Tydren Finland

Tydren Finland (voorheen bekend as die Neste Oil Rally Finland, 1000 Mere Tydren en Rally of the Thousand Lakes; Fins: Suomen ralli, Sweeds: Finska rallyt) is 'n tydrenkompetisie in die Finse Mereland in Sentraal-Finland. Die tydren word op breë en gladde grondpaaie gery, met blinde kruine en groot spronge. Dit is die vinnigste byeenkoms in die Wêreldtydrenkampioenskap en is die "Grand Prix of Rallying" en die "Grand Prix on Gravel" genoem. Tydren Finland is een van die grootste jaarliks georganiseerde openbare geleenthede in die Nordiese lande, wat honderdduisende toeskouers elke jaar lok. Dit is bekend dat die tydren baie moeilik is vir nie-Noordiese bestuurders; slegs sewe jaers van ander lande as Finland of Swede het die byeenkoms reeds gewen – in die 1980's en voorheen het die veld feitlik geheel en al uit Finse en Sweedse jaers bestaan.

Die stad Jyväskylä in die Sentraal-Finland-streek het dikwels gedien as die hoofplek vir Finse tydrenkompetisies,^[1][2] omdat Tydren Finland die eerste keer in 1951 onder die naam Jyväskylän Suurajot (Jyväskylä Grand Prix) gehou is. Dit was oorspronklik 'n uithouritbyeenkoms wat tot by Lapland in Noord-Finland gestrek het, met die tydren aan die voorpunt van die aanvaarding van die moderne tydrenformaat, wat die roete in 'n aantal spesiale fases in die middel-1950's verdeel het. Met toenemende internasionale aandag het dit in 1959 deel van die Europese Tydrenkampioenskap geword. Ná die begin van die Wêreldtydrenkampioenskap in 1973 het die byeenkoms die Finse ronde in die reeks geword. Tydren Finland is nou een van die gewildste en mees gesogte tydrenne van die kampioenskap.

Die tydren het in die 1970's belangrikheid begin wen, en plaaslike helde soos Hannu Mikkola, Markku Alén, Timo Salonen, Tommi Mäkinen en Marcus Grönholm was die suksesvolste name by hierdie tydren, en Sweedse jaers soos Stig Blomqvist het ook hier sukses behaal. Die moeilikheid van hierdie tydren vir nie-Noordiese jaers het gemaak dat noemenswaardige mededingers soos Walter Röhrl (wat nooit aan hierdie tydren deelgeneem het nie) en Miki Biasion (wat net twee keer in sy 15-jarige loopbaan aan hierdie tydren deelgeneem het) selde of geen verskynings by hierdie tydren gemaak het nie.

Tydren Finland is begin as 'n vinnig geïmproviseerde kwalifiserende byeenkoms vir die Monte Carlo-tydren; dertig Finse bestuurders wou aan Monte Carlo deelneem, maar net 14 se kwota Finne en Swede kon deelneem.^[3] Voorheen is die inskrywings in die Hanko Run in Suid-Finland beslis.^[4] Die regulasies in hierdie tydren was nie naby dié van die Monte Carlo-tydren nie, wat gelei het tot 'n aanvraag vir 'n Monte Carlo-tipe tydren in Finland. In Julie 1951 is Pentti Barck se voorstel vir 'n jaarlikse kompetisie in Jyväskylä aanvaar.^[4] Die eerste tydren het op 1 September 1951 begin as Jyväskylän Suurajot (Jyväskylä Grand Prix). 26 deelnemers het die roete van 1 700 kilometer aangepak wat gestrek het na Rovaniemi in Lapland, deur Kokkola en Oulu, en terug na die tydrenhoofkwartier in Jyväskylä.^[5]

Die wenner, Arvo Karlsson, wat 'n Austin Atlantic bestuur het, het die minste strafpunte opgehoop en was regdeur die roete en die spesiale toetse wat heuwelklim en versnelling die naaste aan die teikentye was.^[6]

Die 1952-byeenkoms het Helsinki as 'n alternatiewe beginpunt ingesluit en die veld is tot 48 inskrywings uitgebrei.^[7] Eino Elo was die enigste bestuurder wat die roete en die versnellings- en remtoetse sonder strafpunte voltooi het.^[8] In 1953 is Oulu as 'n derde beginpunt bygevoeg, en 66 spanne het die 2 200 kilometer-roete met twee minute-intervalle begin.^[9] Die tydren is in 1954 onder die internasionale naam "The Rally of the Thousand Lakes" bekendgestel.^[10] Daar was nou elf beginstede, waarvan een Sundsvall in die naburige Swede was.^[11] In 1955 het die geleentheid al hoe nader aan die formaat van 'n moderne tydrenkompetisie gekom; die aantal spesiale sneltrajekte is tot elf verhoog.^[12] Elo en Peugeot het die eerste tweemalige wenners van die byeenkoms geword. Die 1956-tydren het 19 dele van altesaam 1 800 km gehad.^[13]

