Dmitri Kabalevski

Dmitri Borisovich Kabalevski (Russies: Дми́трий Бори́сович Кабале́вский; 30 Desember [O.S. 17 Desember] 1904 – 14 Februarie 1987),^[1] HSL, PAU, was 'n Russiese komponis.

Hy het gehelp om die Unie van Sowjetkomponiste in Moskou op die been te bring en het een van die beweging se leidende figure geword.

Hy was 'n uiters produktiewe komponis van klaviermusiek en kamermusiek, en baie van sy werke is deur Vladimir Horowitz uitgevoer. Hy is waarskynlik die beste bekend in Wes-Europa vir die "Komediante Galop" van Die Komediante Suite, Opus 26, asook sy Derde Klavierkonsert.

Kabalevsky is in Sint Petersburg gebore. Sy vader was 'n wiskundige en het sy seun aangemoedig om wiskunde te studeer. Hy het egter reeds vroeg in sy lewe 'n fassinasie met die kunste gehad, en 'n bekwame jong pianis geword. Hy het 'n driejarige lopie gehad as 'n pianis in klanklose teaters.^[2] Hy het ook sy hand probeer aan die digkuns en skilderwerk. Hy het aan die Akademiese Musiekkollege, Moskou gegradueer in 1925 en het teen sy vader se wense ingeskryf by die Moskou-konservatorium, waar hy vir die volgende vyf jaar komposisie onder Nikolai Miaskovski, en klavierspel onder Alexander Goldenweiser studeer het.

In 1925 het hy by PROKULL (Produksie Kollektief van Studente Komponiste) aangesluit. PROKULL was 'n studentegroep wat geaffilieer was met die Moskou-konservatorium wat daarop gerig was om die gaping tussen die Modernisme van die ACM en die utilitaristiese "agitprop" musiek van die RAPM te dek. Hy het in 1923 begin klas gee by die Moskou-konservatorium, en het in 1939 'n professor geword.

Gedurende die Tweede Wêreldoorlog het hy baie patriotiese liedere geskryf, en in 1940 by die Kommunistiese Party aangesluit. Hy was verder die redakteur van Sovetskaya Muzyka gedurende die tydskrif se sesvolume-publiseringstyd gedurende die oorlog. Hy het ook baie stukke vir klanklose rolprente, en teatermusiek, gekomponeer.

Toe Andrei Zhdanov in 1948 sy resolusie bekend gemaak het betreffende die rigting wat Sowjetmusiek moes inslaan, was Kabaleski op die lys van genoemde komponiste wat die meeste skuldig was aan Formalisme. Kabalevski se naam was egter as gevolg van sy konneksies in amptelike kringe verwyder van die lys.^[3]'n Ander teorie is dat Kabalevski se naam slegs op die lys was as gevolg van sy posisie in die leierskapstrukture van die Unie van Sowjetkomponiste^[4]

Oor die algemeen was Kabalevski nie in terme van harmonie so avontuurlustig soos sy medekomponiste nie, en het hy 'n meer konvensionele diatonisme verkies wat gemeng of verweef is met chromatisme, en die interspel van die mineur- en majeursleutels. Anders as sy medekomponis, Sergei Prokofiëf, het Kabalevski die idees van sosialistiese realisme omhels, en sy na-oorlogse werke was al gekarakteriseer as "populêr, vaal, en suksesvol".^[5] alhoewel hierdie oordeel toegepas is op baie ander komponiste van die tyd.^[6] Sommige van Kabalevski se bekendste "jeugwerke" dateer uit hierdie era. (die Vioolkonsert en die 1ste Tjellokonsert).

Miskien is Kabalevski se belangrikste bydrae tot die wêreld van komposisie sy konsekwente pogings om kinders te kry om musiek te waardeer. Hy het nie slegs musiek geskryf wat spesifiek gerig was daarop om die gaping te vul tussen kinders se tegniese vaardighede en volwassenes se estetika nie, maar het gedurende sy leeftyd 'n aanvangsprogram van musikale opvoeding in vyf-en-twintig Sowjetskole begin. Kabalevski het self 'n klas van sewe jaar oue kinders vir 'n tydjie onderrig, en hulle onder andere geleer om fyn te luister en hul indrukke in woorde te omskep. Sy skrywes op die onderwerp was in 1988 gepubliseer in die VSA asMusiek en Opvoeding: 'n Komponis Skryf oor Musikale Opvoeding. In 1961 het Kabalevski 'n paar studio opnames gemaak van sy "Overture Pathetique", "Lente", en "Oggendliedere", wat in 1975 op die Westminster Gold handelsmerk vrygestel was in die VSA.^[7]

'n Aantal eerbewyse is deur die staat aan hom toegeken vir sy musikale werke (insluitende drie Stalinpryse). Kabalevski het ook nogal 'n krag geword sover dit musikale opvoeding betref. Hy was in 1962 verkies as hoof van die Kommissie van Musikale en Estetiese Opvoeding van Kinders, sowel as president van die Wetenskaplike Raad van Opvoedkundige Estetika in die Akademie van Pedagogiese Wetenskappe van die USSR, in 1969. Kabalevski het ook 'n honorêre graad ontvang as president van die Internasionale Genootskap van Musikale Opvoeding.

Kabalevski het vir alle musikale genres geskryf, en was op konsekwente wyse getrou aan die ideale van sosialistiese realisme. In Rusland is Kabalevski veral bekend om sy werke vir die stem, sowel as sy kantates en operas, terwyl hy oorsee bekend is vir sy orkestrale musiek. Kabalevski het gereeld oorsee gereis en was 'n lid van die Sowjet Komitee vir die Verdediging van Vrede, sowel as 'n verteenwoordiger vir die Bevordering van Vriendskap tussen die Sowjetunie en Buitelandse Lande.

Sy wetenswaardige studente sluit Leo Smit in. Hy is in Moskou oorlede op 14 Februarie 1987; en sy vrou in 1988.

• Die Mense se Kunstenaar van die RSFSR (1954).
• Die Mense se Kunstenaar van die USSR (1963).
• Held van Sosialistiese Arbeid (1974).
• Vier Ordes van Lenin (1964, 1971, 1974, 1984)
• Orde van die Rooi Banier van Arbeid (1966)
• Orde van die Kenteken van Eer (1940)
• Leninprys (1972) – 'n nuwe weergawe van die opera "Colas Breugnon" (1968)
• Stalinpryse

1. Eersteklas (1946) – vir die 2de kwartet (1945)
2. Tweedeklas (1949)- Konsert vir Viool en Orkes (1948)
3. Tweedeklas- vir die opera "Taras Family" (1950)

• USSR Staatsprys (1980) – vir die 4de Concerto vir Klavier en Orkes ("Praag") (1979)
• Glinka Staatsprys van die RSFSR (1966) – vir "Mis" vir soliste, twee kore en orkes (1962)
• Lenin Komsomolprys (1984)

• Ivan Pavlov (1949)