De Wedd’

De Bäcker Swenn, de sitt in sine Stuw
un hött sin Tweiback un sin Kringel,
dunn kamen tau em ’rin twei lange Slüngel:
„O Meister, bring’n S’ doch mal eins swin’n
för uns en gaudes Frühstück ’rin!“
„J woll!“ Hei halt nu Eier, Schinken;
de Gäst, dei föddern ok tau drinken,
’ne Buddel Win, von’n Besten sall dat sin.
De Wirt, de bringt s’; de Gäst, se sünd taufreden
un fangen an von dit un dat tau reden.
,Na hür mal, Brauder Möller, kumm!
Schenk di mal in, wie will’n mal drinken“,
seggt irst de Ein und ward den Annern plinken.
„Nu segg mal blot, wat was de Kirl doch dumm!“
„Du meinst den Ollen an den Mark,
den ollen Bäckermeister Hauck?
Ja, den’n sin Dummheit, de is stark.
De Oll, dei höllt sik schrecklich klauk,
un hett sik doch su dull blamiert!“
De olle Hauck? Oll Bäcker Swenn, dei hürt
ganz nipping tau. Oh wenn ick fragen kann,
wobi let dei oll Voß sick faten.
hei is doch süs so’n nägenklauken Mann?“
Se weiten doch: hei kann dat Wedden jo nich laten,
un dorbi kregen wi em ’ran.
Wie wedd’t mit em, un hei verlur,
dat hei vör sine Stubenuhr
’ne Virtelstun nich sitten künn
un nich so langsam un so swin’n,
so as de Parpendickel slög,
de Würd’ ahn Stamern ’ruter kreg:
Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen,
hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
Ih, dat ’s doch nich so swer“, seggt Swenn,
dei gor tau girn ok wedden müggt,
dei olle Schapskopp? Na, mi dücht,
dei Sak, dei is doch gor tau licht.“
„Je“, seggt de Ein, „dat is doch so ’n Geschicht!
Sei dörwen nich upstahn, nicks anners reden,
sei möten ümmertau den Vers herbeden.“
„Ick dauh’t, un ick gewinn“, seggt Swenn;
„hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.
Hir, föfteihn Daler sett ick hen!“
De beiden Kirls kregen
nu ehren Büdel ’rut un set’ten föfteihn gegen,
un vör de Klock set’t sick oll Swenn:
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen!“
„Adjüs! Herr Swenn“, seggt nu de Ein
un makt sick an de Dalers ’ranner,
un sick dunn fix up sine Beine.
„Adjüs! Herr Swenn“, seggt ok de Anner,
„sei dörwen nich upstahn, nicks anners reden,
sei möten, ümmertau den Vers herbeden,
ick wünsch Sei ok recht vel Plesir.“
„Jet, dat ick doch en Schapskopp wir,
un dordörch mine Wedd’ verlür!
Ne, lopt Ji man“, denkt Bäcker Swenn;
„hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen;
üm mine Wedd’ ward mi nich bang’n;
so licht lat ick mi noch nich fang’n.“
Hei drömt sick all as Gewinner.
Dann kümmt tau em sin Fru herinner,
de ut de Stuw’ wat ’rutehalt:
„Na, Vader, heww’n de Kirls betalt?“
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
„Wat is ’e los? Wat fehlt di, Mann?
Wat redst du dor? Wat is di denn?
Wat kikst du denn de Klock so an?“
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
„Mein Gott! Wat fehlt di? Segg doch, Swenn!
Du büst doch woll nich dun hüt morr’n?
Du büst doch woll verrückt nich word’n?“
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
„Herr Jesus, kumm doch ’rinne, Fik!
Lat allens liggen, lop und rönn
doch mal nah Doktor Hansen glik,
hei sül doch kamen in den Ogenblick,
uns’ Vader hadd nich sinen Schick.“
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
„Hür, Vadding! Swenning! Leiwe Swenn!
Herr Gott doch! Vadding! Hürst du nich?“
De Ogen gahn em fürchterlich.
„Segg, Vadding, segg! Kennst du mi denn?“
„Hir geiht ’e hen, dor geiht ’e hen.“
So, Mudder! Ick gewünn de Wedd’.“
„Ih, Vadding, kumm! Legg di tau Bedd!
Ick bidd di d’rüm in Gottes Namen.
Ich denk, de Doktor sall glik kamen.“ —
„Gotts Dunner, Mudder! ne! Ich heww gewun’n. —
Dor sall doch glik dat Wetter ’rinne slagen!
De Kirls, de heww’n mi doch bedragen,
de niderträchtigen, entfamten Hun’n!
Wat? Meinst du, dat verrückt ick bün?“
Un as hei noch so schellt, dunn kümmt de Dokter ’rin.
„Ja, ja! Er ist in schrecklicher Erregung,
der Puls in heftiger Bewegung,
das glüh’nde Auge rollt und irrt
umher. — Das Faseln von der Wette! —
Der arme Mann ist leider ganz verwirrt
und ganz gestört, er muß zu Bette.“ —
„Gotts Dunner! Hür’n Sei mi doch an!“ —
„Min leiw’ Herr Swenn, man keinen Larm!
Wir weiten ’t all! Nu kamen S’ man!“
Un dormit kriggt de Dokter em bi’n Arm,
un sine Fru, dei nimmt den annern:
„Kumm Männig, Swenning, kumm un gah!“
Un Fiken, de schüwwt achter nah;
so möt hei nah de Kammer wannern.
Hei flucht un schwört, hei deiht un seggt,
dat helpt em nicks, hei ward, mit Bidden bald,
wenn dei nich helpen, mit Gewalt
in ’t warme Bedd herinnerleggt. —
Nu geiht dat los mit Aderlaten!
Up sinen Kopp ward Water gaten;
un wenn hei blot mal wedder röppt:
„Ick heww jo wedd’t, un ick heww wun’n!“
Denn ward hei glik von Flässen schröppt,
em acht’re Uhren Ilen set’t,
un Luft ward em denn schafft von unnen.
So ligg hei nu den einen Dag, den tweiten
bi Hawergrüt un Watersupp,
un keiner will von em wat weiten.
Un deiht hei blot den Mund mal up,
denn heit dat glik: „Wat willst du, Swenning,
ligg ruhig, stilling, leiwes Männing!“
Un fängt hei an mal tau vertellen
von sine Wedd’ un an tau schellen,
denn heiht dat glik: „Oh, Fiken, lop un rönn
doch glik mal nah den Doktor hen.
Hei müßt em wedder Ilen setten,
un süll de Spritz ok nich vergeten.“
„Na“, denkt hei endlich, „giww di man!
Verrückt? Ne, dat ’s nich wohr, dat bün ’ck nich west,
doch dumm, as einer wesen kann!
Ich glöw binah, dat is dat Best:
Ick segg hir weder in dat Bedd
noch äwerall wat von mine Wedd’:
Ick glöw, ick swig man ganz und gor.
Dat Geld is weg, de Schimp is dor.
Sei heww’n mi doch tau arg traktirt,
von ’t Wedden bün ick nu kurirt!“