación na cosmoloxía. Aínda que non foi o primeiro en describilo, o paradoxo recibe o nome popularmente do astrónomo alemán Heinrich Wilhelm Olbers (1758–1840).