Inge Lehmann

Inge Lehmann ForMemRS (13 Mei 1888 – 21 Februarie 1993) was 'n Deense seismoloog en geofisikus. In 1936 het sy ontdek dat die Aarde 'n soliede binnekern^[1] binne 'n gesmelte buitenste kern het. Voor dit het seismoloë geglo dat die aarde se kern 'n enkele gesmelte sfeer is, maar was nie in staat was om noukeurige metings van seismiese golwe van aardbewings te verduidelik nie, aangesien dit nie met hierdie idee ooreengestem het nie. Lehmann het die seismiese golfmetings ontleed en tot die gevolgtrekking gekom dat die aarde 'n soliede binnekern en 'n gesmelte buitenste kern moet hê om seismiese golwe te produseer wat ooreenstem met die metings. Ander seismoloë het Lehmann se verduideliking getoets en toe aanvaar. Lehmann was ook een van die langste-lewende wetenskaplikes, wat vir meer as 104 jaar geleef het.^{[2] [3]}

Inge Lehmann is gebore en het grootgeword in Østerbro, 'n deel van Kopenhagen. Sy was baie skaam as kind, gedrag wat deur haar hele lewe voortgeduur het. Haar ma, Ida Sophie Tørsleff, was 'n huisvrou; haar pa was die eksperimentele sielkundige Alfred Georg Ludvik Lehmann (1858–1921).

Sy het haar skoolopleiding ontvang by Fællesskolen, 'n pedagogies progressiewe hoërskool wat meisies en seuns gelyk behandel het, en hulle in dieselfde kurrikulum en buitemuurse aktiwiteite ingeskryf het. Hierdie skool is gelei deur Hanna Adler, Niels Bohr se tante.^{[4] [5]} Volgens Lehmann was haar pa en Adler die belangrikste invloede op haar intellektuele ontwikkeling.

Op die ouderdom van 18 het sy 'n eerste rangpunt in die toelatingseksamen vir die Universiteit van Kopenhagen behaal. In 1907 het sy haar studies in wiskunde, chemie en fisika aan die Universiteit van Kopenhagen en Universiteit van Cambridge begin. Hierdie studies is onderbreek deur swak gesondheid. Sy het haar studies van wiskunde in Cambridge van 1910 tot 1911 aan die Newnham College voortgesit. In 1911 het sy van Cambridge af teruggekeer en uitgeput van die werk gevoel en haar studies vir 'n rukkie opsy gesit. Sy het goeie rekenaarvaardighede ontwikkel in 'n aktuariskantoor waarin sy 'n paar jaar gewerk het totdat sy in 1918 haar studies aan die Universiteit van Kopenhagen hervat het. Sy het die candidata magisterii -graad in fisiese wetenskap en wiskunde in twee jaar voltooi en in 1920 gegradueer. Toe sy in 1923 na Denemarke teruggekeer het, het sy 'n pos by Kopenhagen Universiteit aanvaar as 'n assistent van JF Steffensen, die professor in aktuariële wetenskap. ^[6]

Lehmann het 'n jonger suster, Harriet, gehad wat 'n rolprentskrywer geword het en wat familie en kinders gehad het in teenstelling met Lehmann, wat haar ganse volwasse lewe alleen gewoon het. ^{[7] [8] [9]}

In 1925 het Lehmann se seismologieloopbaan begin toe sy 'n assistent van die geodekundige Niels Erik Nørlund geword het. Sy is saam met drie ander assistente gepaar wat nog nooit so veel as 'n seismograaf gesien het nie. Sy het die taak begin om seismologiese sterrewagte in Denemarke en Groenland op te rig. Sy het intussen seismologie op haar eie studeer. Sy het vir drie maande oorsee gegaan om seismologie te studeer by vooraanstaande kundiges op die gebied soos Beno Gutenberg, wat die afstand na die kern-mantelgrens binne 15 bepaal het. km van die tans aanvaarde waarde.

Op grond van haar studies in seismologie, het sy in 1928 die magister scientiarum-graad (gelykstaande aan 'n MA) in geodesie verwerf en 'n pos as staatsgeodeskundige en hoof van die departement seismologie by die Geodetiese Instituut van Denemarke onder leiding van Nørlund aanvaar. ^[10] Lehmann het gekyk na die verbetering van die koördinasie en ontleding van metings van Europa se seismografiese sterrewagte, sowel as baie ander wetenskaplike pogings. ^{[11] [1]} Hierdie verbeterings het die kern van haar latere ontdekkings gelê.