By die 1960 1000 Lakes Rally was byna die helfte van die 85 inskrywings van die buiteland.^[14] ’n Doofstom padwerker is deur Duitsland se toekomstige Europese kampioen, Eugen Böhringer getref, in wat die byeenkoms se eerste noodlottige ongeluk was.^[15] Later in die 1960's is die 1000 Mere oorheers deur die eerste generasie " Vlieënde Finne " van tydrenne. Rauno Aaltonen het Pauli Toivonen in 1961 geklop,^[16] terwyl Toivonen die louere in 1962 verower het.^[17] Esko Keinänen en Rainer Eklund het tweede geëindig in 'n Škoda Felicia.^[18] 'n Rekord van 104 bestuurders het in die 1962-byeenkoms weggespring.^[19] Simo Lampinen, skaars twintig jaar oud, het die eerste jaer geword wat agtereenvolgende oorwinnings behaal het en in 1963 en 1964 voor Swede se Tom Trana geëindig het.^[20][21]

Die 1970 1000 Lakes het 'n rekord van 52 sneltrajekte gehad, wat altesaam 460 mededingende kilometers beloop het.^[22] ’n Geskatte skare van 350 000–500 000 toeskouers het gekyk hoe Mikkola met Mäkinen se prestasie van drie oorwinnings agtereenvolgens ewenaar.^[23] Die byeenkoms het egter 'n daling in die aantal buitelandse inskrywings gehad, wat die internasionale pers toegeskryf het aan die moeilikheid om die Finne op hul eie paaie te troef.^[24] In 1971 is die tydren vir die derde keer deur 'n Sweedse jaer gewen; Stig Blomqvist het ver voor Tapio Rainio en Markku Alén geëindig.^[25] Die 1972-byeenkoms het die lengte van spesiale trajekte tot byna 700 km verhoog.^[26] Die tradisionele Harju-heuwelsneldeel is uit die roete gelaat aangesien Jyväskylä wedrenne in hul stadsgebied verbied het.^[27]

Alhoewel die 1000 Mere steeds deur Nordiese jaers oorheers is, het David Richards die derde Britse navigator geword wat die oorwinning in 1981 gevier het. In 1982 is die voortydrenondersoek na die nuutgeboude Jyväskylän jäähalli (Jyväskylä-yssaal) verskuif.^[28] Meer as 150 deelnemers het die inspeksie geslaag.^[29] Koning Carl XVI Gustaf van Swede het opgedaag om die geleentheid te volg en 'n rekord van 450 verslaggewers was teenwoordig.^[30] Die dominante Audi-span het 'n een-twee geneem met sy fabrieksjaers Hannu Mikkola en Stig Blomqvist, met spanopdragte wat hulle in hul posisies vir die laaste helfte van die tydren gehou het.^[31][32] Vir die 1983-tydren het 'n veld van 180 motors ingeskryf, waarvan meer as honderd nie die eindpunt sou haal nie.^[33] Mikkola het Blomqvist getroef om sy byeenkomsrekord tot sewe oorwinnings te vergroot. Mikkola se tyd op die 24,5 km Ouninpohja was 11:56; 52 sekondes vinniger as sy tyd net vier jaar gelede.^[34] In 1984 is meer as 'n halfmiljoen toeskouers verwag en ongeveer 5 000 beamptes is aangestel.^[35] Vatanen het die byeenkoms gewen en Peugeot het hul sukses in die laaste twee Groep B-jare voortgesit, aangesien Timo Salonen weer in 1985 en 1986 gewen het.

Na jare se gerugte dat die tydren van Jyväskylä na Suid-Finland verskuif sal word vir beter verblyf, het Tampere sy voorneme aangekondig om die geleentheid na 1999 aan te bied.^[36] Jyväskylä het die geleentheid behou, maar die hoofkwartier is na die groot nuutgeboude Paviljonki-kongressentrum verskuif.^[37] Voorheen het Laajavuori 30 jaar lank as die kompetisiesentrum gedien.^[38] Die "Hippos"-superspesiaal is laat vaar ten gunste van 'n soortgelyke trajek by die Killeri-tuigrenbaan by die Killerjärvi-meer, waar die toeskouers beter sigbaarheid van die mededingende motors gehad het.^[39] In 2000 is die 50ste uitgawe van Tydren Finland deur Peugeot se Marcus Grönholm gewen, wat die byeenkoms sou oorheers. In 2002 het die Engelsman Richard Burns spanmaat Grönholm uitgedaag om die derde nie-Noorse deelnemer te word wat die tydren wen, maar sy motor het tydens 'n sprong in Ouninpohja gebreek terwyl hy die byeenkoms gelei het.^[40] Die volgende buitelandse wenner was Ford se Estiese jaer Markko Märtin in die volgende jaar. Vir die eerste keer in die geskiedenis van die byeenkoms het geen Finse jaer die podium gehaal nie.^[41]

