Migrasietydperk

Die Migrasietydperk (ongeveer 300 tot 600 n.C.), ook bekend as die Barbaarse invalle, was 'n tydperk in die Europese geskiedenis gekenmerk deur grootskaalse migrasies wat die val van die Wes-Romeinse Ryk en die daaropvolgende vestiging van sy voormalige gebiede deur verskeie stamme gesien het, en die vestiging van die post-Romeinse koninkryke.^[1]

Die term verwys na die belangrike rol wat die migrasie, inval en vestiging van verskeie stamme gespeel het, veral die Boergondiërs, Vandale, Gote, Alemanne, Alane, Hunne, vroeë Slawiërs, Pannoniese Aware, Bulgare en Hongare binne of in die gebiede van die Romeinse Ryk en Europa as geheel. Daar word tradisioneel aanvaar dat die tydperk in 375 nC begin het (moontlik so vroeg as 300) en in 568 geëindig het.^[2] Verskeie faktore het bygedra tot hierdie verskynsel van migrasie en inval, en die rol en betekenis daarvan word steeds wyd bespreek.

Geskiedkundiges verskil oor die datums vir die begin en einde van die Migrasietydperk. Die begin van die tydperk word wyd beskou as die inval van Europa deur die Hunne uit Asië in ongeveer 375 en die einde met die verowering van Italië deur die Lombards in 568,^[3] maar 'n meer losweg uiteengesit tydperk is van so vroeg as 300 tot so laat as 800.^[4] Byvoorbeeld, in die 4de eeu is 'n baie groot groep Gote as foederati binne die Romeinse Balkan gevestig, en die Franke is suid van die Ryn in Romeinse Gallië gevestig. In 406 is 'n besonder groot en onverwagse kruising van die Ryn deur 'n groep Vandale, Alans en Suebe gemaak. Namate sentrale mag in die Wes-Romeinse Ryk afgebreek het, het die weermag belangriker geword, maar is oorheers deur mans van barbaarse oorsprong.

Daar is teenstrydige opinies of die val van die Wes-Romeinse Ryk die gevolg was van 'n toename in migrasies, of as beide die afbreek van sentrale mag en die toenemende belangrikheid van nie-Romeine bykomende interne faktore geskep het. Migrasies, en die gebruik van nie-Romeine in die weermag, was bekend in die tydperke voor en daarna, en die Oos-Romeinse Ryk het aangepas en bly voortbestaan ​​tot die val van Konstantinopel aan die Ottomane in 1453. Die val van die Wes-Romeinse Ryk, hoewel dit die stigting van mededingende barbaarse koninkryke behels het, is tot 'n mate deur die Oosterse keisers bestuur.

Die migrante het bestaan ​​uit oorlogsgroepe of stamme van 10 000 tot 20 000 mense.^[5] Immigrasie was algemeen deur die tyd van die Romeinse Ryk,^[6] maar oor die loop van 100 jaar het die migrante nie meer as 750 000 in totaal getel nie, [aanhaling benodig] vergeleke met 'n gemiddelde 40 miljoen bevolking van die Romeinse Ryk op daardie tydstip. Die eerste migrasies van volke is gemaak deur Germaanse stamme soos die Gote (insluitend die Wes-Gote en die Ostrogote), die Vandale, die Angel-Saksers, die Lombards, die Suebi, die Frisii, die Jute, die Boergondiërs, die Alemanne, die Sciri en die Franke; hulle is later weswaarts gestoot deur die Hunne, die Avars, die Slawiërs en die Bulgare.^[7] Latere invalle, soos die Wikings, die Normandiërs, die Warangiërs, die Hongare, die Arabiere, die Turke en die Mongole het ook beduidende gevolge gehad (veral in Noord-Afrika, die Iberiese Skiereiland, Anatolië en Sentraal- en Oos-Europa).