Seewater

Seewater is water van 'n see of oseaan. Dit bedek amper 70% van die oppervlakte van die aarde. Dit is die tuiste van baie lewende organismes en is baie in beweging.

Dit is 'n baie korrosiewe medium wat die konstruksie van platforms, pyplyne, skepe, duikbote, fabrieke wat dit as koelmiddel gebruik, seewaterakwariums, ontsoutingsaanlegte ensomeer bemoeilik. Dit stel hoë eise aan konstruksiemateriale.^[1] By petroleumontginning waar dikwele koolstofdioksied vrygestel word, is die vorming van ysterkarbonaat en verwante verbindings dikwels 'n probleem.^[2] Daar is egter legerings met 'n goeie weerstand teen korrosie, soos monel.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Soutwater#Ontsouting.

Varswater is skaars, veral in droë streke, terwyl seewater volop is, maar seewater kan gewoonlik nie pleks van varswater aangewend word nie. Dit bevat 3,5% opgeloste soute veral natriumchloried. Die soute kan vandag vir meer as 99,3% met omgekeerde osmose verwyder word en daar is kuste waar dit reeds aangewend word. Die outsouting gebruik 'n membraan en lê 'n druk van 23 bar op die seewater aan. Ongelukkig vir die drinkwatervoorsiening is dit nie goedkoop nie. 'n Tipiese outsoutingsfabriek lewer in 2015 varswater vir ongeveer $0,75-$1 (VSA) per kubieke meter.^[3]

Die samestelling van seewater is nie oral dieselfde nie. Seë soos die Middellandse See en Rooisee waar veel verdamping maar weinig reënval is, het hoër konsentrasies as die gemiddelde.^[4]

Parameter	Wêreldgemiddelde [mg/L]	Middellandse See [mg/L]	Wonthaggi, Australië [mg/L]
Chloried, Cl−	18.980	21.000–23.000	20.200
Natrium, Na+	10.556	10.945–12.000	11.430
Sulfaat, SO2−4	2649	2400–2985	2910
Magnesium, Mg2+	1272	1371–1550	1400
Kalsium, Ca2+	400	440–670	420
Kalium, K+	380	410–620	490
Waterstofkarbonaat, HCO−3	140	120–161
Bromied, Br−	65	45–69	62
Boraat, H2BO−3	26
Stronsium, Sr2+	13	5–8	8
Fluoried, F−	1,0	1,2–1,6	0,9
Tot. Opgeloste stowwe	34.482	38.000–40.000

Seewater is oorversadig met betrekking tot die vorming van dolomiet, maar dit word vandag selde as neerslag gevorm, hoewel in die geologiese geskiedenis dit die volopste karbonaatneerslag was. Hierdie teenstrydigheid word die dolomietprobleem genoem.^[5]

Die soutgehalte word dikwels uitgedruk in PSU (Practical Salinity Units) oftwel 1 PSU= 1 [g/kg].

In die verlede is die saliniteit dikwels bepaal deur titrasie van die chloorione wat teenwoordig is, maar dit het tot verskille tussen laboratoriums gelei. Dit word vandag bepaal deur die geleibaarheid van 'n seewatermonster te vergelyk met 'n standaardoplossing van kaliumchloried met 'n massafraksie van 32,4356 x 10^-3. Die meting word verrig by T=15 °C and P=1 Atm. Die gemiddelde saliniteit van die oseane is 35,5 PSU.^[6] In die Botniese Golf wissel dit egter van net 2,5 tot 4 PSU.^[7] Die saliniteit is effens anders as die metings hierbo omdat elke ioon sy eie massa en sy eie beweeglikheid besit.

Die ewewigsdampdruk van water en die drievoudpunt van water verander afhanklik van die saliniteit.

Seewater het 'n hoë elektriese geleibaarheid. Vergelyk:^[8]

Soort	geleibaarheid in μS/cm
suiwer water (sonder ione)	0,055
gedistilleerde water	0,5
reënwater	5-30
drinkwater	500-1000
grondwater	30-2000
seewater	54 000
gekonsentreerde sure en basisse	tot 1 000 000

Die digtheid van seewater word gewoonlik in kg/m³ uitgedruk en dit word deur drie faktore bepaal:

1. die saliniteit S, gewoonlik in kg sout per 1000 kg seewater, uitgedruk in promille ‰
2. die temperatuur t, gewoonlik in °C
3. die hoeveelheid gesuspendeerde materiaal (slib)

Die laaste faktor kan groot verskille in digtheid veroorsaak, maar is gewoonlik net dig by die kus naby riviermondings belangrik.

S in ‰	t= 0°C	t= 10°C	t=20 °C
0	999,8	999,7	998,2
20	1016,1	1015,3	1013,4
40	1032,0	1030,7	1028,5

Die digtheid kan tussen 0<S<40‰ en 0<t<20°C benader word met die formule:^[9]

${\displaystyle \rho =1000-0,0166*(t-4+0,212*S)^{1,69}+0,805*S}$

Water se digtheid het 'n anomalie. Dit bereik 'n maksimum by:

${\displaystyle t_{\rho -maks}=4-0,212*S}$ °C

Omdat saliniteit 'n groter invloed het dan temperatuur kan seewater se digtheid in onderskeidbare lae verskillend wees. Die gelaagdheid kan stabiel wees maar daar is ook seisoensinvloede vanweë die anomalie. As in die najaar die bolaag kouer word as die water daaronder kan die bolaag begin om te sink en water van verskillende dieptes kan begin om te meng.^[9] Maar as die bolaag onder die temperatuur t_ρ-maks sak, word die bolaag ligter as die lae daaronder, hou menging op en kan dryfys gevorm word.

Daar is baie ander stowwe wat in seewater kan oplos en 'n rol in sy omgewing speel. Sommige is anorganies soos suurstof enstikstof, ander stowwe is biologiese metaboliete soos DMS of DMSP.

Daar is ook metodes om saliniteit vanuit 'n satelliet te bepaal. Vooruitgang in die radiometrie van die L-band van die mikrogolfgedeelte van die elektromagnetiese spektrum (1,4 GHz) het dit moontlik gemaak om met satelliete soos ESA se SMOS en NASA se Aquarius en SMAP die saliniteit van die boonste sentimeter van die oseaanwater deur afstandswaarneming vanuit die ruimte te bepaal. Hierdie gegewens is 'n aanvulling op die Argo-stelsel s'n wat dit in die oop oseaan doen. Dit is egter onmoontlik om die hele oppervlak van die oseane met hierdie metings dop te hou, maar hulle lewer 'n goeie vergelyking met die afstandwaarnemings.^[10]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Hidrografie.

Die studie van wat onder die oppervlakte lê word hier op aarde gedoen en is die fokus van die hidrografie.