Tydren Finland is in 2004 vir die derde agtereenvolgende jaar as die "Rally of the Year" aangewys.^[42] Ten spyte daarvan dat Lahti by die tydren ingesluit is, is 'n eenparige besluit geneem om Jyväskylä as die tydrenhoofkwartier te hou.^[43] In 2005 het Grönholm die staande rekord vir die hoogste gemiddelde spoed in 'n wêreldtydren opgestel; 122,86 kilometer per uur.^[44] In die 2007 Tydren Finland het Grönholm Mikkola se wenrekord geëwenaar en die eerste jaer geword om dieselfde WRC-byeenkoms sewe keer te wen.^[45] By die 2008 tydren het Sébastien Loeb sy naam by die lys van nie-Noorse wenners gevoeg. Dit was ook Citroën se eerste oorwinning sedert 1962.

Terwyl die Wêreldtydrenkampioenskap in 2009 weer die rondte-rotasie ingestel het, het Tydren Finland 'n vyfjaarkontrak met die WRC-promotor International Sportsworld Communicators onderteken om te verseker dat die geleentheid jaarliks op die kalender bly.^[46] Die 2010-geleentheid het 'n groot verandering beleef; die tydren is in twee dae in plaas van drie gehou en het Saterdag klaargemaak.^[47] Ford se Finne Mikko Hirvonen en Jari-Matti Latvala het hul eerste tuisoorwinnings in onderskeidelik 2009 en 2010 behaal. By die 2011 Tydren Finland het Loeb geskiedenis gemaak deur die eerste nie-Fin te word wat die byeenkoms twee keer gewen het.^[48] Die geleentheid het na Lahti in die suide uitgebrei en klassieke tydrenmotors na die roete gebring, aangesien van die sneltrajekte ook deel was van die Lahti Historiese tydren.^[49]

Tydren Finland is bekend vir sy gladde en breë grondpaaie, talle groot spronge en blinde kruine.^[50]

Dit is die vinnigste tydren in die Wêreldtydrenkampioenskap, met 'n gemiddelde spoed van 125,4 km/h in 2015. Van die nege vinnigste ooit WRC-tydrenne volgens gemiddelde spoed, is agt rondtes van die Tydren Finland. Gevolglik het dit bekend geword as die "Grand Prix van tydrenne", "Finse Grand Prix" en "Gravel Grand Prix".^[51][52][53]

Die hoë aantal spronge het gelei tot die bynaam "Die tydren van 'n duisend spronge". Die Formule Een-wêreldkampioen Kimi Räikkönen het gesê dat die byeenkoms "waarskynlik die naaste aan teerry is wat jy op 'n grondpad kan kom."^[54] Aangesien die hoëspoeddraaie dikwels deur bome omring word, is noukeurig vervaardigde pasnotas en korrekte renlyne nodig om die byeenkoms te oorleef; klein foute lei maklik tot groot botsings.

Alhoewel Tydren Finland tradisioneel 'n moeilike byeenkoms vir nie-Noordiese mededingers was, is dit gewild onder die jaers sowel as ondersteuners. Die tydren lok honderdduisende toeskouers elke jaar,^[55] en net die Monte Carlo-tydren en Wallis-tydren GB het ooit meer inskrywings gelok.^[56] Die WRC-spanne het Tydren Finland in 1998, 2002, 2003 en 2004 as die "Rally of the Year" aangewys ^[42] Die amptelike webwerf van die Wêreldtydrenkampioenskap lys die byeenkoms as een van die “ongetwyfelde hoogtepunte” van ’n seisoen.^[50]

Die bekendste sneldeel van die tydren is Ouninpohja. Dit is bekend vir sy hoëspoed spronge en swiepende draaie, dit is een van die mees gesogte spesiale sneldele in die wêreld. By een sprong geleë 6 km vanaf die wegsprong, naby 'n landmerk geel huis, meet toeskouers die lengte van die spronge en merk die afstand langs die pad af. In 2003 het Markko Märtin die rekord vir die langste sprong opgestel, 57 meter in die lug teen 'n spoed van 171 km/h.^[57]

Die Ouninpohja-sneldeel is in die 2005- en 2006-byeenkomste in twee dele verdeel, aangesien Petter Solberg die FIA se maksimum gemiddelde spoed (130 km/h) oorskry het in 2004.^[58] Die reël is vir 2007 verander en Ouninpohja het teruggekeer as 'n 33 km-weergawe, hoewel die organiseerders drie oorkruisings bygevoeg het. Die sneldeel is egter in 2008 uit die roete weggelaat. Die sneldeel wissel van 97 m tot 'n maksimum van 180 m in hoogte.

• Amptelike webwerf
• Rally Finland by eWRC-uitslae