Beniamino Gigli

Beniamino Gigli
Beniamino Gigli in 'n beeld uit 1914
Gebore	(1890-03-20)20 Maart 1890
Sterf	30 November 1957 (op 67)
Nasionaliteit	Italiaans
Beroep	Sanger

Beniamino Gigli (Italiaanse uitspraak: benjaˈmiːno ˈdʒiʎʎi; 20 Maart 1890 – 30 November 1957)^[1] was 'n Italiaanse opersanger. Hy word wyd gereken as een van die grootste tenore van sy generasie.

Gigli is gebore in Recanati, in die Marche as die seun van 'n skoenmaker wat 'n operaliefhebber was. Sy ouers het musiek egter nie as 'n veilige loopbaan beskou nie. ^[2] Beniamino se broer Lorenzo het 'n bekende skilder geword.^[3]

In 1914 het hy eerste prys in 'n internasionale sangkompetisie in Parma verower. Sy operadebuut het op 15 Oktober 1914 plaasgevind toe hy Enzo in Amilcare Ponchielli se La Gioconda in Rovigo vertolk het, waarna hy in groot aanvraag was.

Gigli het vinnig belangrike opeenvolgende buigings gemaak, almal in Mefistofele: die Teatro Massimo in Palermo (31 Maart 1915), Teatro di San Carlo in Napels (26 Desember 1915), Teatro dell'Opera di Roma (Teatro Costanzi di Roma) (26 Desember 1916), La Scala, Milaan (19 November 1918) en uiteindelik by die [[Metropolitan] Opera]], New York (26 November 1920).

Twee ander groot Italiaanse tenore wat tydens die 1920's op die rooster van Met-sangers teenwoordig was, was ook toevallig die belangrikste kontemporêre teenstanders van Gigli in die Italiaanse repertorium - naamlik Martin Martinelli en Giacomo Lauri-Volpi.

Van die rolle waarmee Gigli veral gedurende hierdie tydperk verbonde was, is Edgardo in Donizetti se Lucia di Lammermoor, Rodolfo in Giacomo Puccini se La Bohème en die titelrol in Umberto Giordano se Andrea Chénier, wat hy later volledig sou opneem.

Gigli het na die dood van die groot Italiaanse tenoor Enrico Caruso in 1921 ware internasionale bekendheid bereik. Hy was so gewild by gehore dat hy dikwels Caruso Secondo genoem is, alhoewel hy verkies het om as Gigli Primo bekend te staan. In werklikheid was die vergelyking nie van toepassing nie, aangesien Caruso oor 'n groter, donkerder, en meer heldhaftige stem beskik het as Gigli se aansienlike, dog liriese, stem.

Gigli het die Met in 1932 verlaat, blykbaar nadat hy 'n salarisverlaging geweier het. Giulio Gatti-Casazza, die destydse hoofbestuurder van die Met, was woedend met sy geselskap se gewildste manlike sanger; hy het aan die pers gesê dat Gigli die enigste sanger was wat nie die loonverlaging aanvaar het nie. Daar was in werklikheid verskeie ander, met Lily Pons en Rosa Ponselle onder hulle; en dit is verder gedokumenteer dat Gatti-Casazza homself in 1931 'n groot salarisverhoging gegee het, sodat sy salaris na die loonverlaging in 1932 dieselfde gebly het as wat dit oorspronklik was. Verder was Gatti versigtig om Gigli se teenaanbod vir die pers te verberg, waarin die sanger aangebied het om vyf of ses konserte gratis te sing, wat in dollars wat bespaar is meer werd was as Gatti se opgelegde loonverlaging.

Nadat hy die Met verlaat het, het Gigli weer na Italië teruggekeer en in operahuise daar en elders in Europa en Suid-Amerika gesing. Hy is gekritiseer omdat hy 'n gunsteling sanger van die Italiaanse diktator Benito Mussolini was, nadat hy die Fascistiese volkslied "Giovinezza" in 1937 opgeneem het (dit word merkbaar uitgesluit van sy "Edizione Integrale", vrygestel deur EMI). ^[4]). Teen die einde van die Tweede Wêreldoorlog kon hy min optredes lewer. Hy het egter onmiddellik teruggekeer na die verhoog toe die oorlog in 1945 geëindig het, en sy gewildheid by gehore was groter as ooit.

