Swartfiguurstyl

Die swartfiguurstyl is ’n verftegniek wat in Antieke Griekeland vir erdewerk gebruik is (Grieks: μελανόμορφα, melanomorpha). Dit was veral tussen die 7de en 5de eeu v.C. gewild, hoewel voorbeelde van tot die 2de eeu v.C. dateer. Stilisties kan dit onderskei word van die voorafgaande Oriëntaliserende tydperk en die daaropvolgende rooifiguurstyl.

Figure en ornamente is op potte geverf wat herinner aan silhoeëtte. Delikate kontoerlyne is in die verf aangebring voor dit gebak is, en detail kon uitgebring word deur dowwe kleure by te voeg, gewoonlik wit en rooi. Die belangrikste plekke waar die styl gebruik is, was aanvanklik die kommersiële middelpunt Korinthe en later Athene. Veral in Italië is individuele style ontwikkel wat minstens gedeeltelik vir die Itruskiese mark bedoel was omdat dié styl veral daar baie gewild was. Griekse kunstenaars het artikels op aanvraag vir Etruskers gemaak wat van hul gewone styl verskil het en die Etruskers het later hul eie swartfiguurstyl ontwikkel wat op die Grieke s’n geskoei was.

Dié styl op vase was die eerste kunsstyl wat aanleiding gegee het tot ’n aansienlike getal identifiseerbare kunstenaars. Sommige is onder hul eie name bekend, ander net onder name wat in wetenskaplike geskrifte aan hulle gegee is. Veral Attika was die tuiste van bekende kunstenaars. Sommige pottebakkers het ’n verskeidenheid nuwighede bekendgestel wat dikwels die werk van die skilders beïnvloed het; soms het die skilders weer die pottebakkers geïnspireer.

Vase in die rooi- en die swartfiguurstyl is een van die belangrikste bronne van Griekse mitologie en ikonografie, en ook soms om die alledaagse antieke Griekse lewe na te vors. Hulle is minstens van die 19de eeu af die onderwerp van intense ondersoek.

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Swartfiguurstyl.
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia