Opera buffa

Opera buffa (Italiaanse uitspraak:ˈɔːpera ˈbufːa; "komiese opera", meervoud: opere buffe) is 'n tipe operagenre. Dit is aanvanklik gebruik as 'n informele beskrywing van Italiaanse komiese operas; wat wisselend deur hul outeurs geklassifiseer is as commedia in musica, commedia per musica, dramma bernesco, dramma comico en divertimento giocoso. Derhalwe het die genre verskeie benamings verkry.

Dit word veral geassosieer met gebeure en ontwikkelinge in Napels in die eerste helfte van die 18de eeu, toe dit gewild geword het in Rome en Noord-Italië; buffa is aanvanklik gekenmerk deur alledaagsheid, plaaslike dialekte en eenvoudige vokale skryfwerk (die basso buffo is die geassosieerde stemtipe). Die hoof vereiste is 'n duidelike uitspraak en frasering.

The New Grove Dictionary of Opera beskou La Cilla (musiek deur Michelangelo Faggioli, teks deur Francesco Antonio Tullio, 1706) en die komponiste Luigi Ricci en Federico Ricci se Crispino e la comare (1850) as onderskeidelik die eerste en laaste verskyning van die genre, hoewel die term soms ook op nuwer werk toegepas word (byvoorbeeld Ernst Krenek se Zeitoper Schwergewicht). Hoogtepunte in die geskiedenis daarvan is die ongeveer 80 libretti deur Carlindo Grolo, Loran Glodici, Sogol Cardoni ^[1] en verskeie ander anagramme van Carlo Goldoni, die drie Mozart/Lorenzo Da Ponte werke, en die komedies van Gioachino Rossini en Gaetano Donizetti.

Soortgelyke vreemde genres soos opéra comique of Singspiel verskil daarvan, met gesproke dialoog in die plek van recitativo secco, alhoewel een van die die mees invloedryke voorbeelde; Pergolesi se La serva padrona, (wat 'n intermezzo en nie opera buffa is nie) aanleiding gegee het tot die querelle des bouffons in Parys as synde 'n aanpassing daarvan sonder resitatiewe.

Opéra bouffon is die Franse term vir die Italiaanse genre van opera buffa (komiese opera) wat in die 18de-eeuse Frankryk opgevoer is, hetsy in die oorspronklike taal of in die Franse vertaling. Dit is ook toegepas op oorspronklike Franse opéras comiques met Italiaanse of ietwat klugtige storielyne.^[2]

Die term is later ook gebruik deur Jacques Offenbach vir vyf van sy operettes (Orphée aux enfers, Le pont des soupirs, Geneviève de Brabant, Le roman comique en Le voyage de MM. Dunanan père et fils^[3]), en is somtyds verwar met die Franse opéra comique en opéra bouffe.^[4]

Strokiesprent karakters was tot die vroeë 18de eeu deel gewees van opera, toe opera buffa begin verskyn het as 'n aparte genre. 'n Vroeë voorloper daarvan was die opera-komedie Il Trespolo tutore uit 1679 deur Alessandro Stradella. Opera buffa was 'n parallelle ontwikkeling tot opera seria, en het ontstaan in reaksie op die sogenaamde eerste hervorming van Apostolo Zeno en Metastasio.^[1] Dit was deels bedoel as 'n genre waarmee die gewone man homself makliker kon vereenselwig. Terwyl opera seria vermaak was wat vir beide konings en adel bedoel was, was opera buffa gemaak vir gewone mense met meer algemene belangstellings en probleme. Hoogdrawende en gekunstelde taal is oor die algemeen vermy ten gunste van dialoog waarmee die laer klasse hulle kon vereenselwig, dikwels in die plaaslike dialek of volkstaal, en die gebruiklike karakters is dikwels afgelei van dié van die Italiaanse commedia dell'arte.

In die vroeë 18de eeu het strokiesprent-opera's as kort, eenbedryf tussenspele bekend as intermezzi verskyn wat uitgevoer is tussen die optredes van opera seria. Daar bestaan egter ook selfstandige operatiese komedies. La serva padrona (1733) van Giovanni Battista Pergolesi (1710–1736), is die enigste intermezzo wat vandag nog met enige reëlmaat uitgevoer word, en is 'n uitstekende voorbeeld van die styl. Lo frate 'nnamorato(1732) en Il Flaminio(1735), ook van Pergolesi, is voorbeelde van die' drie-bedryf commedia per musica.

Behalwe vir Pergolesi, was die eerste groot komponiste van opera buffa Alessandro Scarlatti, Nicola Logroscino en Baldassare Galuppi, wat almal in Napels of Venesië gebaseer was.

Die belang van opera buffa het gedurende die Romantiese era verminder. In die era was die vorms vryer en minder uitgebrei as in die ernstige genre en was die stelgetalle gekoppel deur recitativo secco, die uitsondering daarop synde Donizetti se Don Pasquale van 1843 te wees. Met Rossini is 'n standaard verspreiding van vier karakters bereik: 'n prima donna-soubrette (sopraan of mezzo); 'n ligte, liefdevolle tenoor; 'n basso-cantante of bariton wat liriese, meestal ironiese uitdrukkings gehad het; en 'n basso buffo wie se vokale vaardighede, wat grotendeels beperk is tot duidelike artikulasie of uitspraak, ook moes uitbrei na die bariton vir doeleindes van die komiese duette in die werk.

Die soort komedie kon wissel, en die omvang was groot: van Rossini se Barbier van Sevilla van 1816, wat suiwer komies is, tot Mozart se Die huwelik van Figaro van 1786 wat drama en patos bygevoeg het. Nog 'n voorbeeld van wat romantiese 'opera buffa' genoem kan word, is Donizetti se L'elisir d'amore van 1832.

Terwyl opera seria oor gode en antieke helde handel, en slegs af en toe komiese tonele bevat, bevat opera buffa 'n groot aantal komiese tonele, karakters en storielyne wat afspeel in 'n kontemporêre omgewing. Die tradisionele model vir opera seria het drie bedrywe gehad, met ernstige onderwerpe in mitiese omgewings, soos hierbo vermeld, en met gebruikmaking van hoë stemme (beide sopraan en castrati) vir die hoofkarakters, en dikwels selfs vir monarge.

In teenstelling daarmee was die model wat gewoonlik vir opera buffa gegeld het twee bedrywe (soos die Barbier van Sevilla), met komiese tonele en situasies soos vroeër vermeld en gebruikmaking van die laer manlike stemme tot uitsluiting van die castrati.^[5] Dit het gevolglik gelei tot die skepping van die kenmerkende basso buffo, te wete 'n spesialis wat die middelpunt was van die grootste deel van die komiese aksie. ('n Bekende basso buffo-rol is die karakter Leporello uit Mozart se Don Giovanni).

• Eisen, Cliff, et al. "Mozart" in Grove Music Online, Oxford Music Online sections 7–10. (intekenaar diens)
• Fisher, Burton D, The Barber of Seville (Opera Classics Library Series). Grand Rapids: Opera Journeys, 2005.
• Grout, Donald, A Short History of Opera. New York, Columbia University Press, 1965.
• Hunter, Mary (1999), The Culture of opera buffa in Mozart's Vienna: A Poetics of Entertainment. Princeton University Press, Princeton NJ 1999. (geresenseer in: Stevens, Jane R. "Shifting Focus to Mozart's Operas." Eighteenth-Century Studies, Vol. 35, No. 1 (Herfs 2001) pp. 160–62.)
• Opera buffa. World Book Online Reference Center. 2008.
• Parker, Roger, The Oxford illustrated History of Opera
• Platoff, John (1992). "How Original Was Mozart? Evidence from "Opera Buffa"." Early Music: Vol. 20, No. 1. Oxford University Press, Feb. 1992. pp. 105–17.
• Weiss, Piero; Julian Budden, "Opera buffa", Grove Music Online. Oxford Music Online.
• Webster, James, Hunter, Mary (1997). Opera Buffa in Mozart's Vienna. Cambridge University Press, Cambridge, England 1997. (reviewed in: Baker, Nicole. "Untitled." Notes, Second Series, Vol. 56, No. 1 (September 1999) pp. 138–40.)
• Weiss, Piero and Budden, Julian (1992). "Opera buffa" in The New Grove Dictionary of Opera, red. Stanley Sadie, Londen. ISBN 0-333-73432-7