In 'n referaat getitel P ' (1936), ^{[12] [13]} was Lehmann die eerste om P -golfaankomste – wat onverklaarbaar in die P-golfskadu van die Aarde se kern verskyn het – te interpreteer as refleksies vanaf 'n binnekern, byvoorbeeld vanaf die sterk 1929 Murchison aardbewing. Ander vooraanstaande seismoloë van daardie tyd, soos Beno Gutenberg, Charles Richter en Harold Jeffreys, het hierdie interpretasie binne twee of drie jaar aanvaar, maar dit het tot 1971 geneem voordat die interpretasie daarvan korrek aangetoon is deur rekenaarberekeninge. ^[14] Lehmann is aansienlik belemmer in haar werk en die handhawing van internasionale kontakte tydens die Duitse besetting van Denemarke in die Tweede Wêreldoorlog . Sy het in 1940 en 1944 onderskeidelik as voorsitter van die Deense Geofisiese Vereniging gedien.

In 1952 is Lehmann oorweeg vir 'n professoraat in geofisika aan die Universiteit van Kopenhagen, maar is nie aangestel nie. In 1953 tree sy uit haar pos by die Geodetiese Instituut. Sy het vir etlike jare na die VSA verhuis en saam met Maurice Ewing en Frank Press gewerk aan ondersoeke na die aardkors en boonste mantel . Tydens hierdie werk het sy nog 'n seismiese diskontinuïteit ontdek, wat 'n stapsgewyse toename in die spoed van seismiese golwe op dieptes tussen 190 en 250 km is. Hierdie diskontinuïteit is na haar vernoem, wat as die Lehmann-diskontinuïteit geskep is. Francis Birch het opgemerk dat die "Lehmann-diskontinuïteit ontdek is deur 'n noukeurige ondersoek van seismiese rekords deur 'n meester van 'n swart kuns waarvoor geen hoeveelheid rekenarisering waarskynlik 'n volledige plaasvervanger sal wees nie." ^[14]

Lehmann het baie eerbewyse vir haar uitstaande wetenskaplike prestasies ontvang, waaronder die Gordon Wood-toekenning (1960), die Emil Wiechert -medalje (1964), die Goue Medalje van die Deense Koninklike Vereniging van Wetenskap en Lettere (1965), die Tagea Brandt Rejselegat (1938). en 1967), haar verkiesing as 'n genoot van die Royal Society in 1969, ^[15] die William Bowie-medalje (1971, as die eerste vrou), en die Medalje van die Seismologiese Vereniging van Amerika in 1977. Sy is in 1964 met eredoktorsgrade van die Columbia Universiteit en in 1968 van die Universiteit van Kopenhagen vereer, asook talle erelidmaatskappe.

Die asteroïde 5632 Ingelehmann is ter ere van haar benoem en in 2015 (wat die 100ste herdenking van vrouestemreg in Denemarke was) het Lehmann, ter erkenning van haar groot stryd teen die manlik-gedomineerde navorsingsgemeenskap wat in die middel van die 20ste eeu in Denemarke bestaan het, is 'n nuwe kewerspesie na haar vernoem: Globicornis (Hadrotoma) ingelehmannae sp. n., Jiří Háva & Anders Leth Damgaard, 2015. ^[16]

As gevolg van haar bydrae tot geologiese wetenskap, het die Amerikaanse Geofisiese Unie in 1997 die jaarlikse Inge Lehmann-medalje gestig om "uitstaande bydraes tot die begrip van die struktuur, samestelling en dinamika van die Aarde se mantel en kern" te vereer. ^{[11] [17]}

Christiane Rousseau het die 2014 George Pólya-toekenning van die Wiskundige Vereniging van Amerika ontvang vir haar artikel "How Inge Lehmann Discovered the Inner Core of the Earth". ^[18]

In 2015, op die 127ste herdenking van haar geboorte, het Google sy wêreldwye Google Doodle aan haar opgedra.^{[19] [20]}

’n Nuwe gedenkteken wat aan Lehmann opgedra is, is in 2017 op Frue Plads in Kopenhagen aangebring. Die monument is ontwerp deur Elisabeth Toubro . ^[21]

• Lehmann, Inge (1936). "P'". Publications du Bureau Central Séismologique International. A14 (3): 87–115.

• Hjortenberg, Erik (December 2009). "Inge Lehmann's work materials and seismological epistolary archive". Annals of Geophysics. 52 (6): 679–698. Retrieved 2 October 2017.
• Jacobsen, A. Lif Lund. "Inge Lehmann and the rise of international seismology 1925_1970". Carlsberg Foundation. Retrieved 2 October 2017.
• Kousholt, Bjarne (2004). Inge Lehmann og Jordens kerne. Polyteknisk. ISBN 9788750209577.
• Lehmann, Inge (1987). "Seismology in the Days of Old". EOS. 68 (3): 33–35. Bibcode:1987EOSTr..68...33L. doi:10.1029/EO068i003p00033-02.
• Swirles, Lady Jeffreys, Bertha (1994). "Inge Lehmann: Reminiscences". Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society. 35 (2): 231. Bibcode:1994QJRAS..35..231W. Archived from the original on 6 July 2008.

• Inge Lehmann by CWP by UCLA
• Royal Society-aanhaling
• Inge Lehmann: Ontdekker van die aarde se binnekern