Benewens sy verhoogoptredes, het Gigli as akteur in meer as twintig rolprente vanaf 1935 tot 1953 verskyn. Sommige opvallende optredes sluit Johannes Riemann se musikale drama Ave Maria in, wat teenoor die aktrise Käthe von Nagy gespeel is, en Giuseppe Fatigati se 1943-drama I Pagliacci, teenoor die Italiaanse aktrise Alida Valli.

In die laaste paar jaar van sy lewe het Gigli meer gereeld konsertoptredes gegee as wat hy op die verhoog verskyn het. Voor sy aftrede in 1955 het Gigli 'n uitmergelende wêreldtoer van afskeidskonserte onderneem. Dit het sy gesondheid benadeel in die laaste twee jaar van sy lewe waartydens hy sy memoires help voorberei het (hoofsaaklik gebaseer op vroeëre memoires gebaseer op 'n reeks onderhoude). Gigli was 'n Vrymesselaar. ^[5]

Hy is in 1957 in Rome oorlede.

Soos baie kunstenaars, was Gigli 'n man van teenstrydighede. Aan die een kant het hy meer fondsinsamelings-konserte gelewer en meer geld ingesamel as enige ander sanger in die geskiedenis, met bykans duisend liefdadigheidskonserte. Hy was diep toegewy aan Padre Pio, aan wie hy 'n groot bedrag geld geskenk het. Gigli het ook 'n ongewone hoeveelheid heilige musiek gesing (veral in die vyftigerjare), wat tipies was vir 'n toonaangewende operasanger. Boonop was hy deur sy hele lewe diep gewy aan die heilige musiek van Don Lorenzo Perosi.

Aan die ander kant is Gigli se verhoudings met vroue dikwels deur skandale gekenmerk. Hy het in sy memoires gesê dat hy ses maande vroeër getroud is as wat werklik die geval was. Die rede vir die leuen was dat sy vrou Costanza swanger was voordat hulle die kansel bereik het. Gigli het twee kinders saam met Costanza gehad: Enzo en Rina. (Laasgenoemde was in eie reg 'n bekende sopraan .) Dit is bekend dat Gigli later 'n tweede gesin gehad het saam met Lucia Vigarani, wat drie kinders verwek het. Daar word beweer dat Gigli minstens drie ander kinders saam met 'n gelyktallige aantal vroue gehad het. Gigli se presiese aantal afstammelinge is onbekend.

Gigli het vroeg in sy loopbaan oor 'n pragtige, sagte en liriese stem beskik waarmee hy ligte, liriese rolle kon sing. Soos wat hy ouer geword het, het sy stem dramatiese eienskappe begin ontwikkel, wat hom in staat gestel het om swaarder rolle soos Aida en Tosca te sing. Sommige kritici meen dat hy tydens sy optredes te emosioneel was; hy het dikwels besluit om te snik en het in sommige gevalle oordrewe opgetree.

Baie van Gigli se opnames, waaronder volledige operas saam met Maria Caniglia, Rina Gigli, Licia Albanese en Toti dal Monte, is op CD uitgegee. Gigli-opnames dateer uit die 1920's.

• Forget Me Not (1935)
• Forget Me Not (1936)
• Ave Maria (1936)
• The Voice of the Heart (1937)
• Night Taxi (1950)

• Marchand, Miguel Patrón (1996). Como un Rayo de Sol: El aureo legado de Beniamino Gigli.
• Brander, Torsten (2001). Beniamino Gigli: Il tenore di Recanati.
• Inzaghi, Luigi (2005). Beniamino Gigli. Varese: Zecchini Editore. p. 608.
• Ciampa, Leonardo (2019). Gigli. Worcester: AMW Press. p. 408.

Wikimedia Commons bevat media in verband met Beniamino Gigli.

• Opera Vivrà – Beniamino Gigli se biografie
• Internasionale Jose Guillermo Carrillo Stigting
• Diskografie (Capon se Lys van opera opnames)
• Geskiedenis van die Tenoor – Klankgrepe ens. Geargiveer 18 April 2019 op Wayback Machine